Gainsbourg (Vie Héroïque) (2010)

Τα σημαντικά κεφάλαια της ταραχώδους ζωής της θρυλικής μορφής της γαλλικής κουλτούρας.Με την πεποίθηση ότι τα ψέμματα της ζωής του Gainsbourg έχουν απείρως περισσότερο ενδιαφέρον απ’ τις πραγματικές ιστορίες που κρύβονται από πίσω, ο Joann Sfar, έχοντας ήδη κερδίσει τον τίτλο του φορέα της νέας εποχής του γαλλικού κόμικ, περνά πίσω απ’ την κάμερα για να δοκιμάσει μια διαφορετική τεχνική αφήγησης, και λέει στην πρώτη του ταινία, την ιστορία που, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται ανά πάσα στιγμή, βρίσκεται πάνω και μέσα και γύρω απ’ όλες τις ιστορίες που έχει ήδη πει και πιθανότατα θα πει και στο μέλλον. Δίχως να έχει καμιά διάθεση να φτιάξει την αγιογραφία του ανθρώπου που τον ενέπνευσε να γίνει καλλιτέχνης (βλέποντας τη ζωή του καλλιτέχνη ως μια πραγματικά ζωή ηρωική, επειδή έτσι τη ζούσε ο κακομούτσουνος αντισυμβατικός καρδιοκατακτητής Gainsbourg), ο Sfar ακολουθεί μια εναλλακτική προσέγγιση στην διαδικασία του να στήσεις μια βιογραφία, ψάχνοντας τον τρόπο η ιστορία ζωής που θα πει, να είναι σαν την ιστορία που θα του έλεγε ο Gainsbourg, αν τον είχε πετύχει τύφλα σε κάποιο μπαρ ένα ξημέρωμα.

Με αποσπασματικό κι επιλεκτικό χαρακτήρα, η ιστορία ξεδιπλώνεται επιδεικνύοντας επιμελή αδιαφορία τόσο για τη συνέχεια, όσο και για την προσβασιμότητα των κεφαλαίων της, θεωρώντας δεδομένη την εξοικείωση του θεατή με την πορεία του βιογραφούμενου, αν θέλει να πιάσει στ’ αλήθεια τα ενσταντανέ και τη σημασία τους. Ο Sfar βέβαια δεν κλείνει την πόρτα σ’ αυτόν που θα 'ρθει αδιάβαστος, αλλά δεν μπαίνει και στον κόπο να του υπεραναλύσει τα ποιος και τα γιατί των χαρακτήρων που βλέπει να απλώνονται και να γυμνώνονται επί οθόνης. Κάνοντας επίδειξη φινέτσας, τουλάχιστον στα δύο πρώτα τρίτα της ταινίας, ο Sfar φυλακίζει στις εικόνες του την αισθησιακή αίσθηση και την υψηλή αισθητική της εποχής, που έκανε την υφήλιο να νιώθει τόσο γοητευμένη απ’ την παριζιάνικη κουλτούρα, κατορθώνοντας παράλληλα να ανανεώσει την πίστη σου στους Γάλλους ως λαό του je m’en fous, μ’ αυτήν την διανοητική κι αισθησιακή ελευθεριότητα που γέννησε τόσο τις φαντασιώσεις του ménage a trios, όσο όμως και τη βρώμα της απλυσιάς. Στο τρίτο μέρος της ιστορίας του, που περιμένεις να δεις την ηθική πτώση και εν τέλει τη μεταμέλεια και τη λύτρωση του χαρακτήρα, εκεί ο Sfar (όπως έλεγε και στη συνέντευξη) ψάχνει να ανατρέψει τις προσδοκίες του (αμερικάνικης κοπής) αντιήρωα, ζωγραφίζοντας το γαλλικό πρότυπο του εγωκεντρισμού και της αδιαφορίας πάνω στον καμβά ενός αξύριστου και ταλαιπωρημένου Gainsbourg που αρνείται να μάθει απ’ τα λάθη. Όμως η αίσθηση που σου αφήνει, είναι η άρνησή του ν’ αφήσει το ίνδαλμά του να καεί, και το φινάλε μοιάζει με κομμάτι που θα προτιμούσε να μην πει, από μια ιστορία που την χειρίζεται με μαεστρία και διάθεση εκρηκτική για όσο παραμένει μεθυστική, αλλά βγαίνει κάπως ευνουχιστικά χειραγωγημένη όταν έρχεται η ώρα της να γίνει διδακτική, έτσι όπως αρνείται να κολλήσει πάνω της αυτή η δικαίωση που πάει να της φορέσει απ’ την ιστορία την Peter-Pan-ική.