Άπνοια (2010)

Νεαρός κολυμβητής βλέπει ανάμνηση να ζωντανεύει μπροστά του σε στιγμή άπνοιας και θυμάται το ρομάντζο του με ακτιβίστρια που αναζητείται σε παραλία με δελφίνια.Ο Άρης Μπαφαλούκας, άνθρωπος του νερού με μετάλλια στην κολύμβηση και θητεία στο ναυτικό, νιώθει ιδιαίτερη οικειότητα και άνεση με το υγρό στοιχείο κι αυτό φαίνεται όχι μόνο στον τρόπο που ενσωματώνει οργανικά το (γλυκό, κυρίως) νερό στην αφήγησή του, αλλά και στην ξεκάθαρη ματιά ενός γνώστη, με την οποία χαρτογραφεί και χορογραφεί σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα και γύρω απ’ αυτό. Δεν είναι εύκολο να βρεις σκηνοθέτη με έτοιμη τέτοια ειδίκευση στον τρόπο κινηματογραφικής διαχείρισης ενός συγκεκριμένου υλικού και δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι σαν τον James Cameron (με τα μέταλλά του) και τον David Cronenberg (με τις ανατομικές γνώσεις του), έστησαν τις καριέρες τους χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο (κι εμμονή, ίσως), ακριβώς αυτό τους το διακριτικό. Η Άπνοια καταφέρνει να σε μαγέψει, να σε δροσίσει, να σε σφίξει και να σε συναρπάσει, ακριβώς γιατί ο Μπαφαλούκας έχει μια φαρέτρα ολόκληρη, με τρόπους να μεταμορφώσει το νερό από ανακουφιστικό κουκούλι σε ισχυρό αντίπαλο κι από 'κει σε θελκτική ερωμένη και πάλι πίσω. Η εμπειρία του απ’ τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, του δίνει αφορμές κι εμπειρίες να στήσει σκηνές άλλοτε οπτικού κι άλλοτε δραματικού ηλεκτρισμού και τα κομμάτια της ταινίας του που ασχολούνται με ακριβώς αυτό το κομμάτι του ερασιτέχνη νεαρού πρωταγωνιστή του, σε κάνουν να πιστεύεις ότι μέσα στην Άπνοια κρύβεται μια ταινία απείρως πιο ενδιαφέρουσα απ’ το love story με τις οικολογικές ανησυχίες που σου ξεδιπλώνεται στην οθόνη. Γιατί η ιδία η Άπνοια, δεν είναι παρά μια άσκηση εμπλουτισμού της μπαναλιτέ ενός ξενέρωτου ρομάντζου, με άπειρες δόσεις βαριάς κι ασήκωτης σοβαροφάνειας παιδαριωδώς αναπτυγμένων περιβαλλοντικών ανησυχιών, όπως ενσαρκώνονται με ανελέητη υπερβολή, στην καταστροφική ερμηνεία του Γιώργου Καραμίχου, που σκοτώνει με την αποπνικτική μεγαλοσχημοσύνη του, ολόκληρη την ταινία. Αλλά βέβαια, ως απλό πιόνι στην σκακιέρα του Μπαφαλούκα, ο άνθρωπος δεν το κάνει μόνος του: κάποιος του έχει πει να παίξει έτσι και κάποιος του έχει στήσει την ταινία για εκτέλεση, κι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον σκηνοθέτη, που στην άκρατη επιθυμία του να στήσει ένα στιβαρό δράμα, ξεχνάει ότι κι η τραγωδία ακόμα, χρειάζεται τις ανάσες της.