Αμνηστία (2011)

Το νέο μέτρο του αλβανικού σωφρονιστικού συστήματος που προβλέπει μηνιαίες επισκέψεις για εκπλήρωση συζυγικών αναγκών, γίνεται αφορμή για τη συνάντηση του άντρα και της γυναίκας δυο φυλακισμένων και την ερωτική ιστορία που τους καταπίνει.Εμπνευσμένο από διάφορες ιστορίες που άκουγε, διάβαζε και έβλεπε ο Μπουγιάρ Αλιμάνι κάθε φορά που επέστρεφε στην γενέτειρά του από την Ελλάδα, τη δεύτερη πατρίδα του, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που έχει βραβευτεί πολλάκις για τις μικρού μήκους δουλειές του, συνδυάζει την αγωνία του Αλβανού δημιουργού για την πατρίδα του και την κατάσταση στην οποία την έχει φέρει η ξαφνική της ανάγκη να προσαρμόσει την βαλκανική της κληρονομιά στην ευρωπαϊκή της ταυτότητα, με την παράδοση και την αφηγηματική τακτική της αρχαιοελληνικής δραματουργίας, σε ένα κοινωνιολογικά αφυπνισμένο μείγμα νηφάλιου και αμείλικτα διεισδυτικού βλέμματος στην συλλογική τραγωδία μιας χώρας και το ατομικό δράμα ενός καταραμένου έρωτα. Ένας άντρας καταδικασμένος σ’ αυτόν τον επαναληπτικό κύκλο της κόλασης, όπου αναγκάζεται να ζει την ατέλειωτη διαδοχή της απαράλλακτης αφυδατωμένης πραγματικότητας που του θυμίζει μια προηγούμενη ζωή τόσο ξεθωριασμένη που δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει αν ήταν καλύτερη απ’ τη σημερινή του μοναξιά, και μια γυναίκα φυλακισμένη στη μέγγενη της λειψής οικογένειας που της άφησε πίσω ο άντρας της, κλειδώνοντάς την στην ασφυκτική επίβλεψη του παλαιών αρχών πατέρα του, μυρίζουν ο ένας την απελπισία στο πετσί του άλλου, μιλούν με τις άδειες τους ματιές, χωρίς να χρειάζονται λόγια για να καταλάβουν και ζευγαρώνουν τις μοναξιές τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αναδυθούν απ’ το βούρκο της μιζέριας τους για να κλέψουν μια τελευταία ανάσα αληθινής ζωής, σε μια πραγματικότητα που δεν συγχωρεί αποκλίσεις απ’ τη ρουτίνα της ποινής αποξένωσης και υλικής και συναισθηματικής φτώχειας που τους έχουν επιβάλλει τα λάθη των νόμιμων συμβίων τους. Σχεδόν βουβό, απογυμνωμένο από κάθε είδους ηχητική μπάντα πέρα απ’ τους μονότονους θορύβους του κόσμου που γύρω τους βράζει στις φλόγες της νέας εποχής, το σύμπαν στο οποίο καταδικάζει τους ήρωές του ο Αλιμάνι, είναι στερημένο απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε να τους προσφέρει έστω και τον παραμικρό αντιπερισπασμό απ’ το μαρτύριο της καθημερινότητάς τους σε μια κατάσταση transit. Κουβαλώντας στις βαλίτσες τους λάθη άλλων κι άσχημες επιλογές δικές τους, οι δυο ήρωες μοιάζουν δεμένοι σε ένα νομοτελειακό ταξίδι προς την καταστροφή, δίχως την παραμικρή πιθανότητα απόκλισης, όσο κι αν η προσωρινή τους χαρά μοιάζει να ξεγελάει κι αυτούς, μαζί μ’ εσένα, ότι σε μια χώρα που αλλάζει, μπορεί ν’ αλλάξουν κι οι ζωές των ανθρώπων της. Όμως, τι απατηλή που είναι αυτή η αλλαγή, σου λέει ο Αλιμάνι, και πόσο ανέφικτο το πέρασμα μιας χώρας σε μια νέα εποχή, όταν το παρελθόν είναι ζωντανό κι ακόμα εκεί, να σου θυμίζει ότι δεν έχεις πουθενά να πας, αν δεν λογαριαστείς πρώτα μαζί του, για να δεις αν θα σου κλείσει αυτό το δρόμο, ή θα το αφήσεις πίσω σου για πάντα εσύ. Μια και καλή.