Attenberg (2010): Venezia 67 trailer

Από το trailer που εξαπολύθηκε στα δίκτυα αργά χθες βράδυ, το Attenberg (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη έχει ήδη αρχίσει να χαιρετίζεται ως ο νέος Κυνόδοντας (2009), κι όχι μόνο γιατί αυτή η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της παραγωγού του Γιώργου Λάνθιμου στην προηγούμενη και την επόμενη ταινία του, δείχνει να ομοιάζει θεματικά και αφηγηματικά με τον τίτλο που έκανε την Ελλάδα καυτή αγορά για φεστιβαλικά υλικά, κι ούτε επειδή ο ίδιος ο Λάνθιμος είναι παρών για να διαμορφώσει άλλη μια σκηνή άβολου σεξουαλικού προσανατολισμού, όπως (θα 'χεις βαρεθεί να βλέπεις από το πρωί ότι) σημειώσανε οι μαζοκολλητοί στο Twitch. Αλλά και γιατί η αμερικανοτραφής σκηνοθέτις, φέρνει τη χώρα σε δεύτερο major κινηματογραφικό πανηγύρι για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά τις δάφνες των Κανών, σπάζοντας απουσία 6 ετών απ’ τη Βενετία, που έχει να επιλέξει ελληνικό τίτλο απ’ την εποχή του Delivery (2004), του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Παρά τις ομοιότητες πάντως, και την πρεμούρα σχετικών και άσχετων να τις υπογραμμίσουν, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος της Athens Voice, που είδε την ταινία στην πρωινή της δημοσιογραφική, μας την περιγράφει ως συγκλονιστική, αλλά και ολότελα διαφορετική: "Περισσότερο από μια ιστορία σεξουαλικής και συναισθηματικής ενηλικίωσης το Attenberg είναι μια διαφωτιστική βόλτα στον ανθρώπινο ζωολογικό κήπο, μια θεαματική σύγκρουση του εσωτερικού χάους των ενστίκτων με την ξεκάθαρα δομημένη κοινωνία που μάς περιβάλλει. Μια ιστορία για τον θάνατο και την αγάπη, το σεξ και την μουσική, τις άτσαλες κινήσεις, την δίχως κατεύθυνση πορεία μας που ονομάζουμε ζωή. Μια «αληθινή» ιστορία, ειπωμένη δίχως κυνισμό αλλά με μια ειλικρίνεια, καθαρότητα και δύναμη που συγκλονίζει". Το Attenberg έχει μια ακόμη δημοσιογραφική απόψε και θα κάνει την επίσημη παγκόσμια πρώτη του στη Βενετία αύριο, για να φύγει για τα κόκκινα χαλιά του Toronto, στο πρόγραμμα του οποίου ο Δημήτρης Εϊπίδης εξαίρει την ικανότητα της Τσαγγάρη να γεννάει μαγεία μέσα από άχαρα κομμάτια πέτρας, για να μετατρέψει τα ημιεγκαταλελειμμένα ερείπια του βιομηχανικού Attenberg σ’ ενα μείγμα αρχαίου νεκροταφείου και μαγεμένου μνημείου, όπου προσπαθούν να διαιωνίσουν το είδος τους, ζώα που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν απ’ τη θανατηφόρα μεταβιομηχανική μοναξιά που χαράσσει και τους ήρωες της σκηνοθέτιδος. Που υποθέτω μπορεί και να σε τρομάξει λίγο, όπως μπορεί να κάνει και η ιστορία για την κόρη του αρχιτέκτονα της στέρφας πειραματικής πόλης του τίτλου, που έχει μεγαλώσει απουσία οποιασδήποτε ανθρώπινης επαφής πέραν αυτής που μπορεί να της προσφέρει ο γονιός της, και γνωρίζεται με την ανθρώπινη διαδραστικότητα κομματάκι αργά στη ζωή της, όταν εμφανίζεται ένας όμορφος ξένος για δουλειές. Το παρελθόν όμως της Τσαγγάρη, που υπήρξε συνιδρυτής του διεθνούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Cinematexas και είχε φιγουράρει στη λίστα των επιλογών των κριτικών της Village Voice με το ντεμπούτο της, The Slow Business of Going (2000), αφήνει αρκετές υποσχέσεις για να ρισκάρεις στο παρόν της.