Drive (2011): Sélection officielle extraits

Δροσιστικό διάλειμμα ανακούφισης και ξεπλύματος απ’ την βαριά καλλιτεχνίλλα, πρόσφερε χθες βράδυ ο Nicolas Winding Refn στα δημοσιογραφικά αποκαλυπτήρια του Drive (2011), της --κατά τα μέχρι τότε φαινόμενα-- στροφής του στιλίστα Δανού σκηνοθέτη στα, ανεξάρτητα έστω, αλλά εντελώς αμερικάνικα μονοπάτια. Αίσθηση που δεν προέκυπτε μονάχα από τα ονόματα Ryan Gosling και Carrey Mulligan στις αφίσες, ή την υπόθεση που θέλει οδηγό κασκαντερικών να γίνεται τα βράδια οδηγός ληστειών, αλλά και από το μοναδικό κρυπτικό προωθητικό κλιπ που είχε κυκλοφορήσει πριν το φεστιβάλ.

Πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ, ο Refn έχει κάνει τις βόλτες του σε άλλα σημαντικά όπως το Sundance που τον είχε στο επίσημο πρόγραμμά του με το Bronson (2008), όμως το ελάχιστο υλικό που είχε αποκαλύψει η παραγωγή κι έκανε την ταινία να μοιάζει ευθεία heist περιπέτεια, είχε τον Τύπο κομματάκι μπερδεμένο ως προς το τι ακριβώς θα δει, δεδομένης αφ ενός της προϊστορίας του σκηνοθέτη και το ότι μιλάμε για Κάνες και διαγωνιστικό, κι αφ ετέρου με τον Hossein Amini που είχε φτάσει στις υποψηφιότητες των Όσκαρ για το σενάριο του The Wings of the Dove (1997), να υπογράφει τη μεταγραφή του βιβλίου του Henry James. Το δεύτερο κλιπάκι που έσκασε μύτη λίγο πριν την προβολή, δείχνει μια άλλη όψη του φιλμ, πιο οικογενειακή, αλλά ούτε κι αυτή αρκεί για να σε ψυλλιάσει για τις εκπλήξεις που σου φυλάει ο Δανός στα αεράτα 95 του λεπτά, γεμάτα υφολογικά καλαμπούρια και παιχνίδια αναφορών, που αναβιώνουν την ειδωλοπλαστική ικανότητα των αμαξομπιμουβιών δράσης του ’80 στα οποία αποτίει εκστατικό φόρο τιμής, βάζοντας στο χωνευτήρι του από Steve McQueen μέχρι Paul Verhoeven, αλλά με μια ξεκάθαρη γραμμή σύνδεσης συνεχή, στην τηλεοπτική κυρίως παρακαταθήκη του Michael Mann, αλλά και την χαρακτηρολογία του ανθρώπου που έδωσε ορισμό στο αστικό νεονουάρ.

Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν την προβολή ήταν ισοπεδωτικά ενθουσιώδεις, αποδεικνύοντας ότι ο Frémaux έφτιαξε μια χαρά τον Refn κρύβοντάς τον στις τελευταίες μέρες του φεστιβάλ, και ειδικά σε μια μέρα που τα 95 του λεπτά, ακόμη κι αν βαλτώνουν αρκετά στα εκτός κλίματος οικογενειακά διαλείμματα, θα φαινόταν όαση μετά από αργόσυρτες δίωρες προβολές του Un Certain Regard. Ο δε cinemad, που αν ήταν στο χέρι του το βραβείο σκηνοθεσίας, θα το έδινε το ίδιο βράδυ κιόλας στον Refn, στο mad.tv συνοψίζει την ταινία κάπως έτσι: «Υπό το καθεστώς της Trier-ικής τρικυμίας στο κρανίο, η προβολή του Drive έμοιαζε με καμένη επιλογή του Φεστιβάλ για ένα σχετικά ανάλαφρο βραδάκι, με ελαφρύ γιουχάισμα στο τέλος. Τρεις φορές κατά τη διάρκεια των end credits χειροκροτούσαν οι κριτικοί! Ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς, από έναν σκηνοθέτη σίγουρα ικανό, αλλά αλλοπρόσαλλο στη φόρμα και τις προθέσεις, το φιλμ αποτελεί μια στιλιστική ανακεφαλαίωση του σινεμά της δεκαετίας του '80 και αποθεώνει το μοναχικό υπερ-ήρωα της cult μυθολογίας, που αντιμετωπίζει το Κακό σαν τιμωρός και χάνεται σιωπηλά σε έναν ορίζοντα δίχως αύριο. Με αναφορές στο σινεμά του Friedkin και του Mann (από To Live and Die in LA (1985) μέχρι το Thief (1981)), την πιο... horny αισθητική, ρυθμό, φωτογραφία και ένα εθιστικότατο score του Cliff Martinez πλαισιωμένο από παλιακό electro, το φιλμ του Refn μας θύμισε ξανά πόση χαρά μπορεί να σου δώσει το αληθινό σινεμά».