Toronto 2010: Wrap-up

Το φεστιβαλικότερο φεστιβάλ του πλανήτη έκλεισε ξημερώματα της Δευτέρας τις πόρτες του έχοντας επιβεβαιώσει την επιστροφή της κινηματογραφικής παραγωγής, και όχι μόνο επειδή το κοινό του βρήκε για να βραβεύσει ταινία με πολλά μεγάλα ιπτάμενα παλιάς κοπής οσκαρικά βελάκια να τη δείχνουν. Το King's Speech του Tom Hooper, ταινία εποχής του αναπάντεχου Βρετανού βασιλιά Γεωργίου του 6ου που παρουσιάζει τη προσπάθειά του να εμπνεύσει τους υπηκόους του πριν τον Β' Παγκόσμιο, κέρδισε το μεγαλύτερο από τα βραβεία κοινού, αλλά ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης ήταν οι αγοραπωλησίες που μάλλον ξεθέωσαν τους επιχειρηματίες περισσότερο από τους μανιασμένους κινηματογραφόφιλους που τρέχαν να προλάβουν και τις 246 ταινίες του προγράμματος.

Δεύτερος στις ψήφους μανιασμένων και μη, ο First Grader του Justin Chadwick, ένας 84χρονος Κενυάτης που παλεύει να μορφωθεί, είχε μεν κι αυτός μια πραγματική ψυχοτονωτική ιστορία να αφηγηθεί αλλά κάτι ηπείρους ταπεινότερη, οπότε η κατάληξή του ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη πριν του αγοράσει τα δικαιώματα η National Geographic. Στο μάλλον αδύναμο φέτος Midnight Madness, τα σταμπαρισμένα από τη Cadillac δημοκρατικά βραβεία πήγαν σε Stake Land και Fubar II, μια indie βαμπιροπαραγωγή του Larry Fessenden που δε συγκίνησε και κανέναν παρά τον αναμενόμενο επαγγελματισμό της, και μια συνέχεια cult καναδικής παραγωγής του 2002 που συγκίνησε τους beer trunk humpers που τη περίμεναν. Στα ντοκιμαντέρ, στάμπα επιδοκιμασίας πήραν το Force of Nature: The David Suzuki Movie που μπορεί να υποψιάστηκες ήδη ότι αφορά τον περιβαλλοντιστή David Suzuki και το Nostalgia de la Luz που είχε παίξει εκτός συναγωνισμού στις Κάνες, ενώ κριτική αναγνώριση χωρίς σφραγίδα πολυτελείας έλαβαν από τη FIPRESCI τα L'Amour Fou και Beautiful Boy.

