Made in Dagenham (2010): Επαναστατημένο trailer
Με τη παραδοσιακή.. cooler than ΗΒΟ βρετανική συνταγή, το Made in Dagenham (2010) του Nigel Cole ανοίγει σε κάνα μήνα στην Αμερική στοχεύοντας πορεία μέχρι το Kodak Theatre μέσω ευτυχισμένων θεατών, και η Sony Classics του έραψε σχετικό επίσημο ένδυμα στο trailer που κυκλοφόρησε για αμερικάνικη κατανάλωση τη Παρασκευή. Πιθανά για να εξισορροπήσει το βρετανικό trailer που είχε φορέσει στη παραγωγή κάτι πιο άνετο και αποκαλυπτικό προς ενθουσιασμό των Μαζών, η SPC τονίζει τώρα αν δε κατάλαβες τη Sally Fieldικότητα της ιστορίας, κομπλέ με μεγάλη φωτεινή "συνηθισμένο κορίτσι που πέτυχε κάτι ξεχωριστό" επιγραφή, προς ενθουσιασμό της Αμαλίας Μουστάκη που συνεχίζει να κρεμάει πανό I WANT SEX EQUALITY στον μαζοτοίχο για να τα διαβάζουμε σαν I WANT SEX οι φαλλοκράτες υπόλοιποι.
Σε ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης αυτοκινήτων της Ford μια ομάδα 168 γυναικών υπό την καθοδήγηση της Sally "Happy Go Lucky" Hawkins, του ex Bond girl Rosamund Pike και της Miranda Richardson, ενώνεται και κατεβαίνει σε απεργία προκειμένου να διεκδικήσει τα εργασιακά της δικαιώματα και κυρίως το να αναγνωριστεί η δυσκολία της εργασίας τους και να ανταμειφθεί ισότιμα με την αντίστοιχη αντρική. Το happy end είναι εξασφαλισμένο γιατί η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αποτελεί δραματοποίηση της απεργίας του 1968 στην Ford Dagenham η οποία οδήγησε στην ψήφιση νόμου το 1970 (Equal Pay Act) που απαγόρευε οποιαδήποτε ευνοϊκή μεταχείριση των αντρών όσον αφορά στην αμοιβή και στις εργασιακές συνθήκες.
Με προϋπολογισμό που φτάνει τα 7 εκατομμύρια λίρες η ταινία, η οποία πρωτοεμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο και έχει βγει στις βρετανικές αίθουσες από τις 3 Οκτωβρίου, αποσκοπεί στο να προσελκύσει βρετανικό κυρίως κοινό καθώς αποτελεί και κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας τους. Επιπλέον όμως θίγει το ζήτημα των σεξιστικών διακρίσεων στον εργασιακό χώρο γεγονός που σε συνδυασμό με το εξαιρετικό καστ (μαζί με τις προαναφερθείσες κυρίες την οθόνη μοιράζεται και ο Bob Hoskins) και το πάντα αγαπημένο θέμα των "μικρών ηρώων της ζωής που τελικά κερδίζουν τους κακούς", σημαίνει πως άνετα μπορεί να περπατήσει και στις εκτός της γηραιάς Αλβιώνος αίθουσες. Άλλωστε ο σκηνοθέτης, ο Nigel Cole, ήδη με τα Κορίτσια Ημερολογίου (2003) έχει αποδείξει πως τις έχει τις ταινίες με δυναμικές γυναίκες που παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Από ό,τι φαίνεται πάντως από το trailer, παρά το θέμα της, δεν είναι σε καμία περίπτωση πολιτική ταινία, τουλάχιστον στο στιλ που φτιάχνει πολιτικές ταινίες ο Ken Loach. Οι εργάτριες με bob χτενίσματα και Μary Quant φούστες είναι βγαλμένες από τα αρχέτυπα των 60s, το αλατοπίπερο των οποίων μάλλον έπεσε λίγο παραπάνω στη συνταγή δεδομένου ότι βλέπουμε ταινία για απεργίες και σεξιστικές διακρίσεις και όχι το Hairspray (2007)!!
Έστω και με κάποιες χαριτωμενιές περισσότερες πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτέλους θα δούμε ένα γυναικείο φιλμ για γυναίκες και όχι για τσάντες παπούτσια και εραστές!!
Extra tip: Στην ταινία τραγουδά η Sandie Shaw η οποία ήταν και η ίδια εργαζόμενη στην Daghenham Ford!
