I Am Number Four (2011)

Το καλύτερο που βρίσκει να κάνει ακόμα ένας αχαλίνωτα ονειρεμένος υπερτέλειος, είναι φυσικά να παρακολουθεί τα μαθήματα του λυκείου του χωριού σου. Η DreamWorks έχει βάλει νούμερο 4 στη δικιά της σειρά να σοδομίσει ασάλιωτα τα Twilight-όπληκτα πλήθη, αλλά είναι ήδη δύσκολο να υπολογίσεις πόσοι έχουν προηγηθεί, άσε πόσοι τον παίζουν στην ουρά περιμένοντας να το κάνουν, και με το αζημίωτο κιόλας. Τυπικά, και υποθέτεις χωρίς άλλο στόχο στο ξεκίνημά του σα project, το I Am Number Four (2011) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα συνδυασμό του Smallville με το Roswell, κομπλέ με απροθυμία να πιάσει σκηνές που να χρειάζονται και κάνα ειδικό εφέ, χρησιμοποιώντας τη τραγικά γελοία πλέον πρόφαση της φυσιολογικής ζωής, και με το επιπλέον μπόνους της καθαρής σαπουνόπερας φυσικά. Όμως η παραγωγή είδε προφανώς ένα κάποιο εν δυνάμει χρυσωρυχείο στο υπερδυναμικό της εξωγήινο επαρχιωτογυμνασιόπαιδο, και το φόρτωσε με ολαυτά τα στοιχεία τα κάποτε εμετικά ακόμα και για τη τιβή και τώρα αφορμή για επικροτούμενες τσιριές, το μαγικό λαμπύρισμα, τον γονιδιακά αιώνιο έρωτα, τη παρατρεχάμενη υπεροικογένεια με τη μορφή ξανθιάς-νούμερο 6 που εμφανίζεται ουρανοκατέβατη κι αυτή στο τρίτο μέρος. Το αποτέλεσμα βγάζει περισσότερο γέλιο και από το Vampires Suck (2010), όλοι του αντρικού καστ παίζουν σα να τους έχουν ορκιστεί πως συμμετέχουν σε παρωδία, ο Alex Pettyfer, με τη φόρα και του Beastly (2011), παριστάνει επιπλέον και τον καθυστερημένο πρίγκιπα της Disney για λυσσάρες. Παρόλο που η ταινία του έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανακολουθιακής τρελής κωμωδίας, ο D.J. Caruso επιμένει να τη σκηνοθετεί με αυτή τη φόρα του Spielberg Bay των teens (ο κύριος τρανσφόρμερ υπογράφει και τη παραγωγή), την οδηγεί και σε μια αλαφρά μπλοκμπαστερική κορύφωση στα μέτρα του $60 εκατομμυρίων προϋπολογισμού, αξιοποιεί και την Dianna Agron του Glee με ένα στιλάκι που θυμίζει εκπληκτικά Emma Roberts και του προσγειώνει τη παρλαπίπα. Το franchise είχε μεγάλες φιλοδοξίες, σειρά από νουβέλες για αγράμματες και άλλα τόσα εκατομμύρια και βάλε στο σμπρώξιμο, όμως απογοήτευσε στο αμερικάνικο άνοιγμά του, μη έχοντας φροντίσει το σημαντικότερο, να συμπεριλάβει τις λευκές σελίδες της προσωπικότητας του κοινού του (ή αλλιώς επειδή δεν έχει τη σκοπιά αμοιβάδας με φαντασιώσεις κέντρου του σύμπαντος).