Στις προτιμήσεις των κινηματογραφόφιλων μάλλον θα έβρισκες ψηλά και τις 127 Hours του Danny Boyle αν είχαν.. επιζήσει όσοι τις είδαν, αφού οι προβολές τους, συνεχίζοντας το trend από τη πρεμιέρα στο Telluride, συνοδεύτηκαν από εισβολές ασθενοφόρων για να μαζεύουν τους πιο ευαίσθητους στη σκηνή του ακρωτηριασμού. Ταινία δράσης με ακούνητο πρωταγωνιστή, οι Ώρες πήραν και αντίστοιχες υπερκινητικές κριτικές που στάθηκαν στις περιορισμένες ελπίδες τους να βάλουν καν τα γερόντια της Ακαδημίας να τις δουν, πρόβλημα που δε θα ήταν σημαντικό αν τη διανομή είχαν οι Weinsteins ας πούμε, όμως γίνεται μεγαλύτερο (για τις Ώρες) τώρα που οι τελευταίοι θα διοχετεύσουν τους τυφλούς ψηφοφόρους τους στον δικό τους Λόγο του Γεωργίου. Πιθανά επειδή το Miral δεν ενθουσίασε ούτε περνώντας τον Ατλαντικό από τη Βενετία, και τους περίσσευαν έτσι δολάρια στις βραβειακές εξαγορές προωθήσεις, οι Weinsteins ξόδεψαν και πάνω από $3 εκατομμύρια για το Dirty Girl του Abe Sylvia και αγόρασαν και άλλες δυο ταινίες (Sarah's Key, Submarine) χωρίς να έχει εμφανιστεί καμία αναφορά που να λέει ότι γέμισαν ξαφνικά οι άδειες τσέπες τους. Στις υψηλού προφίλ εξαγορές, πρόσθεσε τον δολοφόνο του Lincoln Conspirator του Robert Redford, και το Everything Must Go με τον Will Ferell να εντυπωσιάζει αρκετά σε δραματικό ρόλο για.. ψίχουλα (κάπου $3M) σε σχέση με όσα του αποφέρουν οι κωμικοί του. Στις οσκαρικές υποψηφιότητες που δεν είχαν ήδη αποκαλυφτεί σε άλλα φεστιβάλ (και το King's Speech είχε φύγει με μεγάλες προοπτικές από το Telluride), το Toronto πρόσθεσε μόνο ερμηνείες, τον Kevin Spacey παύλα Al Pacino στον Casino Jack, τη Nicole Kidman στο Rabbit Hole, κατά τα φαινόμενα εντυπωσιακή για νεκρό χλωμό πρόσωπο, και τη Sally Hawkins στο Made in Dagenham, σίγουρα υπερκαβλιάρικη και στο Submarine και στο Never Let Me Go που συμπλήρωσαν την τριάδα που έκανε περίπου τον μισό Καναδά να της γυαλίζει τα τακούνια με τη γλώσσα. Μεγάλος κερδισμένος στη πορεία για το Kodak Theatre ήταν φυσικά ο Darren Aronofsky και το Black Swan του, μεγάλον χαμένο μπορείς να πεις τον Mike Leigh αλλά μόνο με την έννοια πως προστέθηκαν φιλόδοξοι που ξεπερνάνε στα τυπικά προσόντα (μπορεί και μόνο.. εντοπιότητας όπως λέει) το Another Year του.

Το καναδικό φεστιβάλ παύλα υπερπαραγωγή είναι φυσικά too big to fail, φέτος φανερά δεν είχε και το άγχος μη του φάνε οι υπόλοιποι όλες τις σημαντικές πρεμιέρες (εφόσον αυτές δεν ήταν πια ελάχιστες όλη τη χρονιά), αντίθετα για μεγαλύτερη αποκάλυψη κράτησε τα εγκαίνια του TIFF Bell Lightbox, του νέου του "μουσειακής ποιότητας" venue στη καρδιά της μεγαλούπολης. Όμως πολύ μεγάλες για να αποτύχουν δεν αποδείχτηκαν αρκετές από τις αγορές που γίναν τα προηγούμενα χρόνια στο έδαφός του (και στο Sundance ακόμα περισσότερο), οπότε οι αγοραστές φέτος, στη γενική εικόνα των αναφορών, ήταν ακόμα επιφυλακτικοί όσο αφορά τις τιμές. Τελικά οι συνθήκες φάνηκαν να ευνόησαν όσους πωλητές είχαν τσέπη αρκετά βαθιά και για κανά τρελό αστεράτο πάρτι, οι ντόπιοι είχαν και.. τζάμπα ποτά να προσφέρουν, οπότε οι καναδικές και οι πιο μεσαίου προϋπολογισμού παραγωγές εξαφάνισαν κάπως τις ανεξάρτητες, ακόμα και επιπέδου Meek's Cutoff. Το φεμινιστικό λιτό western της Kelly Reichardt βρήκε μεν διανομή αλλά το buzz του απείχε καναδυό κλάσεις από αυτό που του πρόσφερε η Βενετία, και μαζί με το Attenberg της Athina Rachel Tsangari (ναι αυτό που ακόμα δε το πιστεύεις) και το Ovsyanki του Aleksei Fedorchenko έπρεπε να περιμένουν το poll των κριτικών του indieWIRE για να ακουστούν.

Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes Stellar 2010 Edition With Awards Announcement"