Battle: Los Angeles (2011)

Ομάδα πεζοναυτών κατεβαίνει στη Santa Monica να μαζέψει επιζώντες απ’ την καταστροφική εισβολή εξωγήινων, πριν η αεροπορία ισοπεδώσει το Los Angeles.Άκρατη μιλιταριστική αυτοϊκανοποίηση σε συσκευασία φθηνού sci-fi που σε κάνει να πιστεύεις ότι οι αφοί Strausse όντως έκλεβαν την παραγωγή για να χρηματοδοτήσουν τους δικούς τους εισβολείς στο Skyline (2011) κι άφησαν τα ρετάλια τους στην παραγωγή της Sony, η ταινία του Liebesman παλεύει πολύ να φέρει το Black Hawk Down (2001) αντιμέτωπο με επίθεση απ’ το διάστημα, ο σκηνοθέτης όμως δεν είναι της οικογένειας Scott κι η ανταριασμένη του κάμερα με τα σφιχτά καδραρίσματα που κλέβουν απ’ την γενικότερη εικόνα και φροντίζουν να σου διαλύσουν οποιαδήποτε αίσθηση προσανατολισμού, μονάχα μικρή και φτωχή καταφέρνει να κάνει την παραγωγή. Σκηνοθετώντας για τις μάζες υστερικού συνδρόμου ελλιπούς προσοχής, εκτός απ’ την κοινή λογική, ο Liebesman βάζει στο στόχαστρό του και την αντοχή του αμφιβληστροειδή, στήνοντας ένα θορυβώδες πανηγύρι τεμπελιάς, που περισσότερο πονοκέφαλο προκαλεί, παρά αδρεναλινική διέγερση. Την ίδια ώρα, ο σεναριογράφος του (που έχει να εμφανιστεί απ’ τη μπούρδα του The General’s Daughter (1999)), κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τους χαρακτήρες του στο επίπεδο του απελπιστικά αδιάφορου κλισέ, γεμίζοντας το χρόνο του κυρίως με πολεμικές ιαχές, πράγμα που μπορείς να το πεις κι ευχάριστο, αν το συγκρίνεις με τις μελούρες που πετάνε οι ήρωες στα διαλείμματα της δράσης τους. Η εξέλιξη της πλοκής του, ξεκινά απ’ την ευχάριστα σύντομη εισαγωγή και περνά σε επαναλαμβανόμενα επεισόδια στρατιωτικών συμπλοκών που στην πλειονότητά τους θα μπορούσαν να έχουν αντιγραφεί απ’ τα αζήτητα αποστολών του Call of Duty, ώσπου να καταλήξει σε λογικά άλματα που αποκαλύπτουν όλο το μέγεθος της αδιαφορίας των δημιουργών, για το πόσο ιθαγενής πρέπει να 'σαι για να αγοράσεις τα καθρεφτάκια του.