Κανένας (2010): Θεσσαλονικιώτικο trailer

Αφού κάναμε δυο τρεις μικρού μήκους ταινίες και νιώσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να περάσουμε στο μεγάλο μήκος, καθίσαμε με τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη, να συζητήσουμε για το τι ταινία θα θέλαμε να κάνουμε. Ο Παναγιώτης είχε αρχίσει να γράφει ένα σενάριο, το οποίο όμως κάπου κόλλησε, δεν πήγαινε πουθενά. Ώσπου του ήρθε κάποια στιγμή την ιδέα της διασκευής του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μεταφερμένο στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ιδέα μου άρεσε πολύ, συζητήσαμε τα κομμάτια που έβρισκα πιο ενδιαφέροντα κι αυτά που θα ήθελα να δώσω περισσότερο βάρος, και προχωρήσαμε.

Από τη δική μου μεριά, αυτό που είχε σημασία και που ήθελα να βγάλω, αυτό που βγάζει και το πρωτότυπο κείμενο του Shakespeare, είναι ο απόλυτος έρωτας που νιώθουν αυτά τα δυο παιδιά μεταξύ τους. Ο έρωτας που έχει τόση δύναμη, που είναι ικανός να νικήσει τα πάντα. Που τους κάνει να μην νοιάζονται για τίποτα γύρω απ’ αυτούς και κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί μπροστά τους, χωρίς να μπορέσουν να το υπερπηδήσουν. Κι αυτό που στο κείμενο του Shakespeare δίνεται με έναν απίστευτο λυρισμό, και που στο δικό μας μέσο, του κινηματογράφου, ήταν αδύνατο να αποδώσουμε μέσω του κειμένου, θα έπρεπε να το αποδώσουμε με τις εικόνες, το παίξιμο, τα βλέμματα, όλα αυτά. Αυτή ήταν η μεγάλη μου πρόκληση.

Η ταινία κάνει απόψε την πρεμιέρα της στη Θεσσαλονίκη, στη συνέχεια όμως θα την στείλουμε σε όσα πιο πολλά φεστιβάλ μπορούμε, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο, αν και αυτό εξαρτάται πάντα κι απ’ το στυλ το προγράμματος του εκάστοτε φεστιβάλ, τη θεματική του για την συγκεκριμένη χρονιά, ας πούμε. Είναι περίεργο κύκλωμα αυτό των φεστιβάλ, και όπως και στα περισσότερα κυκλώματα, έτσι κι εκεί, κυριαρχούν μόδες. Κι αν δεν ταιριάζεις στην εκάστοτε μόδα την κατάλληλη χρονιά, μπορεί να μείνεις απ’ έξω. Θα δούμε, ελπίζουμε για το καλύτερο και το καλύτερο ελπίζουμε να το πετύχουμε και στις αίθουσες, στην κανονική διανομή. Γιατί, κάτι για το οποίο χαίρομαι, είναι ότι η ταινία δεν είναι αμιγώς εμπορική, αλλά ούτε και αμιγώς φεστιβαλική. Και παρ’ όλα αυτά, βρήκε το δρόμο της στις αίθουσες, γιατί νομίζω ότι εκεί υπάρχει ένα κενό στον κινηματογράφο, κι αυτό το πάντρεμα εμπορικού και καλλιτεχνικού, πιστεύω ότι αξίζει να βρίσκει τον δρόμο του προς τις αίθουσες. Τουλάχιστον είναι μια ταινία που εμένα θα μου άρεσε να δω.