Apnea (2010): Thessaloniki competition trailer

Όταν ήμουν μικρότερος, έκανα κολύμβηση και άπνοια συστηματικά. Κάποια στιγμή, σε κάποια κατάδυση, μετά το δεύτερο λεπτό της άπνοιας, είχα ηρεμήσει τόσο, που το μυαλό μου πέρασε στιγμιαία σε κατάσταση REM και ξεκίνησα να βλέπω ένα πολύ μικρό όνειρο. Προφανώς ξύπνησα αμέσως, γιατί μέσα στο νερό δεν είναι το καλύτερο μέρος να κοιμάσαι, αλλά αυτό μου είχε γεννήσει μια ιδέα, αρχικά ανοργάνωτη, για μια ταινία για κάποιον μέσα στο νερό, που να αρχίζει να ονειρεύεται και τελικά όλα όσα βλέπουμε, να είναι κομμάτι αυτού του ονείρου. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να αναδυθεί, ή όχι: δεν είχα αποφασίσει ακόμη αν θα τον βγάλω έξω. Τότε ήμουν στη σχολή Σταυράκου, μετά πήγα στο ναυτικό, πήγα στο εξωτερικό, έκανα μικρού μήκους ταινίες και κάποια στιγμή βρέθηκα να συζητάω ξανά αυτήν την ιδέα, με τον Γιάννη Τσίρο, που ήθελε να γράψει ένα σενάριο.

Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε αυτήν την ιστορία, με βάση την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε την άπνοια σαν μεταφορά. Σ’ αυτό το πλαίσιο, το νερό κινηματογραφείται συμβολικά, πότε σαν αμνιακό υγρό, πότε σαν απειλή, πότε σαν στοιχείο μόχθου. Χρησιμοποιείται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Το νερό είναι ένα πολύ φωτογενές στοιχείο και επιδέχεται πολλών προσωπικών συμβολισμών: ο καθένας, ο κάθε θεατής, έχει πολύ διαφορετική αίσθηση για το νερό. Εμείς το χρησιμοποιούμε σαν μέσο για να προκαλέσουμε όλα αυτά. Και φτιάχνουμε δυο ήρωες που έχουν άμεση σχέση με το νερό: η μία είναι φοιτήτρια οδοντιατρικής παθιασμένη με την ωκεανολογία και την προστασία του υδάτινου περιβάλλοντος, ο άλλος είναι κολυμβητής. Οπότε το νερό υπάρχει μέσα στη ζωή τους και ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε αυτό το γεγονός, και τα συναισθήματα που θέλουμε να μεταφέρουμε στον θεατή, είναι όλα στην ταινία καθαρά, αλλά όχι κραυγαλέα, ελπίζω.

Η συμμετοχή στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, είναι πολύ τιμητική, γιατί εκτιμώ πάρα πολύ τον διευθυντή του, τον Δημήτρη Εϊπίδη. Θεωρώ ότι ξέρει πολύ καλά από σινεμά κι είναι πολύ σημαντικό να τυγχάνεις εκτίμησης από ανθρώπους που εκτιμάς. Από ‘κει και πέρα, τα φεστιβάλ γενικά είναι πάντα πολύ βοηθητικά. Όσα περισσότερα φεστιβάλ γράφει μια ταινία, τόσο πιο εύκολο είναι να πάει στα επόμενα, κι αυτό κάνει πιο εύκολη την δυνατότητά μας να συναναστραφούμε με τον κόσμο, με τους θεατές, που είναι και το σημαντικότερο. Το να καταλάβουμε τι απήχηση είχε, πού προβλημάτισε, με ποιον τρόπο επικοινώνησε ή όχι, είναι βασικό, γιατί η τέχνη του σινεμά μπορεί να γίνει πολύ απρόσωπη, αν δεν έχεις άμεση επαφή με τον θεατή. Η ταινία έρχεται στη Θεσσαλονίκη έχοντας ήδη προβληθεί στο εξωτερικό, όμως στην χθεσινή πρώτη προβολή της, με χαρά διαπίστωσα ότι η ανταπόκριση δεν ήταν καθόλου διαφορετική. Το κοινό ήταν εξίσου θετικό και ζεστό, και τα σχόλια που ακούσαμε μετά, κι οι ερωτήσεις για πράγματα που θέλαν να μάθουν, ήταν όλα πολύ κολακευτικά, πράγμα ιδιαίτερα ενθαρρυντικό.