Periferic (2010)

Φυλακισμένη σε άδεια για την κηδεία της μητέρας της, προσπαθεί να βρει τον 8χρονο γιο της και τα χρήματα που της χρωστάει ο πατέρας του, για να προλάβει να ξεφύγει από την παλιά της ζωή.Ρουμάνικο αφηγηματικό μοτίβο, με μινιμαλιστική, αφαιρετική αφήγηση και σοσιαλιστικά ανθρωπιστικό θεματικό πυρήνα για τα λάθη του παρελθόντος και τις στοιχειωτικές τους συνέπειες στο παρόν ανθρώπου που έκανε τη λάθος επιλογή, γιατί αυτή ήταν η μόνη που είχε διαθέσιμη, ετούτο το νέο δείγμα των εκφραστών του Νέου Κύματος της Ρουμανίας, με τον προτεργάτη του, Cristian Mungiu (του 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες (2007)), στα credits των εμπνευστών του σεναρίου, ζωντανεύει χάρη στους ανακουφιστικά ταχύτερους απ’ το σύνηθες ρυθμούς του, που το κάνουν πιο ανεκτό σε ευρωπαϊκό και αμερικανοθρεμένο κοινό. Κοινό όπως κι ο σκηνοθέτης του, που σπούδασε την εικόνα στη Νέα Υόρκη, κι εδώ με μετρημένη ισορροπία ανάμεσα στον αλά Dardenne νατουραλισμό της πλανοθεσίας του, και την διακριτική ανάδειξη της υποβλητικής ερμηνείας της πρωταγωνίστριάς του, καταφέρνει να σε κρατά δεμένο στο ταξίδι της ηρωίδας του και τις στιγμή-με-τη-στιγμή ανατροπές του, χωρίς να καν να μπαίνει στον κόπο να σου καλύψει τα ερωτηματικά που σου αναβάλει διαρκώς γι’ αργότερα το ξεδίπλωμα της πλοκής. Βυθίζοντάς σε μεθοδικά όλο και βαθύτερα στο νοσηρό υπογάστριο της απελπισίας της καθημερινής ζωής της Ρουμανίας, χωρίς να σου την επιβάλει με τον ξεπλυμένο νεομιζερορεαλισμό και τα εξυπνακίστικα εγκεφαλικά παιχνίδια ενός Politist, adj. (2009), το Periferic, που θριάμβευσε και στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια αξιοσημείωτη επίδειξη σκηνοθετικής αυτοσυγκράτησης από πρωτάρη δημιουργό, που παρ’ ότι ξοδεύει δυσανάλογα πολύ χρόνο στο κομμάτι των γνωριμιών και αναγκάζεται να καταφύγει σε άκομψα αφηγηματικά βοηθήματα για να κρατήσει υπό έλεγχο το μινιμαλισμό του, κατορθώνει να συλλάβει εκρηκτική ερμηνεία από την Ana Ularu στο ρόλο πληγωμένου αρπακτικού που προσπαθεί να γλιτώσει απ’ τη ζούγκλα του, προσφέροντας έτσι στην ταινία ακαταμάχητο μαγνητισμό, αρκετό για να σε αποπροσανατολίσει απ’ τα γρέτζα σημεία ενός απογυμνωμένου σεναρίου, που αντιμετωπίζεται με απροσδόκητη αυταρέσκεια στο αποκάλυψη της μαυρίλας του φινάλε του.