Made in Dagenham (2010)

Στις 7 Ιουνίου του 1968, κάπου 850 ράφτρες στο εργοστάσιο της Ford στο ανατολικό Λονδίνο, ξεκίνησαν απεργία ζητώντας ίση αντιμετώπιση με τους άντρες στη δουλειά τους. Η απεργία.. άλλαξε το κόσμο για πάντα. Ουσιαστικά αφιλόδοξο, το Made in Dagenham (2010) έχει μοναδικό στόχο να επαναλάβει με τον ίδιο σκηνοθέτη την επιτυχία των Calendar Girls (2003), ακόμα και από τον αρχικό τίτλο του, We Want Sex, μπορείς να καταλάβεις αν δε το έχεις ήδη κάνει προ μηνών, πως αφορμή του στάθηκε το πολυθρύλητο κόψιμο στη μέση του πανό WE WANT SEXUAL EQUALITY που κράταγαν οι εργάτριες του εργοστασίου της Ford στη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους. Η ιστορία βέβαια πήγαινε πολύ παραπέρα, όπως παρατήρησε και ο Peter Bradshaw στον Guardian, η απεργία είναι από αυτές που δε μπορούν να παρουσιαστούν σα σατανικές, αυταπατώμενες ή καν.. ηττημένες, και η παραγωγή είχε την ευφυία να ενσωματώσει αυτή την αίσθηση στο γενικότερο sexed-up feelgood του πράγματος, σκηνοθετικά ο Nigel Cole δικαιώνει την ατάκα που κορυφώνει την ιστορία του ("Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα? Είμαστε γυναίκες, μη ρωτάτε ηλίθιες ερωτήσεις"), παρακολουθώντας ακριβώς τη πρωταγωνίστριά του να τα βγάζει πέρα σε όλη τη διάρκεια, αμφιβάλλοντας για τις δυνάμεις της αλλά όχι για το αυτονόητο των όσων ζητάει. Σαράντα χρόνια μετά, αυτό το αυτονόητο έχει γίνει βίωμα και στο τελευταίο θρασύδειλο ανθρωπάκι, και έτσι στο τρίτο μέρος ο William Ivory δε διστάζει και πολύ να δώσει ένα πολιτικό τόνο στο σενάριο του και να το κλείσει.. εύθραστα στιβαρά, έχοντας μέχρι τότε βολοδείρει ανάμεσα στο αλαφρά υστερικό μελόδραμα (κυριολεκτικά μέχρι αυτοκτονίας), τους όλο υπονοούμενα αναχρονισμούς (σε βαθμό επαρχιώτικης σεξουαλικής απελευθέρωσης), τη πολτοποίηση των τάξεων (χρησιμοποιώντας τον φεμινισμό σα κάποιου είδους αναρχικό οδοστρωτήρα), και τις πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές στην αποφασισμένα ανθρώπινη καθημερινότητα του ζευγαριού Daniel Mays - Sally Hawkins, ζευγάρι που σίγουρα αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει συγχωνεύοντάς τα όλα τα εργαζόμενα στο Dagenham της εποχής, και στιγμές που υποπτεύεσαι ότι επίτηδες αναμιγνύονται έτσι με τις υπόλοιπες, και για να ξεχωρίζουν και για να αποτίουν ένα φόρο τιμής στην όσο να 'ναι.. τρικυμιώδη ευαισθησία των ηρωίδων τους.