Rango (2011)

Καθημερινός χαμαιλέοντας, φίλος με όλα τα πλαστικά ψαράκια της γυάλας του, βρίσκεται σερίφης στη πόλη της Σκόνης, στην Άγρια Δύση τρωκτικών και ερπετών. Μια θέση που κανένας δε θα ζήλευε φυσικά. Κάπου ανάμεσα στον Aviator (2004) και τους Πειρατές της Καραϊβικής (2003) κρίνοντας από τα credits των συντελεστών του, ο Rango (2011) είναι αναμφίβολα το πιο ιδιαίτερο τρισδιάστατα κινούμενο από την εποχή του Toy Story (1995), ένα project που είχε τη πίεση να ξεχωρίσει σαν το πιο πρόσφατα αφιγμένο σε υπερσυνωστισμένο πια χώρο, αλλά και την άνεση να πετάξει οτιδήποτε αντισυμβατικό στον τοίχο μπας και κολλήσει. Ο John Logan στο σενάριο και ο Gore Verbinski στη σκηνοθεσία, διαμορφώνουν έναν ήρωα με τον ιδεοψυχαναγκασμό του Howard Hughes και την ανεμελιά του Captain Jack Sparrow, και τον αφήνουν να τα βγάλει πέρα σε ένα σύμπαν διαμορφωμένο με τη σειρά του από τον Salvador Dali μέχρι τον Sergio Corbucci, και από τον Hunter S. Thompson μέχρι τον George Lucas. Η σύμβαση είναι βέβαια εξαρχής πως το χιούμορ απευθύνεται σε 13χρονα, πως στις οργιαστικές εξάρσεις κακοφωνίας θα κυριαρχεί μια δόση Johnny Depp να τρέχει να ξεφύγει από ολόκληρη φυλή ανθρωποφάγων, αλλά το επίπεδο αξίζει μια σύγκριση με τις Καυτές Σέλες (1974) απ' όπου δανείζεται και πολλές κλανιές όπως παρατήρησε ο Ebert, και το δημιουργικό team έχει φροντίσει από την αρχή αφηγηματικά, και σε όλη τη διάρκεια με οπτικά, ακουστικά, ακόμα και εμβόλιμα.. παραισθησιογόνα cues, να συντηρεί μια αίσθηση αυταπάτης, ένα ονειρικό και χαοτικό ταξίδι στην κινηματογραφική ιστορία συσκευασμένο σα παιδική ονείρωξη ένα πράμα.

Η Άγρια Δύση του φιλμ είναι μια έρημος στη δυτική πλευρά ενός αυτοκινητόδρομου, και από τη στιγμή που πατάει εκεί τις πατούσες του ο Rango, η ιστορία έχει μια φόρμα κλασικού υπαρξιστικού western, κάτι σα Τρένο θα Σφυρίξει Τρεις Φορές (1952) ας πούμε, με μια γενναία δόση από Chinatown (1974), χωρίς τις ακαταλληλιές για ανηλίκους εννοείται. Ο Verbinski σίγουρα κρατάει και τα πλάνα του το ίδιο κλασικά όσο μένει στη πόλη της Σκόνης, αλλά παίζει με τον υπερρεαλισμό στο φωτισμό (με τις συμβουλές του Roger Deakins, αν δε το χεις ήδη ακούσει) ψάχνοντας μάλλον συνειδητά σε κάποια από τα πλάσματα αυτή τη χαντρογυαλάδα που πούλησε αβέρτα ο James Cameron στο Avatar (2009), και αλλάζει γενικότερα τον τόνο από τη παρωδία στο φόρο τιμής, το ίδιο ευδιάκριτα και με τον ίδιο δυσδιάκριτο στόχο. Σε κάποια φάση η δράση περνάει σε μεγάλα set pieces που και να μην στα είχε προλάβει η προώθηση τα περιμένεις από τη προηγούμενη παράγραφο, εκεί το φιλμ υποσκάπτει ξεκάθαρα ότι παρουσιάζει, με αστροπολεμική φανφάρα στην υπόκρουση και αντίστοιχο tracking στη κάμερα. Και δε χάνει αυτόν τον ιδιότυπο αυτοσαρκασμό, κομπλέ με τον Άνθρωπο χωρίς Όνομα να κάνει κάπως τον από μηχανής θεό στο ξεμπουρδούκλωμα του τέλους, χωρίς να μπορείς να πεις ότι βρίσκει ποτέ και καμιά πραγματική ψυχή.