Post Mortem (2010)

Βοηθός ιατροδικαστή βλεφαρίζει απολυμένη αρτίστα στο απέναντι σπιτικό, στη Χιλή λίγο πριν και λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973. Τρίτη ταινία του Χιλιανού Pablo Larraín, το Post Mortem (2010) αν όχι τιποτάλλο ολοκληρώνει μια ξεχωριστή υπογραφή για τον σκηνοθέτη του, αποτελώντας διδυμάκι κατά κάποιο τρόπο του Tony Manero (2008), του οποίου το τσουτσουρωτικό χιούμορ, τη πολιτικοκοινωνική νεκρολογία και τους διαστημικούς κινηματογραφικούς κανόνες, τους πάει μέχρι το.. υπερπέραν θα έλεγες: από την επιλογή αυτή τη φορά να υπάρχει ένα κάποιο διακριτό post-production, να ξεπλυθούν τα χρώματα σε ιδιότροπες παλέτες, διακρίνεις έντονα μια διάθεση του Larraín να αναταράξει φαντάσματα και να τα παρακολουθήσει με τη κάμερά του να στοιχειώνουν τους χώρους του. Σε συμπιεσμένο 16mm φιλμ που δίνει μια χαρακτηριστική υπερπλατιά αναλογία 2,66:1 στην εικόνα, ο Larraín στήνει μόνιμα είτε τρίπτυχα σα τα παράθυρα από τα οποία ο ήρωάς του παρακολουθεί τον δρόμο έξω από το σπίτι του, είτε δίπτυχα από αυτά τα εφιαλτικά στο κάποτε pan and scan, και όλα χωρίς προκαθορισμένο βάθος στην εστίαση, οι χαρακτήρες συχνά φεύγουν από το πρώτο πλάνο και ξεφυτρώνουν στο δεύτερο (με τη κάμερα ακούνητη), για να σε κάνουν να αναλογίζεσαι αυτό το διάστημα ανάμεσα που το επισημάνανε όλες οι αναφορές από τη πρεμιέρα της ταινίας στη περσινή Βενετία. Ο δημιουργός ακολουθεί και αυτή την επιμονή του να μη προαποφασίζει εκ μέρους σου (ως θεατή) την ηθική των χαρακτήρων του στη.. προαποφασισμένη μοίρα τους, κοιτάει με άλλα λόγια να κάνει μετ' εμποδίων την ταύτισή σου με αυτούς και τη τάση σου να τους κατηγοριοποιείς σε στερεότυπα, και την ακολουθεί την επιμονή κυριολεκτικά σε τρομαχτικό βαθμό, όσο περνάει η ώρα, και μέχρι το.. ανελέητο στη διάρκειά του και όχι μόνο τέλος, το φιλμ εξελίσσεται σε ένα είδος τρόμου, με ακόμα φρικιαστικότερη την αδυναμία σου να φανταστείς καμιά εναλλακτικότερη, προτιμότερη κατάληξη.

Ο βουβός τρόμος, το σκότωμα και το ξανασκότωμα και η χαριστική βολή κι από πάνω στην ελπίδα, ακολουθεί αφηγηματικά τον θάνατο, τη νεκροψία ακριβέστερα, του Salvador Allende κάπου στη μέση της ροής, και γύρω από αυτό το ορόσημο η ταινία χτίζει μάλλον τη παραστατικότερη, μινιμαλιστική, μεταφορμαλιστική περιγραφή της ιστορικής σημασίας του, κάτι σώματα που στριμώχνονται στη σκηνή σε ρυθμούς κανκάν ή στοιβάζονται άψυχα σε καροτσάκια εκφόρτωσης, κάτι αυγά που ροδοκοκκινίζουν ή καίγονται σε τσίγκινα σαγανάκια και σε φωτιά από πετρογκάζι, αρκούν σα φανεροί συμβολισμοί στον Larraín, αλλά η αδιόρατη mise en scène του είναι τελικά ολόκληρη η χώρα του. Το διάστημα ανάμεσα στις τρίχες της λιονταρίσιας λετσοχαίτης του Alfredo Castro, το αναλογίζεσαι τελικά λιγότερο από το αναμενόμενο, ο σκηνοθέτης έχει πάει και το μαύρο χιούμορ του μέχρι τη.. χώρα των πνευμάτων, καμιά σαρανταριά χρόνια απόσταση από τα γεγονότα πιθανά δε φτάνουν για να ψοφάς σε κάτι φάσεις, εκτός κι άμα σε έχουν τηγανίσει στο ζουμί σου αρκετές.. μετα-auteur-ιές, αρκετοί μηχανικοί μελοδραματισμοί για να βγάλεις κι αυτόν τον αιώνα.