Η Υπογραφή (2011)

Αναδρομική έκθεση σπουδαίας ζωγράφου που πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες, γίνεται αφορμή για τον ομότεχνο σύντροφό της να ανασκαλίσει το παρελθόν τους μαζί.Μοιράζοντας την αφήγησή του σε δυο χρόνους, αυτόν της νιότης κι αυτόν του πένθους πριν τον θάνατο, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, περνώντας στη μυθοπλασία μετά το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Νύχτας που ο Φ. Πεσσόα συνάντησε τον Κ. Καβάφη (2008), παρουσιάζει πιο μεγεθυμένο από ποτέ, το πρόβλημα του σκηνοθετικού διχασμού του. Πρόθυμος να κάνει την υπέρβαση και να ρισκάρει τεχνικά, περνάει με γοητευτική ευστοχία και άνεση απ’ την μια χρονική περίοδο στην άλλη, για να αφηγηθεί στην ουσία έναν έρωτα τόσο βαθύ, που αψηφά προσωπικότητες και χρόνους για να αγγίξει μεγέθη υπαρξιακά. Σεναριακά, παράλληλα με τον ύμνο του στην αγάπη, ο Χαραλαμπόπουλος ερευνά τη σημασία του ονοματεπώνυμου στην ομορφιά και το ερώτημά του είναι ευφυώς διατυπωμένο: μπορεί η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη να αντέξει το σβήσιμο της υπογραφής του απ’ το έργο του, την ώρα που ο ίδιος ο στόχος της δημιουργίας δεν είναι παρά η νίκη του θανάτου μέσα απ’ την αθανασία του ονόματος; Η απάντηση είναι αφοπλιστική: εξαρτάται απ’ το πόσο αγαπά την υπογραφή που θα αντικαταστήσει τη δική του --αλλά κι αυτό, για πόσο μπορεί ν’ αντέξει; Την ίδια ώρα όμως, το φλερτ του ερωτικού του δράματος με το θρίλερ, προδίδεται απ’ την ακαδημαϊκότητα της γραφής και της βραδύκαυστης αφήγησης, που ακυρώνει το σασπένς του περίτεχνα κεντημένου μυστηρίου που χρησιμοποιεί ως αφηγηματικό όχημα. Η φινέτσα με την οποία σε βυθίζει στην κρυπτική του πλοκή ο Χαραλαμπόπουλος, υποσκάπτεται τακτικά και απ’ τα ενοχλητικά ψηφιακά σκηνικά που τον ανάγκασε προφανώς η ένδεια της παραγωγής να χρησιμοποιήσει, όμως το καδράρισμα κι η πλανοθεσία του κυρίως σε εξωτερικούς φυσικούς χώρους, αποκαλύπτουν μια ευπρόσδεκτη αισθητική ευαισθησία που μπορεί να λάμψει, αν ακονιστεί αρκετά. Αδυνατώντας να σε παρασύρει, η ταινία του παραμένει ένα στιβαρό και φιλότιμο σεντούκι συναισθημάτων, που ζωντανεύουν κυρίως χάρη στην διακριτική ωριμότητα με την οποία διαχειρίζεται τον χαρακτήρα του ο Γιώργος Χωραφάς. Mετά από μια σειρά ατυχών επιλογών, που αδικούσαν τις δυνατότητές του, παραδίδει μια ερμηνεία πολύτιμης πληρότητας κι επανέρχεται στην πρώτη γραμμή των διαθέσιμων ελληνόφωνων ερμηνευτών για να υπενθυμίσει ότι μπορεί να γίνει σημαντικό κεφάλαιο για το σινεμά της καταγωγής του, αρκεί κάποιος να τον εκμεταλλευτεί σωστά.