Κάνες 2011: Τα βραβεία
Με την βράβευση του The Tree of Life του Terrence Malick κόντρα στα προγνωστικά των κριτικών, αλλά σύμφωνα μ’ αυτά των στοιχηματζήδων που αποδείχθηκαν πιο σχετικοί, και την επιστροφή του Χρυσού Φοίνικα στην αμερικανική μυθοπλασία οκτώ χρόνια μετά τη βράβευση του Elephant (2003) --κι επτά μετά το θρίαμβο του Fahrenheit 9/11 (2004)--, έκλεισε η κατά πως φαίνεται τελευταία χρονιά της προεδρίας του Gilles Jacob, που φέτος συμπλήρωσε συμπτωματικά τα οκτώ της χρόνια.
Η ταινία που αναμενόταν από πέρσι στην Κρουαζέτ και σ’ όλα τα ενδιάμεσα φεστιβάλ μέχρι την περασμένη Δευτέρα που έκανε τα παγκόσμια αποκαλυπτήριά της, δίχασε όσο καμία άλλη την κριτική κοινότητα, όχι μόνο στην δημοσιογραφική της προβολή που συνοδεύτηκε από τόσο ενθουσιώδη χειροκροτήματα, όσο μανιασμένες ήταν και οι γιούχες, αλλά και στους πίνακες των αστεριών, με χαρακτηριστικό αυτόν του Screen International, στον οποίο έπιασε τέσσερα τεσσάρια, άλλα τόσα δυάρια, έναν άσο κι ένα τριάρι. Ωστόσο, και παρ’ ότι είχε μείνει πίσω στα πηγαδάκια των Κανών που έβλεπαν κυριαρχία του Aki Kaurismäki με το Le Havre του, κανείς δεν μπορούσε να ξεγράψει εντελώς το μέγεθος των φιλοδοξιών του Malick, ασχέτως του βαθμού της επιτυχίας του. Κάθε άλλο παρά ξεγραμμένος ήταν βέβαια κι ο The Artist, που ως late entry στο διαγωνιστικό και ως early pick-up στην αγορά, θεωρούταν το σκοτεινό άλογο της κούρσας πριν ακόμη αρχίσει τον καλπασμό του, οπότε το βραβείο ερμηνείας στον Jean Dujardin, που κόντεψε να γκρεμίσει το Palais απ’ τις ιαχές ενθουσιασμού και τα χειροκροτήματα που τον συνόδευσαν μέχρι τη σκηνή του Theatre Lumiere, τον λες και σχετικά προβλέψιμο, ως μια παράπλευρη βράβευση επιβεβαίωσης της γενικότερης αξίας της ταινίας.
Το αντίστοιχο βραβείο της Kirsten Dunst για το Melancholia μπορείς να το περάσεις ως χάδι ανωτερότητας και ένδειξη αντικειμενικότητας της επιτροπής μετά το σκάνδαλο Trier που σημειώθηκε ως το πιο συναρπαστικό event της Κρουαζέτ την τελευταία πενταετία τουλάχιστον, ενώ το βραβείο σεναρίου στο Ισραηλινό Footnote, μάλλον ως αντίστοιχο αντανακλαστικό πρέπει να το μαρκάρεις, αφού αποτελεί μια κάποια ανατροπή της βραδιάς, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο θα μπορούσε να πάει εύκολα και στον Kaurismäki, για να μην μείνει με άδεια χέρια. Με το ίδιο σκεπτικό, το μοίρασμα του Grand Prix της επιτροπής σε Nuri Bilge Ceylan για Once Upon a Time in Anatolia και αδερφούς Dardenne για το Le Gamin au Vélo ήταν διπλωματικό χτύπημα στην πλάτη σε δημιουργούς που είτε δεν έχουν δει ακόμα την μεγάλη μέρα τους, είτε την έχουν δει διπλή, ενώ ο έτερος απ’ τους σημειωμένους ως διεκδικητές, Pedro Almodóvar, έμεινε επίσης με άδεια χέρια για το La Piel que Habito, στο κλείσιμο μιας διοργάνωσης που ξεκίνησε με τις υποσχέσεις που άφηναν τα τεράστια ονόματα του παλμαρέ της, αλλά έκλεισε με την μπερδεμένη γεύση του να βλέπεις σύγχρονους δημιουργούς με μεγάλο παρελθόν, να δείχνουν εξαιρετική φόρμα στο παρόν τους, αλλά καμία τάση για προσανατολισμένη διαφοροποίηση στο μέλλον τους. Εκτός βέβαια απ' τον τεράστιο κι αδικημένο Takashi Miike, που τώρα που έμαθε το 3D, ετοιμάζεται λέει να το εφαρμόσει στον τρόμο του, και να τον φτάσει σε επίπεδα που να του ουρλιάζουμε να σταματήσει. Να κάτι να έχει στο νου για του χρόνου ο Thierry Frémaux.