Tungsten (2010)

Μια ασπρόμαυρη μέρα σε μια ασπρόμαυρη πόλη.Η μουνταμάρα της ζωής στη μουνταμάρα του τοπίου της σύγχρονης Αθήνας είναι το κύριο θέμα που προσπαθεί να συλλάβει με το φακό του ο Γιώργος Γεωργόπουλος στο Tungsten, κι αυτό είναι στ’ αλήθεια και το μόνο που σου μένει απ’ τις διασταυρούμενες παράλληλες ιστορίες ενός ελεγκτή λεωφορείων που τη φέρνει σε πιτσιρικά για να του αρπάξει το πορτοφόλι, και να τον στείλει να περιφέρεται ασκόπως με τον κολλητό του, ο οποίος βάζει σκοπό να τσακίσει τους Πακιστανούς της γειτονιάς, για να ξεσπάσει που τον έφτυσε στη συνέντευξη ο υπεύθυνος προσωπικού εταιρείας σεκιούριτυ, πριν αυτός πάει να βρει τη γυναίκα που είχε πλακώσει στο ξύλο επειδή δεν τον είχε αφήσει να μπει να τη δει ο πορτιέρης στο κλαμπ εκείνο το Σαββατόβραδο. Απαριθμώντας τις φουσκάλες απ’ το καζάνι που βράζει, ο Γεωργόπουλος σκιαγραφεί την αλυσίδα της οργής και την ατέλειωτη αλληλουχία των κρίκων της, κάτω απ’ τον ιστό των καλωδίων των τρόλεϊ, που φτιάχνονται απ’ το υλικό του τίτλου της ταινίας: το tungsten, σου λέει η επεξήγηση στην αρχή, είναι το σκληρότερο μέταλλο που υπάρχει στη φύση. Ο άνθρωπος πάλι, όχι, σου λέει η ιστορία που αφηγείται ο Γεωργόπουλος με ελλειπτική κρυπτικότητα, περιμένοντας τα κομμάτια της να πέσουν στις θέσεις τους σε διαδοχικά πισωγυρίσματα στην ροή της πλοκής, την οποία σκηνοθετεί με ζηλευτή αυτοσυγκράτηση και εξαιρετική οικονομία. Οικονομία που δείχνει με τρόπο που λείπει απ’ το σύγχρονο ελληνικό σινεμά (κι ακόμη περισσότερο απ’ το τηλεοπτικίζον υποκατάστατό του), ότι οι εικόνες που απλώνονται στη μεγάλη οθόνη κι οι ερμηνευτές που κινούνται μέσα τους, αρκούν για να πουν πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούν να αποδώσουν από οι ατάκες τους, όταν όντως υπάρχει κάτι να ειπωθεί. Το πρόβλημα στην περίπτωση του Tungsten, είναι ότι η πλοκή ξεμένει από καύσιμα αρκετά νωρίς, το κομμάτι του διδύμου Αλειφερόπουλος-Πουλάκης γίνεται πιο κουραστικό κι απ’ τον εκνευριστικά μονότονο χαρακτήρα του Πουλάκη, η ιστορία του Μουρίκη αποδεικνύεται πιο κούφια δραματικά απ’ ότι θα της άξιζε, ενώ το μερίδιο του Τάσου Νούσσια βουλιάζει σε μελοδραματικά λασπόνερα, που πιτσιλάνε και την γενικότερη εικόνα μιας ταινίας που θα ωφελούνταν τα μάλα από πιο στιβαρό ξεσκαρτάρισμα του σεναρίου, για να μπορέσει κι ο σκηνοθέτης του να αναδειχθεί αποτελεσματικότερα. Αλλά, σάμπως αυτή δεν είναι κι όλη η ιστορία με το ελληνικό σινεμά;