Οι 100 καλύτερες βρετανικές προφορές

Την ώρα που μια απ’ τις λιγότερο γνωστές εκδοχές της ιστορίας της Μεγάλης Βρετανίας, ηγείται της κούρσας για τα μεγαλύτερα βραβεία της σημαντικότερης κινηματογραφικής βιομηχανίας του πλανήτη, η λονδρέζικη εκδοχή του Time Out αποφάσισε και κάθισε να στήσει μια λίστα με τις 100 καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές της Γηραιάς Αλβιώνας. Κι επειδή δεν τους φάνηκε από μόνο του αρκετά μεγάλο σχέδιο το να καθίσουν να ταξινομήσουν τον τεράστιο όγκο τίτλων που έχει παράγει απ’ τη γέννηση της κινούμενης εικόνας, μια απ’ τις παραγωγικότερες χώρες της Ευρώπης, φρόντισαν να το κάνουν ακόμη μεγαλύτερο, αναθέτοντάς το σε 150 ολόκληρες προσωπικότητες του κινηματογράφου, από σκηνοθέτες όπως ο Sam Mendes, ηθοποιούς όπως η Sally Hawkins και κριτικούς όπως ο Peter Bradshaw, μέχρι παραγωγούς, ιστορικούς, προγραμματιστές και επαγγελματίες του χώρου γενικότερα. Το αποτέλεσμα είχε την ανατροπή του.

Μέσα απ’ αυτήν την εξαντλητική σφυγμομέτρηση που κράτησε για αρκετούς μήνες, όπως αναφέρει και το εισαγωγικό σημείωμα του περιοδικού, οι συντάκτες του βρέθηκαν με ένα κάρο κορυφαίες δεκάδες απ’ τους εκλεκτούς τους ψηφοφόρους, τις οποίες ταξινόμησαν και ζύγισαν, για να βγάλουν την κατοστάδα, που προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια εικόνα του τι είναι το βρετανικό σινεμά ως έννοια, για τους ανθρώπους που διαμορφώνουν το βρετανικό σινεμά ως πραγματικότητα σήμερα. Η λίστα έρχεται σε μια εποχή, βέβαια, που ο κινηματογράφος του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκεται στη χρηματοδοτική limbo της μετάβασης των αρμοδιοτήτων του UK Film Council στο British Film Institute, ενώ παράλληλα οι επιτυχίες των προϊόντων της προηγούμενης διοικητικής δομής, κάνουν την αμφισβήτηση των κινήτρων του περάσματος στην μελλοντική κατάσταση ακόμη πιο έντονη.

Σχετικά με την ίδια τη λίστα πάντως, το πιο αξιοσημείωτο είναι βέβαια η υπεροχή του Nicolas Roeg, ο οποίος όχι μόνο βρέθηκε στην κορυφή του αφρού των τίτλων με το ατμοσφαιρικό θρίλερ Don’t Look Now (1973) και μια θέση πάνω απ’ το υποδειγματικό νουάρ The Third Man (1949) του Carol Reed, αλλά ανάμεσα στo Kes (1969) του Ken Loach (#4), το If… (1968) του Lindsay Anderson (#9) και το The Red Shoes (1948) των Michael Powel και Emeric Pressburger, o Roeg κατάφερε να κάνει και δεύτερη εμφάνιση μέσα στην δεκάδα, με το Performance (1970) που είχε συνσκηνοθετήσει με τον Donald Cammel. Η νεότερη ταινία στη δεκάδα ήταν το Trainspotting (1996) του Danny Boyle (#10), όμως για να μην νομίσεις ότι οι εκλέκτορες είναι αλλεργικοί στους δημιουργούς της γενιάς τους (σχεδόν οι μισές ταινίες της πρώτης δεκάδας είναι απ’ τη δεκαετία του ’40), ή ότι έχουν κάποιο πρόβλημα να αναγνωρίσουν λιγότερο προφανείς και λιγότερο καλλιτεχνικές επιλογές, σημείωσε και την έτερη εμφάνιση του Boyle στην κατοστάδα, με το 28 Days Later (2002) στο #97, ή τίτλους όπως το Four Weddings and a Funeral (1991) του Mike Newell (#74), το Get Carter (1971) του Mike Hodges (#32) και την κληρονομία των Monty Pythons με τα The Holy Grail (1974) στο #54 και The Life of Brian (1979) στο #20. Με μια γρήγορη ματιά στις χρονολογίες των επιλογών, είναι προφανές ότι ο Alfred Hitchcock είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη στον αγγλικό κινηματογράφο των 30s (το Sabotage (1936) στο #44, το The Lady Vanishes (1938) στο #31 και το The 39 Steps (1935) στο #13 είναι οι μόνες εμφανίσεις της δεκαετίας στη λίστα), ενώ τα 60s ήταν η πιο ανθοφόρα δεκαετία με 19 συμμετοχές, ακολουθούμενη απ’ τους 17 τίτλους των ‘40s και τους άλλους τόσους των ‘90s, σε μια λίστα που έχει ως πιο πρόσφατη ταινία της το Fish Tank (2009) της Andrea Arnold στο #84.