The Next Three Days (2010)

Η γυναίκα του κατηγορήθηκε για φόνο, αυτός ξοδεψε τρία χρόνια να προσπαθεί να την αθωώσει, μετά τρεις μήνες για να σχεδιάζει την απόδρασή της, και τώρα έχει τρεις μέρες για να τη πραγματοποιήσει. Remake του Pour Elle (2008), η πρώτη επαφή του Paul Haggis με το είδος του θρίλερ είναι προσεκτική, οδηγημένη από τους χαρακτήρες και τελικά μάλλον χωρίς φιλοδοξίες, μια αλλαγή ρυθμού στα όρια της αναψυχής για το δημιουργό που μάζεψε ένα σωρό εχθρούς στη σύντομη μέχρι τώρα πορεία του με την επιμονή του να βλέπει όσα δε βλέπουν οι άλλοι. Άσκηση στη παρατήρηση μπορείς να πεις και τις Next Three Days (2010), o Haggis δίνει αρχικά την εντύπωση shot for shot αναδημιουργίας, αλλά γρήγορα καταλαβαίνεις πως συμπλήρωσε και διόρθωσε το πρωτότυπο με έμφαση στο αλά 70s, αλά Sydney Pollack κατά δήλωσή του, χτίσιμο ηρώων για τους οποίους πραγματικά νοιάζεσαι. Σημαντική λεπτομέρεια στη μεθοδολογία του Haggis αποτελεί παρολαυτά μια παράλειψη, το αρχικό σενάριο του Fred Cavayé εξηγεί την αθωότητα της γυναίκας του ήρωα με φλασμπάκ που διαφωτίζει μόνο το θεατή, η επαναδιατύπωση αποφεύγει αυτή τη διευκόλυνση που ουσιαστικά ακυρώνει την όποια ταύτισή σου, κρατάει τις όποιες αμφιβολίες μέχρι το τέλος και σου ζητάει κι εσένα τη πίστη που χρειάζεται για να τις ξεπεράσεις, κοιτάει ακόμα και να εντάξει τις σχετικές σκηνές κάπως οργανικά στην αφήγηση (σαν εικασίες ανθρώπων στην οθόνη).

Ο Haggis πρόσθεσε κάπου μισή ώρα στη διάρκεια του Pour Elle, και τη περισσότερη τη ξοδεύει στο να εξομαλύνει τη μετατροπή ενός απλού δασκάλου σε αλάνθαστο και αθεόφοβο επαγγελματία των αποδράσεων, ο Russel Crowe για να μάθει παθαίνει περισσότερα από τον Vincent Lindon, συμβουλεύεται τους ειδικούς στο YouTube πολύ συχνότερα, πέφτει πάνω σε λιγότερες βολικές συμπτώσεις, σε πείθει πως στηρίζεται στη μεθοδικότητα και δε βρίσκει τόσο εύκολα τσαγανό. Η ώρα που ξοδεύει το σενάριο για να σε πείσει πόσο αγαπάει ο Russell την Elizabeth Banks είναι λιγότερο χρήσιμη, βοηθάει να εμφανιστεί ολόκληρη Olivia Wilde να του τη πέφτει αλλά δε σε βοηθάει να καταλάβεις τα γιατί (ούτε γιατί του τη πέφτει η μία ούτε γιατί αγαπάει την άλλη), το λαμπερό casting ακυρώνει την αληθοφάνεια, και από αυτό το μπέρδεμα στο ρυθμό δύσκολα συνέρχεσαι. Τουλάχιστο μέχρι το τελευταίο τόξο, την χωρίς ανάσα εκτέλεση της απόδρασης που.. σέβεται όλες τις συμβάσεις του είδους, και με τη γενναιοδωρία στη δράση και με τα αναμενόμενα αναπάντεχα ηθικά διλήμματα που επιλύονται με αφοπλιστικά συμπαθητικό τρόπο.