Real Steel (2011)

Ξοφλημένος χηριστής αγωνιστικών ρομπότ αναλαμβάνει να προσέχει τον ξεχασμένο του γιο για ένα καλοκαίρι, με αντάλλαγμα το τούβλο δολλάρια που χρειάζεται για να αγοράσει καινούριο μαχητή.Εμπνευσμένο εν μέρει απ’ το διήγημα Steel του Richard Matheson, το Real Steel έκανε βόλτες για περισσότερο από μια πενταετία στους διαδρόμους των στούντιο, περιμένοντας ίσως την τεχνολογία του να ωριμάσει αρκετά ώστε να μη χρειάζεται budget Transformers για να γυριστεί, κουβαλώντας απάνω του αντίστοιχες προσδοκίες στις εισπράξεις για να εξιλεωθεί. Η αναμονή μάλλον καλό του έκανε, όχι μονάχα γιατί το σενάριο πέρασε δυο-τρία ξαναγραψίματα απ’ τις αρχές της χιλιετίας που το έβαλε η DreamWorks στα συρτάρια της (και το πήρε μαζί της όταν έφυγε απ’ τα γραφεία της Paramount), αλλά και γιατί κατέληξε στα χέρια του Shawn Levy μπορείς να πεις, ο οποίος υπό την ευτυχή επίβλεψη του Steven Spielberg, έπιασε ακριβώς τον τόνο του υλικού, και με τη βοήθεια των περιορισμών του budget, έστησε την ιστορία του σ’ ένα μέλλον που μεταχειρίζεται σαν παρόν, με μπόλικη νοσταλγική προδιάθεση για το παρελθόν, τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στη σκηνογραφία και το γενικότερο σχεδιασμό της παραγωγής, σε μια απόλυτα ταιριαστή ρετροφουτουριστική προσέγγιση, που παντρεύει την φαντασίωση των βιντεογκεϊμάδων με τις κλασικότερες των ιστοριών πατρικής εξιλέωσης και ανατροπής των πιθανοτήτων. Κάτι σαν το Rocky (1976) που συναντά το AI (2001) με λίγο από ΕΤ (1982), το Real Steel καταφέρνει να ξεσκουριάσει και να ξεγλασάρει την ιστορία της καθυστερημένης ενηλικίωσης του αιώνιου αλητάμπουρα που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί το ρόλο της πατρικής φιγούρας, και σε αρμονία με το θέμα του, το σενάριο που υπογράφει στην τελική του μορφή ο Gatlins, ενσωματώνει την τελειωμένη εποχή των ανθρώπινων μποξέρ, στην άρνηση του πρωταγωνιστή του να περάσει στην επόμενη φάση της ζωής του. Και ενώ σου βαράει ανά τακτά διαστήματα τις άλλοτε καμουφλαρισμένες κι άλλοτε εξόφθαλμες ενέσεις συναισθηματισμού του, για να μην ξεφύγεις απ’ το τριπάκι ζαχαρίνης του Spielbergh-ικού παιδιού που ψάχνει τον πατέρα του, δε σταματάει να σου σερβίρει κουβάδες δράσης που αναγνωρίζει τους τεχνολογικούς και οικονομικούς περιορισμούς της, και φροντίζει να καλύψει τις σχεδιαστικές της αδυναμίας κάτω από εξαιρετικές χορογραφίες, ανεβάζοντας το ρυθμό της έντασης με κάθε επίδειξη βίαιης αποσυναρμολόγησης στραπατσαρισμένων μηχανών, μέχρι να σε φτάσει στην ντελιριακή κορύφωση της τελικής του αναμέτρησης. Κι όλα αυτά με μια ανακουφιστική ανθρωποκεντρική ευαισθησία, ίδια με το υπνωτιστικό γαλάζιο βλέμμα του τενεκεδένιου ήρωα, που σού θυμίζει πως κάτω απ’ την ατσάλινη φορεσιά του κρύβεται αυτό ακριβώς που ψάχνει το μικρό αγόρι που αγαλλιάζει μέσα σου.