Lucky Luke (2009)

Κακούργοι έχουν καταλάβει τη Ντέζι Τάουν εμποδίζοντας το σιδηρόδρομο που θα ενώσει δυτική και ανατολική ακτή, και ο πρόεδρος της Αμερικής δεν έχει άλλη επιλογή παρά να στείλει τον Λούκυ Λουκ να καθαρίσει. Πριν ακόμα βγουν τα credits με τον Jean Dujardin να τραβάει πιο γρήγορα από τη σκιά του, ο Lucky Luke (2009) ξεκινάει με ένα πεντάλεπτο όπου ο παγκόσμια αγαπημένος ανέμελος μοναχικός καουμπόης αποκτάει δραματικό τραυματικό παρελθόν, τους γονείς του να εκτελούνται μπροστά στα μάτια του. Από κει και πέρα οι κακές ιδέες γίνονται.. χειρότερες, είναι πολλά τα λεφτά Άρη, και πρέπει να τα βγάλουμε χώνοντας αστεία επιπέδου Canal+, επαναχρησιμοποιημένα σκηνικά από διαφημίσεις αυτοκινήτων, περισσότερες αναφορές στον Terence Hill και τον Sergio Leone και τον John Woo απ' ότι στον René Goscinny, κάτι από OSS 117, και το μισό Brice de Nice (2005) όπου είχε ξανασυναντηθεί με σχετική επιτυχία ο Dujardin με τον σκηνοθέτη James Huth. Ακόμα χειρότερα (ναι γίνεται) αλλά.. σωτήρια για το φιλμ - καρικατούρα της καρικατούρας ω καρικατούρα, ο Huth τσουβαλιάζει όλους τους guest stars από τα κόμικ, Billy The Kid, Calamity Jane, Jesse James, και τους κάνει μονοδιάστατα sidekicks του Luke. Παρά τις δυο και πολλές λέω εκφράσεις που έχει να χρησιμοποιήσει ο καθένας, οι αντίστοιχοι ηθοποιοί κλέβουν τη παράσταση (ειδικά ο Michaël Youn σα μικρομεγάλο παιδί), πράγμα βέβαια όχι και τόσο δύσκολο αφού ο Dujardin, με αυτή τη cult φάτσα που του επιτρέπει να ξεστομίζει οτιδήποτε και τον έχει κάνει πιο εισιτηριοσυλλέκτη αστέρα στη χώρα του, αδυνατεί συχνά πυκνά να βρει θέση στα μπουρδουκλωμένα σκηνικά και έχει να του βάζει τρικλοποδιές και την αξυρισιά που του φόρτωσαν για έξτρα χειροτέρεμα. Στιλιστικά η παραγωγή είναι υπερπροσεγμένη φυσικά και ο Huth σου δίνει την εντύπωση ότι έψαξε κάθε δυνατή γωνία προτού διαλέξει τη πιο campy, όμως τα καναδυό εκατομμύρια θεατών που την είδαν στη Γαλλία και μετά τη γέμισαν με κουλούρια στα διαδίχτυα, έχουν ήδη αποδείξει πως τουλάχιστο για το κοινό - στόχο της είναι απλά εκνευριστική.