Το Γάλα (2011)

Τα σχέδια γάμου του μεγάλου αδερφού, δοκιμάζουν τα όρια του σχιζοφρενή μικρότερου γιου μετανάστριας μάνας που ζει με τις τύψεις για το ότι δεν μπόρεσε να κατεβάσει γάλα για το δεύτερο παιδί της.Βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη, με την πολυετή παρουσία στις ελληνικές σκηνές και την πλούσια πορεία σε σανίδια εκτός συνόρων, το Γάλα του Γιώργου Σιούγα είναι ένα πείραμα δωματίου, πάνω στις αντοχές αυτών των λεπτών νημάτων που συγκρατούν μια οικογένεια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, απ’ το να βάλει μπουρλότο να τινάξει το σύμπαν της στον αέρα και ν’ αφήσει τις στάχτες της να πέσουν να χαϊδέψουν ανακουφιστικά τα πρόσωπα των λυτρωμένων μελών και θυμάτων της. Μια μάνα που πέρασε ζόρια στη Ρωσία, πήρε τα παιδιά της παραμάσχαλα και τα έφερε στην Ελλάδα, για να τα γλιτώσει απ’ τον άκαρδο πατέρα τους, να τα θρέψει με το κουράγιο που έκανε υπομονή και την αγάπη που έκανε μόχθο, και να τους δώσει την πιθανότητα για ένα μέλλον πιο χρωματιστό απ’ το μαύρο που τα περίμενε στην πατρίδα της. Ένας αγάπης αγώνας άγονος, που μένει στο υπόβαθρο της ίδιας της ιστορίας που ξετυλίγεται στην οθόνη, μιας και το Γάλα (ή η έλλειψή του, αν θες), είναι περισσότερο η αδρά ζωγραφισμένη απεικόνιση των συνεπειών των αποτυχιών της μάνας, που βρέθηκε μ’ έναν μεγάλο γιο σε πόλεμο με τις ρίζες και το παρελθόν του και κατ’ επέκταση σε μια διπολική μάχη ενάντια στα σπάργανα που τον γέννησαν, κι έναν μικρότερο, ακόμα πιο ολοκληρωτικά χαμένο στον σπασμένο ψυχισμό της χαμένης ζωής που θα ‘θελε να ζήσει κάτω απ’ τις πανύψηλες σημύδες της πατρίδας του από τη μια, κι από την άλλη τον ολοκληρωτικό εξελληνισμό και την κανονικοποίηση που επιβάλλεται να του επιβληθούν, για να ζήσει μια αποδεκτή ζωή κάτω απ’ τον γαλάζιο ουρανό που κρύβουν οι αμέτρητοι όροφοι πάνω απ’ το ισόγειο της μάνας του, με την μικρή τσιμεντένια αυλή, τις θλιβερές μουσκεμένες γλάστρες και τους βουβούς, αδιάφορους γειτόνους. Πλούσιο σε συμβολισμούς, όπως προϋποθέτει η θεατρική του καταγωγή, το Γάλα του Σιούγα καταφέρνει να παντρέψει σε γενικές γραμμές γοητευτικά το πότε νευρικά μοντερνίζον, πότε παθιάρικα συγκινητικό και πότε ριψοκίνδυνα πειραματικό βλέμμα ενός νέου σκηνοθέτη στην πρώτη του μεγάλου μήκους κινηματογραφική δουλειά, με τις αδυναμίες που κουβαλά μαζί της η προσαρμογή ενός θεατρικού έργου σε κινηματογραφική οθόνη. Χάρη κυρίως στις ερμηνείες της τριάδας των πρωταγωνιστών, που χαρίζουν στην ταινία την ένταση και τον ηλεκτρισμό της, αλλά και στις τολμηρές επιλογές του σκηνοθέτη να ποτίσει τις πιο απαγγελτικές και λιγότερο κινηματογραφικές σκηνές με ονειρικές νότες και λυρικές υπεκφυγές, δύσκολα μπορείς να κατηγορήσεις τον Σιούγα για την πλούσια τηλεοπτική του προϋπηρεσία, μιας και η υπερβολή του φινιρίσματός του τελεί υπό την υπηρεσία καμουφλαρίσματος ενός σεναρίου, που δειλιάζει κι αποφεύγει όσο μπορεί να αναλύσει την ψυχική διαταραχή που αποτελεί το κέντρο βάρους του τριγώνου των ηρώων του, προτιμώντας να την χρησιμοποιήσει περισσότερο ως δραματουργικό όχημα παρά ως στόχο, για να πει την ιστορία της διαλυμένης οικογένειας, και των συνεπειών της απομάκρυνσης των καρπών απ’ τον ίσκιο του φυλλώματος του δέντρου που τους σπέρνει, αντί να δώσει περισσότερο ψαχνό στο μεταναστευτικό δράμα που κρύβεται πίσω απ’ τα περιγράμματα και τις ατάκες των χαρακτήρων του.