Green Lantern (2011)

Πιλότος που κάπως φοβάται να πετάει, θα πρέπει να διδάξει πραγματικό θάρρος σε πλάσματα μυριετηρίδων από όλες τις μπάντες του Γαλαξία, όταν του εμπιστεύονται, επιλεγμένα, δαχτυλίδι με πράσινες υπερδυνάμεις και φανάρι για να το φορτίζει. Σε κάποια φάση στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, και στα μέσα της πολύχρονης ανάπτυξης του έργου, η Warner σχεδίαζε να κάνει το Green Lantern κωμωδία, κάτι σε πρασινάδα Guy Gardner ας πούμε, κομπλέ με τον Jack Black για πρωταγωνιστή. Εκείνη η ιδέα δε περπάτησε, κυρίως λόγω των αντιδράσεων των φαν στα διαδίχτυα, και εκ των υστέρων, και με τον.. Mike Myers να ετοιμάζει και τέταρτον Austin Powers, μπορείς να πεις ότι σε αυτά τα δίχτυα έμπλεξε τα μπούτια του το στούντιο, χάνοντας την ευκαιρία να κάνει μια πραγματική ανατροπή και να δημιουργήσει ένα σχετικά φρέσκο franchise, να σπείρει έναν υπερήρωα για κλάματα, μέσα στους τόσους που στα σοβαρά ανταγωνίζονται κάθε καλοκαίρι πια για τα ευρά στη τσέπη σου. Και μπορείς να το πεις κυρίως, γιατί η ταινία που προέκυψε τελικά, το Green Lantern (2011), παρόλο που προορίζονταν για μεγαλύτερη υπερηρωϊκή του καλοκαιριού, κατέληξε να φυλάει τα εισπρακτικά νώτα των υπολοίπων στην Αμερική, μαζεύοντας $115 εκατομμύρια με προϋπολογισμό καμιά 200αριά. Και μπορείς να το πεις κυριότερα, γιατί ακόμα κανείς δε μπορεί να εξηγήσει τους λόγους της αποτυχίας, τη ταινία κακή δε τη λες, οι φίλοι του κόμικ δε βρήκανε και πολλά για γκρίνιες, τα εφέ και αξιοπρόσεκτα και ξεχωριστά κατέληξαν μετά από μήνες δουλειάς, και κατά συνέπεια δημιουργήθηκαν και οι (ολοκληρωτικά ψηφιακοί) χαρακτήρες για ολόκληρο σύμπαν, όπως επιθυμούσε η παραγωγή. Απλά η σούπα δεν έδεσε καλά λοιπόν, μερικά χρόνια νωρίτερα θα το έλεγες χορταστικό όλο το ημι-απελπισμένο στρίμωγμα χαρακτήρων στην οθόνη που χρειάζεται σοβαρό μπλαμπλά (ή exposition) να σου εξηγεί από που έρχονται και γιατί ακριβώς δέρνουν και γρυλίζουν προς τη γενική κατεύθυνση του Ryan Reynolds, μερικά χρονάκια ακόμα νωρίτερα θα την έλεγες.. κόμικ όλη αυτή τη συμπλεγματαρία του ήρωα με το χαμό του μπαμπάκα του και τη ποζαρία της Blake Lively όσο παριστάνει το έτσι πολύ ανεξάρτητο και σύγχρονο κινούμενο κλισέ μισού αιώνα, αλλά πια το γενικότερο επίπεδο απαιτεί χαρακτήρες πραγματικά τρισδιάστατους, και η δημιουργική ομάδα του Φαναριού φανερά αναλώθηκε σε λεπτομέρειες, του στιλ να προσγειώσει σοβαροφανώς τον Abin Sur στον πλανήτη στον πάτο του τομέα 2814, αντί να αφήσει αέρα στους ηθοποιούς του καστ να ανασαίνουν σαν άνθρωποι. Και κρίμα δηλαδή, γιατί ο Reynolds ειδικά τον έχει αυτόν τον αλαφρό αέρα, σε κάνει να πιστεύεις πως όντως σε κάποιον συμβαίνουν ολαυτά τα πρασινάλογα, ακόμα και όταν κυριολεκτικά μένει κρεμασμένο κεφάλι στον αέρα (μέσα σε, και με σώμα από, CGI).