Red State (2011): Trailer πρεμιέρας

Η ταινία που, με τα αποκαλυπτήριά της στο Sundance τον περασμένο Γενάρη, έγινε αφορμή για να σημειωθεί το τέλος όποιας ελπίδας μπορεί να έτρεφες για επαναφορά του Kevin Smith σε κάπως πιο εχέφρωνα λημέρια της ποπ κουλτούρας σου, κάνει απόψε την πρώτη και μάλλον τελευταία της προβολή σε ελληνική αίθουσα, στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας. Κι όπως καταλαβαίνεις, προσκλήσεις υπάρχουν.

Παρουσιασμένο από το 2006 ως η φιλοδοξία του Smith να δοκιμάσει εντελώς διαφορετικό στυλ και να γυρίσει μια ευθύβολη horrorιά, το Red State έχει για βασική πλοκή βραδιά λυκειακής παρτούζας που μετατρέπεται σε ομηρία από θρησκόληπτους εξτρεμιστές, πριν κλιμακωθεί σε θερμό επεισόδιο εξολόθρευσης από κρατικούς ομοσπονδιακούς εκτελεστές. Εμπνευσμένο από τον διαβόητο πάστορα Fred Phelps, ηγέτη της εκκλησίας των Βαπτιστών του Westboro και των αδιάκοπων εκδηλώσεων μίσους τους προς τους ομοφυλόφιλους κυριότερα και τη διαφορετικότητα γενικότερα, το Red State παίζει περισσότερο σαν μισοψημένο σκηνοθετικό φλερτάρισμα του Smith με πιο άμεσο, χειροκίνητο σινεμά νευρικών καμερών κι ατίθασων πλάνων. Ο Smith εναλλάσσει τρία-τέσσερα διαδορετικά σεναριακά ύφη, και χωρίς να σε ζορίζει ιδιαίτερα στην παρακολούθηση των μόλις 90 λεπτών της διάρκειάς του, το Red State καμουφλάρει τους νεκρούς του χρόνους και τις σεναριακές του ατονίες με αποτελεσματικό σκηνοθετικό νεύρο και υπνωτιστικές ερμηνευτικές εξάρσεις, σχεδόν αποκλειστικά χάρη στα σολαρίσματα του εξαιρετικού καρατερίστα Michael Parks ως ενσάρκωση του εμπνευστή της όλης ιστορίας, για να μπορέσει να πλησιάσει κάπως τις υπόνοιες θρησκευτικού τρόμου που προσπαθεί να πιάσει ο Smith, σε ένα σύνολο που σε κοινωνική σάτιρα με αρώματα περιπέτειας ομοιάζει, παρά οτιδήποτε άλλο.

Αφού ξεκίνησε ως μπροστάρης του αμερικάνικου ανεξάρτητου με το Clerks. (1994), το οποίο αποκάλυψε στο Sundance κι ύστερα πούλησε στους Weinsteins, ανοίγοντας περίοδο συνεργασίας αρκετά εκτεταμένη ώστε πλέον να παρουσιάζει τον εαυτό του και τον παραγωγό του ως The Harvey Boys, ο Smith επέστρεψε τον περασμένο Γενάρη στο φεστιβάλ της Utah, για να αποσαφηνίσει μια και καλή, γιατί πλέον οι παραγωγοί κι οι διανομείς τον θέλουν στο roster τους, όσο θέλουν τον καρκίνο στον προστάτη τους. Μοστράροντας το The Passion of the Christ (2004) σαν πρότυπο αυτοδημιούργητης κι αυτοδιανεμόμενης ταινίας με θρησκευτικό χαρακτήρα που κάνει τζιζ, ο Smith έχει φτάσει σ’ αυτό το πολύ ανεξάρτητο κι απελευθερωμένο καλλιτεχνικά σημείο, να ψάχνει χρηματοδότηση των ταινιών του απ’ τους fans του (που τον χρηματοδοτούν έτσι κι αλλιώς με τα εισιτήριά τους, πόσω μάλλον με τα κόμιξ, τα παιχνίδια και τα κομματάκια απ’ τα αρνητικά των ταινιών που τους πουλάει κάθε τόσο ο Smith), κι ύστερα να βρίσκει ιδιώτες για να μην του φάει τις δωρεές η εφορία. Κι αφού απείλησε ότι θα βγάλει τα δικαιώματα της ταινίας σε ανοιχτή δημοπρασία, επιτόπου στην αίθουσα του φεστιβάλ που θα την πρόβαλε (γιατί βαριέται τις ολονύχτιες δημοπρασίες που γίνονται έτσι κι αλλιώς στο Sundance, μιας και νυστάζει νωρίς), κατέληξε να πουλάει τα δικαιώματα στον εαυτό του (για $20!), κι αυτό πάλι σαν a propo διάλειμμα σε ένα απ' τα συνήθη χειμαρρώδη αντικαθεστικά του ξέσπασματα, κατά του στουντιακού κατεστημένου μετά την πρώτη κινηματογραφική προβολή της ταινίας του. Η οποία θα μπορούσε να ‘ναι κι η τελευταία του, μιας και χαιρετίστηκε με μυδραλιοβόλα από κριτική και industry, που πυροβόλησε στα πόδια το σχέδιό του να περιοδεύσει μόνος του την ταινία ανά τις ΗΠΑ, κλείνοντας ιδιωτικά αίθουσες και χρεώνοντας κάνα εικοσαδόλαρο ανά εισιτήριο, για να βγάλει πίσω τα λεφτά του, δίνοντας στους θεατές την αίσθηση μοναδικής ευκαιρίας VIP προβολής, την ίδια ώρα που η ταινία θα είχε ξεκινήσει να προβάλλεται σε καναπέδες με video-on-demand συνδέσεις. O Smith όμως έκανε τις βόλτες του μαζεύοντας το ένα απ’ τέσσερα μύρια του budget του σε μόλις 22 προβολές, κι ύστερα ευτυχώς υπάρχουν και τα φεστιβάλ, όπως οι Νύχτες Πρεμιέρας, που θα προβάλουν την ταινία απόψε, τρεις μέρες πριν ο Smith τελειώσει την περιοδεία του με τη μεγάλη προβολή του New Beverly του Quentin Tarantino. Οπότε αν δεν μπορείς να πας εκεί, δες το τουλάχιστον στην Αθήνα.