La Piel que Habito (2011)

Ιδιοφυής πλαστικός χειρουργός χρησιμοποιεί μια πανέμορφη γυναίκα για πειραματόζωο, κρύβοντας κάτω από στρώσεις νέου δέρματος, τα σαδιστικά μυστικά της οργής του παρελθόντος.Είναι ασταμάτητη η συζήτηση για το πώς ακριβώς πρέπει να μεταχειρίζεται κανείς ένα βιβλίο όταν το μεταφέρει στην οθόνη, ούτως ώστε να μην πνιγεί στην αφηγηματικότητα της πηγής του, αλλά την ίδια ώρα να διατηρήσει ένα ποσοστό πιστότητας στο πρωτότυπο, αν όχι για να μην εξοργίσει τους ακολούθους του, τουλάχιστον για να μην εξοργίσει τις μοίρες που το έφεραν στα χέρια του. Ετούτη η απόφαση του Pedro Almodóvar να βασιστεί στη νουβέλα Mygale του Thierry Jonquet, Γάλλου μυθιστοριογράφου με ειδίκευση στο πολιτικά αρωματισμένο νουάρ, είναι μια απ’ τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις ολοκληρωτικού σμπαραλιάσματος και ξεχαρβαλώματος της πηγής, για να ταιριάξει και να χωρέσει μέσα της η οπτική, η αισθητική κι η αφηγηματική αποστολή του σκηνοθέτη. Πριν με πάρεις για πουρίστα υπερασπιστή μιας ευρέως άγνωστης νουβέλας, που οριακά ξεπερνά το διήγημα στην έκταση, και μετά βίας είναι γνωστό έξω απ’ τα σύνορα της χώρας του, σημείωσε πως αν ο Almodóvar είχε περιοριστεί στο να εμπνευστεί απ’ τον νοσηρό ιστό που γνέθει ο Jonquet, για να δημιουργήσει ένα σύμπαν δικό του, αυτάρκες στη χαρακτηρολογία και πρωτότυπο στην αφηγηματική πορεία, θα μιλούσαμε για μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Όμως ο Ισπανός, πληθωρικός όπως πάντα στη ματιά και τη γλώσσα του, και σχεδόν στρατευμένος στην σεξουαλική ηθική και την ψυχολογική μοιρολατρία που ρίχνει στους ήρωές του, περίπου σα να κάνει σινεμά βαμμένο με χρώματα πολιτικά, επιβάλει σαν οδοστρωτήρας την αισθητική του σε ένα όχημα που μοιάζει λες και φτιάχτηκε ειδικά για να τον περάσει σε ένα νέο επίπεδο δημιουργικά, και ισοπεδώνει όλα τα στοιχεία που του δίνουν δική του, σκοτεινή ματιά, για να το κάνει απλό υπόβαθρο μιας ιστορίας που ανακυκλώνει τις εμμονές του για την δήθεν διττή φύση του ανθρώπου (με την ξεκάθαρη υπεροχή της θηλυκής πτυχής), και να δοκιμάσει τις δικές του ασκήσεις φόρμας στην χιτσκοκική ματιά, σ’ ένα σύμπαν που στην αρχική του μορφή, θα είχε κάνει μόνο του, τον τεράστιο Βρετανό να μειδιάζει από ικανοποίηση. Έχοντας την ευκαιρία με αυτήν την «ιστορία τρόμου χωρίς κραυγές», όπως την έλεγε, να βρει ένα νέο βάθος και ύφος στην δημιουργική του παράνοια και να το βγάλει προς τα πάνω να μας το δείξει κι εμάς, μπας και μπορέσει να κάνει μια καινούρια ταινία, ο Almodóvar αποφάσισε ότι αν απλώς κάνει άλλη μια επίδειξη εξαιρετικού στησίματος και χρωματίσματος της προσεκτικά μετρημένης αλλοπρόσαλλης παλέτας του, χρησιμοποιώντας τον βασικό θριλερικό άξονα μυστηρίου του βιβλίου, θα έβγαζε άλλη μια χρονιά στις Κάνες, ίσως τσιμπώντας και κάνα Φοίνικα στο τέλος των διακοπών του. Όμως ακόμα και τη φόρμα που αποφασίζει να υπηρετήσει, ο Ισπανός την μεταχειρίζεται με ολοκληρωτική αδιαφορία, τρίβοντάς σου τα hints τόσο πολύ στη μούρη, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κρεμάσει το twist στους τίτλους αρχής να ξεμπερδεύει. Βάζοντας το μυστήριο στην πάντα, αλαφρώνει τον θεατή απ’ την ανάγκη να διαβάζει τις γραμμές για να επικεντρωθεί στα γραμμένα ανάμεσά τους, όμως ακόμη κι εκεί, δεν σου αφήνει τίποτα καινούριο να δεις, έχοντας εξαλείψει τη νοσηρότητα του σαδισμού απ’ τον χαρακτήρα του Banderas, μη και του χαλάσει την εικόνα, τώρα που σμίξανε δυο δεκαετίες μετά το Átame! (1990). Και στο τέλος, πετάξει έξω τα σεξουαλικά παιχνίδια εξουσίας και τη διαδικασία απογύμνωσης των χαρακτήρων απ’ όλα τα γνωρίσματα της ψυχολογίας τους, που ήταν και το ζουμερότερο απ’ το ζουμί της μελέτης του Jonquet στον ολοκληρωτικό, δια της βίας επαναπρογραμματισμό ενός ανθρώπου. Κι αντ’ αυτού, ο Ισπανός σου σερβίρει τις συνήθεις εξάρσεις του ασυγκράτητου camp εαυτού του, κομπλέ με δραματουργικές υπεκφυγές και επιταχύνσεις που κρατούν τον τόνο σε πιο βατά επίπεδα, μεταμορφώνοντας την ιστορία περισσότερο σε κωμωδία με βεβιασμένα αστεία και τραγωδία με μησοψημένη αξία, παραδίδοντας μια αμήχανη νέα προσθήκη στο ύστερο αλμοδοβαρικό σύμπαν, απόλυτα ταιριαστή με όσα προηγήθηκαν κι όσα έπονται πιθανότατα, όμορφη να την κοιτάς, αλλά εξαιρετικά λίγη σε σχέση με αυτό που της άξιζε να γίνει.