Scream 4 (2011)

Στη δεκαετή επέτειο του μακελειού του Woodsboro, οι επιζώντες της πρώτης (και της δεύτερης και της τρίτης) αιματοχυσίας μαζεύονται για να γίνουν θεατές και υποψήφια θύματα στη νέα επιστροφή του φαντασματούλη με το κουζινομάχαιρο.Ο Wes Craven έχει ένα όνομα που το λες κι ανατριχιάζεις, γιατί ο άνθρωπος κατάφερε να ξαναβάλει τρόμο στον τρόμο τρεις φορές σε τρεις δεκαετίες, ξεκινώντας με το The Last House on the Left στα ‘70s, ξαναπιάνοντας ζενίθ με τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες στα ‘80s και στήνοντας σεμινάριο με το Scream στα ‘90s. Το σερί του με τον Εφιάλτη, χτύπησε κορωνίδα όταν μετά από πέντε sequels που σμπαράλιαζαν τον τίτλο του, ο Craven γύρισε τη σειρά ανάποδα με το The New Nightmare (1994), κάνοντας το πιο meta σχόλιο που είχε σκεφτεί άνθρωπος ως εκεί, όχι μόνο για την επιδραστικότητα του είδους στους φανατικούς του, αλλά και για το φονικό βάρος που βάζει ένα franchise στις πλάτες των ίδιων των δημιουργών του. Κι αφού έβγαλε τον τρόμο έξω απ’ την οθόνη, δυο χρόνια μετά έστησε το Scream (1996) για να φρεσκάρει την ιδέα και να την πάει ένα βήμα παραπέρα, βάζοντας ένα μάτσο λυκειόπαιδα να τρεχοβολάνε με τον τρόμο που θυμάσαι, στο παιχνίδισμα με τους κανόνες του είδους που ξέρεις. Το καινούριο franchise έμεινε από καύσιμα πολύ νωρίς (χάρη και στον Ehren Kruger που ανέλαβε το σενάριο του τρίτου επεισοδίου), κι ο Craven μπήκε στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, χωρίς την ενέργεια και την εφευρετικότητα που είχε ως εκεί, και με ακόμα λιγότερη να του έχει απομείνει σήμερα, που αποφάσισε στη νέα δεκαετία των ‘10s να προσπαθήσει να σε πείσει ότι έφτιαξε καινούριους κανόνες. Αμ δε.

Εκεί που το πρωτότυπο Scream έκανε χαβαλέ με τους κανόνες του είδους του, φορώντας την αναφορικότητά του σα σημαία που κουρέλιαζε με την ανατρεπτική ιεροσυλία του σεναρίου του, ετούτο το τρίτο sequel μειώνει το εύρος των εμπνεύσεών του σε αυτιστικό επίπεδο, προσπαθώντας μέσα στην ομφαλοσκόπησή του να σου στήσει περισσότερο remake της πρώτης ταινίας, παρά συνέχεια της μυθολογίας. Και σε μια εποχή που το reboot είναι το νέο sequel, αυτό μπορείς να το πεις λογικό εξελικτικό βήμα, όμως το σενάριο του Williamson (που υποτίθεται ότι ακόνισε, ας πούμε, ο Ehren Kruger) αντί να επανεφευρίσκει τις ισορροπίες της αρχικής ιδέας, τις αποστειρώνει από όποια μυρωδιά πρωτοτυπίας, στήνοντας μια άνευρη πλοκή που κάνει κύκλους γύρω απ’ την αμηχανία της, και ρίχνει όλο το βάρος στους χαρακτήρες. Των οποίων οι ευθείες αντιστοιχίες με τις πρωτότυπες φιγούρες, γίνονται όλο και πιο επώδυνα προφανείς, όσο η ταινία εκφυλίζεται σ’ ένα τυπικό whodunit με τόσες κωλοτούμπες και πλαστά red herrings που ακυρώνει οποιαδήποτε όρεξή σου να κάτσεις να παρακολουθήσεις και να μαντέψεις ποιος κρύβεται πίσω απ’ τη μάσκα του φαντάσματος. Ελλείψει οτιδήποτε καινούριου να πει, ο Craven τα πιάνει όλα απ’ την αρχή, κι αντί να βρει αυτό που έκανε την πρώτη του ταινία να σπαρταράει, υπογράφει ένα ανιαρό διαδικαστικό σερί ξεκοιλιασμάτων, που σου ανοίγει τουλάχιστον την όρεξη με τα ζουμερά του μαχαιρώματα, αλλά αν δεν σε απελπίσει, τουλάχιστον θα σε εκνευρίσει με τη γκρίνια του για την έλλειψη πρωτοτυπίας στο είδος, σε μια επίδειξη ποιητικής ειρωνείας, όπου αυτό που κοροϊδεύει το λούζεται κι ο ίδιος. Κι εσύ μαζί του, βέβαια.