The Way Back (2010)

Αληθινή ιστορία δραπετών γκούλαγκ που περπάτησαν απ’ τη Σιβηρία ως την Ινδία για να ξεφύγουν απ’ τον κομμουνισμό.Ταξιδιωτικό έπος εποχής, γυρισμένο απ’ το National Geographic. Σ’ αυτό καταπέφτει μετά τα πρώτα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου, το δράμα επιβίωσης που ξεκινά να γυρίσει ο Peter Weir, γεμίζοντας με δολώματα αντάρτικου για υπερασπιστές του κομμουνισμού, την ιστορία κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης του σταλινικού καθεστώτος. Η πολιτική μελέτη των συνθηκών είναι βέβαια εκτός θέματος της ταινίας, οπότε τις νύξεις του για το απάνθρωπο πρόσωπο του σφυροδρέπανου, δεν μπορείς να μην τις σημειώσεις ως άτοπα φαλτσαρίσματα, όμως μετά από μια ντουζίνα ανεβοκατεβάσματα σε λόφους και ραχούλες, το μόνο που εύχεσαι είναι να σκάσουν τίποτα σύντροφοι με ντουφεκάρες, να βγάλουν απ’ την ταλαιπώρια σας κι εσένα και την πολυεθνική ομάδα πεζοπορίας. Ομάδα που βαδίζει προς την ελευθερία έχοντας να αντιμετωπίσει τα στοιχεία της φύσης απ’ τις παγωμένες στέπες μέχρι τις απέραντες ερήμους και πάλι απ’ την αρχή, σε μια ταινία που στερείται του στοχαστικού βλέμματος που θα χρειαζόταν να την ανυψώσει και της ψυχογραφικής προσέγγισης που θα απαιτούσε η διερεύνηση του ενστίκτου της επιβίωσης, αν είχε σκοπό ο Weir να κάνει κάτι περισσότερο απ’ το να σου δείχνει τους ήρωές του να λένε ανέκδοτα και να ζωγραφίζουν σκιτσάκια, στα διαλείμματα της εξαντλητικής τους δοκιμασίας. O Russell Boyd στη φωτογραφία, είναι ο μόνος που σου δίνει κάτι αξιόλογο να 'χεις να κοιτάς μετά το έντονο πρώτο μισάωρο εντός του στρατοπέδου, ανοίγοντας το φακό του για να κόψει ανάσες κατά διαστήματα με πλάνα της χαώδους φύσης, και φέρνοντας σε πρώτο πλάνο τις χαρακιές της στέρησης στα πρόσωπα των δοκιμαζόμενων, που έφτασαν την ταινία στις υποψηφιότητες της κατηγορίας μακιγιάζ των ερχόμενων Όσκαρ. Όμως αυτό δεν φτάνει για να καλύψει τα κενά μιας ταινίας που ενδιαφέρεται περισσότερο για το ταξίδι παρά για τους ταξιδιώτες του.