Insidious (2010)

Οικογένεια μετακομίζει σε νέο σπίτι, αλλά συνειδητοποεί ότι οι προηγούμενοι κάτοικοι δεν έχουν φύγει ακόμη, τουλάχιστον όχι πνεύματι, κι έχουν άσχημα σχέδια για τον πρωτότοκό τους.Απ’ τα credits ακόμα, το Insidious (2010) είναι ικανό να δημιουργήσει ρίγη δέους, με την ίδια ευκολία που μπορεί να βαρέσει κι απαγορευτικό ανάλογα με τα γούστα σου, αλλά το ότι ο Leigh Whannell κι ο James Wan επιστρέφουν με καινούριο τρόμο στην οθόνη σου, απαρατήρητο δεν περνάει, όποια άποψη και να 'χεις για τον Oren Peli που έχει την υπογραφή του στην παραγωγή. Ορεξάτοι να παρουσιάσουν καινούριο τρόμο λοιπόν, σε σχέση τουλάχιστον μ’ αυτόν που οι ίδιοι βοήθησαν να γίνει νόρμα όταν έφεραν το torture-porn στην πρώτη γραμμή με το Saw (2004), οι δυο δημιουργοί ξεκινούν με κλασικότατο haunted-house θρίλερ που δεν μοιάζει απλώς να εκτυλίσσεται στο σπίτι του Paranormal Activity (2007), αλλά θα μπορούσε να είναι το ίδιο το Paranormal Activity με ηθοποιούς, ασχέτως αν οι πρωταγωνιστές του μοιάζουν πιο υπνωτισμένοι κι απ’ τους ερασιτέχνες στο πρωτότυπο του Peli.

Με φαντεζί σκηνοθεσία και καλογυαλισμένα παναρίσματα και ζουμοξεζουμαρίσματα, ο Wan σε βολτάρει στα δωμάτια με τους θορύβους στα σκοτάδια και τις σκιές στις γωνίες σα να σε ξεναγεί σε σπιτάκι του τρόμου, κι ο Whannell στήνει σενάριο σύγκρουσης της μεταφυσικής του πραγματικότητας με την ξεροκεφαλιά του τετράγωνου ρεαλισμού, χωρίς να ζορίζει τα όρια της δεκτικότητάς σου, ούτε να προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτά που έχει να σου πει, δεν τα 'χεις ήδη ξαναδεί. Παντρεύει όμως με γούστο δυο κινηματογραφικά υπο-είδη στην πλοκή του για φαντάσματα που στοιχειώνουν παιδί, σαν να θέλει να βγάλει γλώσσα σε ακροβασίες τύπου The Last Exorcism (2010), κλείνοντας παράλληλα το μάτι σε ιστορικές στιγμές όπως το Poltergeist (1982). Παράλληλα, η έμπνευση στα εφέ του υπερφυσικού κι η φινέτσα του Wan στη σκηνοθεσία, μαζί με την αντίστασή του στην πρόκληση να κολλήσει μια κάμερα στο χέρι του Patrick Wilson και να τον αφήσει να γυρίσει αυτός την ταινία, χαρίζουν από μόνα τους στην παραγωγή μια φινέτσα από Hollywood που φαντάζει σχεδόν κλασική. Κι όταν φτάνει στο τρίτο κομμάτι του σεναριακού τρίπτυχου, περνώντας τη δράση στην από ’κει μεριά του επέκεινα, σε κάνει μεν να νοσταλγείς τις εποχές που ο Guillermo del Toro άφηνε τους production designers του να οργιάζουν, καταφέρνει όμως να απογειώσει την ατμοσφαιρικότητα που έχτιζε μέχρι τότε ανάμεσα στις τρομάρες του, και να δημιουργήσει σκηνές που μπορεί να μην τις λες ανθολογίας, αλλά σίγουρα κάνουν τις υποσχέσεις που αγόρασες με το εισιτήριο που πλήρωσες, να τις ξεπληρώνεσαι εις τριπλούν.