Season of the Witch (2011)

Σταυροφόροι που χάσανε την εκτίμησή τους για την εκκλησία αλλά ΟΧΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ, μεταφέρουν μάγισσα σε επικίνδυνα απομακρυσμένο μοναστήρι, για να δικαστεί και να καταδικαστεί η γκαβλιάρα. Με Μάρτιο (του 2010) σαν αρχικό μήνα εξόδου και με σενάριο που έδειχνε να αξίζει το κόπο από το ιστορικό του, το Season of the Witch (2011) είναι τελικά από τις παραγωγές που σε βάζουν να τις ψάχνεις τζάμπα, όταν ξέρεις τι να περιμένεις απλά συνδυάζοντας το όνομα του σκηνοθέτη με αυτά των πρωταγωνιστών. Ο Dominic Sena ειδικεύτηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας σε στιλιζαρισμένο κενό τύπου Gone in Sixty Seconds (2000) και Swordfish (2001), ο Nicolas Cage και ο Ron Perlman σε προδιαθέτουν για über καλτιές, η ταινία σμπρώχνει έτσι με αρκετό στιλ τα όρια της σοβαρότητας στο camp. Από αρκετά σημεία στην αρχή του, σε κάτι απίθανους διαλόγους του Cage με τον Christopher Lee ως φριχτά παραμορφωμένο καρδινάλιο, και με τον Perlman να παριστάνει το βοηθό της Xena, το Κυνήγι των Μαγισσών φέρνει προς Monty Python σε αναζήτηση δισκοπότηρου, και το.. ιστορικό μπέρδεμα της εποχής των σταυροφοριών και αυτής της βουβωνικής πανώλης εντείνει τη διασκέδαση, αλλά η ικανότητα του Cage να περιφέρεται με θρυλική ψυχραιμία ακόμα και στα σκηνικά του Wicker Man (2006) και η προσαρμογή του Sena σε κινηματογράφηση τρομάρας της Hammer προϋπολογισμού αρκετού για εξωτερικά γυρίσματα, μετατρέπουν τη διάρκεια σε καβαλαρία συναρπαγής του είδους που.. ξεκουράζει τον εγκέφαλο με ορδές από κακούς ψηφιακούς λύκους και ιπτάμενους ζόμπι μοναχούς. Η μαλλούρα του Cage --90s grunge κομμωτηρίου στο μεσαίωνα, αυτή τη φορά-- αποτελεί το στιβαρό υπόβαθρο πάνω στο οποίο η ταινία χτίζει ακόμα και ρυθμό, παρόλο που η παραγωγή πέρασε από επαναληπτικά γυρίσματα και φαίνεται, και παρόλο που ο Sena αλλάζει χρωμοφίλτρα για να σε στραβώσει, για να προσθέσει εφέ τριπαρίσματος στο καταλληλότητας PG-13 πάρτι του.