Howl (2010): Beat generation trailer

Με μερικούς μήνες καθυστέρηση, αλλά με μπόλικο καιρό για να ετοιμάσει την κανονική έξοδο της ταινίας στα τέλη του Σεπτέμβρη, εμφανίστηκε τη βδομάδα που πέρασε, το πρώτο trailer για το Howl (2010), την ταινία που είχε ανοίξει διαγωνιζόμενη στο περασμένο Sundance, πριν πάρει το δρόμο για όποιο φεστιβάλ βρισκόταν μπροστά της, μετά από μια στάση στη Berlinale, που σύστησε στο ευρωπαϊκό κοινό, αυτήν την πρώτη μυθοπλαστική δουλειά του μυθικού διδύμου ντοκιμαντεριστών, Rob Epstein και Jeffrey Friedman. Οι δυο τους, έχουν αφήσει το στίγμα τους στο αμερικάνικο, ανεξάρτητο και μη ντοκιμαντέρ, με τα βραβευμένα με Όσκαρ Common Threads: Stories from the Quilt (1989) και The Times of Harvey Milk (1984) και αυτό το δεύτερο, που χρησιμοποιήθηκε ως διδακτέα ύλη απ’ τον Gus Van Sant στις προετοιμασίες του Milk (2008), ήταν που έφερε και τον Franco σε επαφή με τους δημιουργούς, για να τον επιλέξουν μετά για τον ρόλο του Allen Ginsberg. Του εικονικού ποιητή που έπαιζε ψωλοσφαλιάρες με τον Jack Kerouac και τον Neal Cassady, και αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία της Beat Generation, όπως θα ξέρεις αν έχεις κάνει το διάβασμά σου στα λογοτεχνικά κινήματα της σύγχρονης εποχής.

Αν δεν το 'χεις, μην περιμένεις η ταινία να σε διαφωτίσει ιδιαίτερα, αφού όπως έλεγαν κι οι σκηνοθέτες στη συνέντευξη Τύπου τους στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη, δεν είχαν σκοπό να γυρίσουν μια βιογραφία του Ginsberg, αλλά μια ταινία για ένα ποίημα. Ένα ποίημα που ήξεραν απ’ το λύκειο, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερα μελετήσει, μέχρι που τους ήρθε η ιδέα να πατήσουν πάνω του για να κάνουν το πέρασμά τους στη μυθοπλασία. «Θέλαμε,» είχαν πει, «να κάνουμε κάτι διαφορετικό απ’ την προηγούμενή μας δουλειά, να κάνουμε ένα υβρίδιο,» και το συγκεκριμένο project το ένιωθαν σωστό να το προσεγγίσουν με «αυτόν τον μη-παραδοσιακό τρόπο,» μιας και «η φύση του ποιήματος ήταν φορμαλιστικά επαναστατική: σπάει κανόνες, συνδυάζοντας καθημερινό λόγο με ποιητικές εικόνες, οπότε θέλαμε να κάνουμε κάτι που θα προσέγγιζε» αυτή τη νοοτροπία. Στο trailer που κυκλοφόρησε η Oscilloscope, στην οποία κατέληξαν τα δικαιώματα διανομής στις ΗΠΑ τον περασμένο Απρίλη, δεν βλέπεις ίχνος της διαφορετικότητας με την οποία το προσέγγισαν, και η οποία δεν έχει τίποτε να κάνει με το συνδυασμό μυθοπλασίας και δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ που βλέπεις στις εικόνες. Αντίθετα, βασίζεται απόλυτα στην μετατροπή των στροφών του ποιήματος, σε animation, πράγμα που είχε βασανίσει αρκετά τους δυο σκηνοθέτες, οι οποίοι βασάνισαν καμιά ντουζίνα σχεδιαστές από εταιρείες του πλανήτη, προτού καταλήξουν στον Eric Drooker. Ιδιαίτερη μορφή κι ο ίδιος, κομίστας, ζωγράφος, illustrator και γενικότερος διανοούμενος της ζωγραφιστής εικόνας, ο Drooker είχε συνεργαστεί με τον Ginsberg όταν έφτιαχνε το Illuminated Poems, έναν τόμο εικονογραφήσεων ποιημάτων του τελευταίου, οπότε μπορείς να υποθέσεις ότι ήταν εξαρχής ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά. Ο Drooker σχεδίασε ένα graphic novel ως οδηγό για τη διαδικασία εικονογράφησης που θα αναλάμβανε να επιβλέπει, κι έφτιαξε έτσι τη σειρά πανέμορφων κομματιών δραματοποιημένης ποίησης, που έγιναν το θέμα συζήτησης για τους κριτικούς στο Βερολίνο, επισκιάζοντας όχι μόνο την ηλεκτρισμένη υποπλοκή για τη δίκη περί χυδαιότητας του ποιήματος, που πιάνει και τον κύριο όγκο της ταινίας, αλλά ακόμα και την εξαιρετική κι αξιοβράβευτη ερμηνεία του James Franco.