Les Amours Imaginaires (2010)

Τυπάς με ατίθασο τσουλούφι και γκόμενα με μπαστούνι στη ραχοκοκκαλιά της, στήνουν αγώνα δρόμου για το ποιος θα πρωτορουφήξει το μεδούλι νεόφερτου πιτσιρικά με ξανθά μπουκλωτά μαλλιά.Όταν ήταν μικρός, λάτρευε τόσο την αργή κίνηση που πετύχαινε στις ταινίες, ώστε να’χει φτάσει σε σημείο να την εφαρμόζει στις βόλτες του στο σαλόνι του σπιτιού του. Τα παδικά του χρόνια, τα πέρασε στα γυρίσματα του ηθοποιού πατέρα του, ζώντας από κοντά την έξαψη του δημιουργικού ηλεκτρισμού που κάνει τους χώρους φιλμαρίσματος, τόσο μαγικά μέρη. Ήταν λογικό, άρα, να εθιστεί σε τέτοια μαστούρα, κι έτσι, όταν έφυγε απ’ το σπίτι στα εφηβικά του χρόνια, για να πάει να σπουδάσει, να ψάχνει συνεχώς την αναβίωση αυτού του συναισθήματος. Πέρασε τα πέτρινα χρόνια του όταν παράτησε τις σπουδές κι αφοσιώθηκε στην άγονη καριέρα του ως ηθοποιός, και για να ξορκίσει τους δαίμονες της ματαιότητας και της μοναξιάς του, το έριξε στο γράψιμο. Από εκεί προέκυψε η πρώτη του ταινία, το ημιαυτοβιογραφικό και βαθιά βιωματικό J'ai Tué ma Μere (2009), που τον έφτασε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του φεστιβάλ των Κανών, και τον προικοδότησε με βραβεία ταινίας και σκηνοθεσίας στην ηλικία των 20 μόλις ετών. Από 'κει, η πορεία ήταν αναμενόμενη. Ο Dolan βαφτίστηκε παιδί-θαύμα, το φεστιβάλ των Κανών απέκτησε ένα αγαπημένο γιο να γαλουχήσει, κι οι κριτικοί ετοίμαζαν τις μασέλες τους, περιμένοντας να πέσει στο πιάτο τους. Με το Les Amours Imaginaires, ο Dolan τους έριξε το πρώτο μεζεδάκι.

Η δεύτερη ταινία του, είναι μια, αλά Wong Kar Wai, εξαντλητικά στυλιζαρισμένη ερωτική εξομολόγηση από τον γαλλόφωνο Καναδά, προς όλα αυτά που κάνουν γαλλικό, το γαλλικό σινεμά. Τα κάδρα του, έχουν την αυστριακή αυστηρότητα ενός Haneke και οι ηθοποιοί του στήνονται με τρόπο που θα έβλεπες να το κάνουν για τον Gus van Sant. Το πάθος του για τα εξεζητημένα και με φανατική προσήλωση ραμμένα και βαμμένα κοστούμια και σκηνικά, στήνουν ένα υπόβαθρο θρησκευτικής λατρείας στα φαινόμενα, ανάγοντας το mise en scène του σε επίπεδα εικονολατρικά. Το βλέμμα του, δείχνει έναν άνθρωπο που τρώει κι ανασαίνει σινεμά, και η τέχνη του κι η τεχνική του, ένα άγουρο ταλέντο που μπορεί όλα αυτά να τα βάλει σε μια σειρά, και να βγάλει αποτελέσματα εντυπωσιακά. Όλα, όμως, αυτά, μπορούν να γίνουν κι αφορμή για να δεχτεί πυρά, για ανακύκλωση ιδεών και οικειοποίηση σε πράγματα γνωστά. Ο Dolan όμως δε μασάει, η ιστορία του έχει τη γλύκα, την ελαφρότητα και την je ne sais quoi δροσιστική ποιότητα που περιμένεις απ’ τη φρεσκάδα της ηλικίας του, κι ο τσαμπουκάς της γεμάτης του μικρής ζωής, μεταφράζεται σε πάθος και τσαχπινιά, στον τρόπο που διαχειρίζεται αυτήν την ρετρό αναβίωση της παραδοσιακής ιδέας του ερωτικού τριγώνου, για να τη μεταφέρει μια εφηβικά σεξουλιάρικη, αλλά ώριμα μετρημένη εκδοχή στη bisexual εποχή, γεμίζοντάς την ανατρεπτική διάθεση για αναδιαμορφώσεις και αναπροσαρμογές ειδών και ενστικτώδικων αισθητικών επιλογών, σα να έχει μέσα του φυτεμένη, την ικανότητα να μετεξελιχθεί σε Tarantino του cinema d’ auteur. Σ’ αυτή τη δεύτερη ταινία του, δεν καταφέρνει βέβαια ακόμη, να πετάξει από πάνω του, ποιητικούς μανιερισμούς που κάναν και την πρώτη ταινία του να βαλτώνει ανά διαστήματα, ούτε έχει βρει τον τρόπο να καμουφλάρει τον δικαιολογήσιμο για την ώρα ναρκισσισμό του και την ελεύθερη σχέση του με το σφίξιμο της διάρκειας της δουλειάς του, όμως το να είσαι ερωτευμένος με το σινεμά, και το κάθε κάδρο σου να κάνει τον θεατή να μοιράζεται την αγάπη σου αυτή, ενέχει και τέτοιους κινδύνους. Κι εντάξει, πιτσιρικάς είναι, έχει το χρόνο να τα βρει. Αρκεί να μην καταχράται αυτόν του θεατή.