Τα Κορίτσια της Βροχής (2011)

Πενήντα γυναίκες που βίωσαν κι επέζησαν τα βασανιστήρια της Χούντας όταν ήταν ακόμη κορίτσια, καταθέτουν τη μαρτυρία τους απ’ την Επταετία.Κλείνοντας την τριλογία της για τις αντιστασιακές αντοχές των γυναικών της Ελλάδας του προηγούμενου αιώνα, η Αλίντα Δημητρίου περνάει από την Εθνική Αντίσταση των Πουλιών στους Βάλτους (2008) και τον Εμφύλιο της Ζωής στους Βράχους (2009), στην Επταετία της Χούντας των Συνταγματαρχών με τις συνεπακόλουθες διώξεις των αντικαθεστωτικών, τις φυλακίσεις, την κοινωνική περιθωριοποίηση, τις τακτικές του εκφοβισμού και τα βασανιστήρια στο μέγαρο της οδού Μπουμπουλίνας. Με φρενήρες μοντάζ και ασφυκτικό καδράρισμα στα χαρακωμένα πρόσωπα των γυναικών που καταθέτουν, η Δημητρίου δίνει σπηντάτο ρυθμό και αίσθηση κατεπείγοντος στο δίωρο απανωτών μαρτυριών που παραμένουν αποσιωπημένες απ’ την Ιστορία, όπως λέει το Δελτίο Τύπου της ταινίας, ή τουλάχιστον δεν είναι και ιδιαίτερα υπογραμμισμένες στην συλλογική συνείδηση, όπως λέει η κοινή εμπειρία. Εστιάζοντας αποκλειστικά στα βιώματα των ηρωίδων της, η Δημητρίου εμπλουτίζει την εικόνα σου για το τι ακριβώς σήμαινε να έχεις συνείδηση και πεποιθήσεις την εποχή των ανθρωπαρίων, και με σαδιστική σχεδόν επιμονή, σού ξεδιπλώνει το εύρος και την ποικιλία των εξ Αμερικής εισηγμένων ανακριτικών τακτικών, που εφάρμοζαν πάνω στα γυναικεία αντιστασιακά κορμιά, οι στις καλύτερες σχολές παραγωγής καθεστωτικών μετεκπαιδευμένοι βασανιστές. Καταγράφει με τσουχτερή απλότητα ένα οδυνηρό κομμάτι της ιστορίας και σου το σερβίρει ακατέργαστο σχεδόν, με τεχνική ωμότητα που σου δίνει αφορμές να αμφισβητήσεις την κινηματογραφικότητά του, και ποντάρει όλες τις μάρκες του κατά πόσον μπορείς να παρακολουθήσεις την φιλόδοξη διάρκειά του, στην δύναμη της αλήθειας του και των ανατριχιαστικών της λεπτομερειών. Αν είσαι, βέβαια, συνηθισμένος σ’ αυτού του είδος το αγωνιστικό ελληνικό ντοκιμαντέρ, η αισθητική γύμνια δε θα σε ξενίσει ιδιαίτερα, ως αντίτιμο για την καταγραφή της ουσίας του. Ενώ αν έχεις παρακολουθήσει και τις προηγούμενες δουλειές της σκηνοθέτιδος, που πέρασε απ’ το τηλεοπτικό και το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ, στο κινηματογραφικό φορμά, μόνο και μόνο για να καταγράψει την ένοπλη πλευρά του φεμινισμού, την γραφή της θα την βρεις πρακτικά απαράλλαχτη, στον τρόπο που στηρίζει την αφήγησή της αποκλειστικά στο (όχι ιδιαίτερα κομψό) μοντάρισμα των αφηγήσεων, ως όχημα απλώματος των γεγονότων του χρονικού πλαισίου που έχει αποφασίσει να σου διηγηθεί. Εξίσου απαράλλαχτα, η Δημητρίου δεν ενδιαφέρεται να φωτίσει ούτε τις παράπλευρες πολιτικές και ιστορικές συνθήκες, θεωρώντας δεδομένη τη γνώση του γενικότερου πλαισίου της ιστορίας της, κάποιες σκόρπιες προσπάθειες σύνδεσης των παρελθόντων με το παρόν των στιγμιοτύπων των Αγανακτισμένων, δεν προχωρούν πολύ παραπέρα απ' την καλή τους πρόθεση, ενώ μένει πάλι στη διακριτικότητα της οξύνοιάς σου, η εξόρυξη όποιου ιδεολογικού υποβάθρου και οικογενειακής ανατροφής μπορεί να βρίσκεται πίσω απ’ το άτεγκτο των χαρακτήρων που σου συστήνει, όχι ακριβώς ως ηρωίδες της ιδεολογίας τους, όσο ως δείγματα του αυτονόητου της ανθρωπιάς.