Unknown (2011)

Καταξιωμένος επιστήμονας έρχεται στο Βερολίνο να μιλήσει σε μουράτο συνέδριο, όμως μαζί με το χαρτοφύλακά του χάνει και τη μνήμη του, κι όταν συνέρχεται απ’ το κώμα, φαίνεται ότι το ίδιο έπαθαν κι όσοι τον γνώρισαν, συμπεριλαμβανομένης της πορσελάνινης γυναίκας του.Όλο ίντριγκα κι από τηγανίτα τίποτα, η κορυφαία στιγμή στην φτωχή καριέρα του Ισπανού σκηνοθέτη που ξεκίνησε την πορεία του με το ανεκδιήγητο remake του The House of Wax (2005) για να πέσει στο Orphan (2009), πλασάρεται σαν ψυχολογικό θρίλερ χιτσκοκικών αξιώσεων, όσο όμως το μυστήριό του ξετυλίγεται, καταλαβαίνεις ότι δεν έχει ούτε την εξυπνάδα, ούτε την εργατικότητα να πλέξει με τα νήματα της πλοκής του την λεπτή δαντέλα που έχει αφήσει για παράδοση ο μαέστρος του είδους –-πολλώ δε μάλλον την δεξιοτεχνία και τη λεπτότητα να ενσωματώσει στην ιστορία που θα μπορούσε να βουλιάξει έναν άνθρωπο στην παράνοια, τα υπαρξιακά ζητήματα που προκύπτουν απ’ τις συγχύσεις ταυτοτήτων. Έτσι, ο Neeson σέρνει τον χαρακτήρα του απ’ το ένα όμορφα φωτογραφημένο σκηνικό του Collet-Serra στο επόμενο, προσπαθώντας να τον κρατήσει ζωντανό μέχρι να φτάσει η ώρα να τον στήσει ανέκφραστο απέναντι στους φυτεμένους διακοσμητικούς χαρακτήρες του Bruno Gantz και του Frank Langella, που θα του εξηγήσουν σαν υποκατάστατα των σεναριογράφων, την ούτε ιδιαίτερα περίπλοκη, ούτε ιδιαίτερα πιστευτή, ούτε βέβαια πρωτότυπη κατάσταση στην οποία έχει μπλεχτεί κι έχεις ψυλλιαστεί από νωρίς, αν δεν ξεκίνησες να βλέπεις ταινίες προχτές. Επαναλαμβάνοντας σε κάποιο βαθμό, το ρόλο του απ’ το Taken (2009), ο Neeson βάζει του πιγούνι του να κάνει τη βαριά δουλειά όσο παίζει τα μάτια του πέρα-δώθε προσπαθώντας να βγάλει άκρη, κι η Diane Kruger βάζει ενέργεια σ’ έναν άψυχο χαρακτήρα και σου δίνει κάτι όμορφο να ανησυχείς μήπως σπάσει, όταν το σενάριο μεταφέρεται στο πίσω κάθισμα και το τιμόνι παίρνουν τα θορυβώδη κυνηγητά κι η ευπρόσδεκτη σκοτεινή δράση ενός πακέτου έντασης κι αγωνίας περιορισμένων αξιώσεων.