Essential Killing (2010)

Γενειοφόρος με τουρμπάνι, επιδίδεται σε ταλιμπανιές ως χιονάνθρωπος με σκούφο, όταν τον συλλαμβάνουν επί το έργον, τον μεταφέρουν πολλά χιλιόμετρα βόρεια της γης του, και τους ξεφεύγει μετά. Ταινία της εβδομάδας στις ελληνικές αίθουσες, το Super 8 (2011) έχει στη παρέα των πιτσιρικάδων του και έναν.. δημιουργό, ένα φιλόδοξο σκηνοθέτη που φωνάζει production value με τόσο ενθουσιασμό κάθε φορά που το πετυχαίνει εκμεταλλεύσιμο, ώστε να καταλαβαίνουν και παιδιά της ηλικίας του στο κοινό τη σημασία της φράσης στον κινηματογράφο, και ας είναι και το μόνο που καταλαβαίνουν από τη τέχνη. Αυτά ακριβώς τα περίφημα production values τα στερείται γενικά το Essential Killing (2010) που συνοδεύει κάπως ειρωνικά το Super 8 στις εξόδους του, η ταινία ξεκινάει μεν με Black Hawk του είδους που κοστίζει περισσότερο κι από τον προϋπολογισμό της για να το κρατάς στον αέρα, και εξοπλισμένο μάλιστα με κάτι σε Hellfires που τα ξοδεύει για.. κουνούπια, αλλά και του είδους που βλέπεις μόνο σε οθόνες, είναι ψηφιακό με άλλα λόγια, και πάλι σε κάνει να πιστεύεις πως η εκ των υστέρων τοποθέτησή του στα πλάνα του Jerzy Skolimowski, κόστισε στον Πολωνό το μεγαλύτερο μέρος των $3-4 εκατομμυρίων που είχε να διαθέσει.

Οι σκηνές πάντως, είναι.. ουσιώδεις για την αίσθηση που σου αφήνει η υπόλοιπη διάρκεια του Killing, ανεβάζουν επίπεδο την ενσυναίσθηση, την empathy σου προς τη κλινική ζαλάδα και τη γενικότερη τρικυμία στο κρανίο του ήρωα, σε όλο το ταξίδι του που παρακολουθείς στη συνέχεια. Ταξίδι που, μετά από σύντομη στάση σε γκουανταναμοειδή κελιά, γενικά περιορίζεται εκεί γύρω στην αυλή του σκηνοθέτη, η faux Greengrass-ική τρικυμία και στη κίνηση της κάμερας, και το μάλλον συνειδητά άρρυθμο μοντάζ, λίγο καλύπτουν τη ρηχή προοπτική στο στήσιμο των περισσότερων σκηνών, και οι τοποθεσίες, εσκεμμένα ασαφείς θεωρητικά, σου φέρνουν τόση.. νοσταλγία και ζεστασιά όση το χιονισμένο χωριό του παππού σου, από την οικειότητα, και από το μισάωρο και μετά. O Skolimowski, είτε στοχευμένα είτε κατεργαζόμενος τέχνας, σκάβει λάκκους στην ευλογοφάνεια αρκετών από τις σκηνές του πάντως, αμφισβητεί την απόστασή τους από τον ιμπρεσιονισμό πιθανά και για να μη μπορείς να του χρεώσεις αποτυχία στο ρεαλισμό. Και έχει κι έναν Vincent Gallo να τρεκλίζει στα όρη και τ' άγρια βουνά, πειστικά μουσάτα απρόβλεπτος, με μάτι που γυαλίζει απειλώντας να σου φάει το ψάρι ωμό απ' το καλάθι και να σου ρουφήξει το γάλα πικρό απ' το βυζί. Κυριότερα, ο σκηνοθέτης κόβει ανελέητα σημειολογίες από το ήδη υποτυπώδες σενάριό του, κόβει με αλυσοπρίονο από τη βάση το συνηθισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο όπου κρεμάς κάθε ηλίθια μετάφορά σου σα.. κριτικός τέχνης, πρέπει γενικά να βρεις δικούς σου υποκειμενικούς (i.e. όχι "αντικειμενικούς") λόγους να συμπαθείς ή όχι το άγριο καταματωμένο άσπρο δίποδο, κρατάει έναν κάπως παρόμοια ανελέητο ρυθμό, όπως έχουν παρατηρήσει όλοι από το ταξίδι του πέρσι στη Βενετία και μετά.