The Girl with the Dragon Tattoo (2011)

Αν από τους τίτλους της αρχής έχεις την αίσθηση πως μπήκες κατά λάθος σε avant-première του GI Joe: Retaliation (2012), τότε ησύχασε, ξεκινάει το αμερικάνικο ριμέικ αυτού του σουηδικού με τους τελετουργικούς φόνους και τη πιτσιρίκα με το λοφίο. Από τη σκηνή που πετυχαίνεις Αμερικανούς να συνομιλούν με δυο μπάλες του μπόουλινγκ υπογλώσσιο, παριστάνοντας με τη πγοφογά ότι βρίσκονται στη Σουηδία και μιλάνε τη τοπική γλώσσα, από το ξεκίνημα με άλλα λόγια, το νέο Κορίτσι με το Τατουάζ (2011) μοιάζει με άσκηση στη φαιδρότητα, από τις τυπικές του David Fincher μετά το Zodiac (2007). Και η συνέχεια εξοντώνει τις όποιες, λόγω θεματολογίας, ελπίδες σου για ανάνηψη στο έργο του σκηνοθέτη, η ιστορία του Mikael Blomkvist και της Lisbeth Salander τοποθετείται στη Βόρεια Ευρώπη, παρά τη πλήρη αμερικανοποίησή της, χωρίς κανένα ουσιαστικό αφηγηματικό λόγο, παρά για να εξοβελίσει την όποια πιθανά αντιληπτή ηθική έκπτωση μακριά από τη γη του Pat Robertson. Στη χώρα που καθιέρωσε ως μόνο απαραίτητο στο βιογραφικό κάθε σταρλετίτσας το να κυκλοφορεί στο ιντερνέτ βίντεο με αυτήν να κάνει πίπες, την ίδια εποχή που μια Courtney Stodden παριστάνει τη δεκαεξάχρονη που παντρεύτηκε πενηντάρη για να απασχολεί τα κουτσομπολίστικα με το Kardashian-ό αζημίωτο, σ' αυτή τη χώρα ο Fincher επιμένει στις συνεντεύξεις του πως είναι ταμπού οι σχέσεις εικοσάρας με σαραντάρη, και εξυπακούεται έτσι ότι εκεί, επιπλέον, όλοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες είναι βαθιά δημοκράτες και φεμινιστές, κάθε άλλο παρά φασίστες και μισογύνες σαν αυτούς που περιέγραφε ο Stieg Larsson στη νουβέλα του. Με άλλα λόγια, ο Fincher πιάνει υλικό pulp σουηδικής νουβέλας από το 2005, αγαπημένο ανάγνωσμα των MILFs και ψωμοτύρι για το HBO, και το σερβίρει μουλιασμένο ώστε να είναι φιλικό προς τις μασέλες, σα διαδικαστικό εγκληματικό δράμα του CBS, κομπλέ με ξεθωριασμένα ζεστά χρωμοφίλτρα στις σκηνές που οφείλεις να αισθάνεσαι νοσταλγικά νέος και αγνός.

Ο Fincher εγκαταλείπει τα διαβόητα πια φαιοφίλτρα του και στις περισσότερες από τις υπόλοιπες σκηνές, προτιμάει μεταλλικές μπλε αποχρώσεις, επιδιώκει ψυχρούς τόνους στο δράμα του, και φτάνει πάλι να στο παραχώνει το ψύχος βαθιά στο λαρύγγι, όχι με ψηφιακούς υδρατμούς για κλάματα όπως στο Social Network (2010), αλλά εξίσου τεχνητά, οι πρωταγωνιστές τρίβονται διαμαρτυρόμενοι για το κρύο τόσο επανειλημμένα που πάρε καλύτερα καμιά φλοκάτη μαζί στη προβολή, να τη πετάξεις στην οθόνη μπας και σκάσουν. Στην εκδοχή του Niels Arden Oplev, το Män som Hatar Kvinnor (2009), η παγωμένη ατμόσφαιρα ήτανε τόσο αβίαστη όσο και.. στη βόρεια Σκανδιναβία, οι ηθοποιοί περιφέρονταν με φυσικότητα μέσα στις υπερμπουφανάρες τους όταν τις χρειάζονταν, το τοπίο ήτανε ένας ακόμα πρωταγωνιστής, και αυτού του είδους οι λεπτομέρειες της παραγωγής, αποτελούν ακόμα έναν ακατανίκητο εχθρό για τον σκηνοθέτη, όσο και να προσπαθεί να σε βάλει τεχνικά να ακούς το χιόνι να πέφτει, τρώει και σε αυτό το γήπεδο 3-4 γκολ από το πρωτότυπο. Και άμα περάσεις και στο αφηγηματικό πεδίο, το σκορ πάει προς ράγκμπι· το σενάριο σε ωθεί να πιστεύεις πως η Lisbeth βρήκε στον Blomkvist μια αγαθούλα (και γραμμωμένη βεβαίως βεβαίως) ψυχή και θα ζήσουν ευτυχισμένοι μετά τους τίτλους τέλους, πράγμα που θα μπορούσε να είναι και σεβαστή εναλλακτική οπτική στη σχέση των ηρώων αν η κατάληξη δεν ήτανε πανομοιότυπη, και μόνο στη περίπτωση του πρωτότυπου δικαιολογημένη· η εκδικητική βία είναι πανηγυρική, ο βιασμός της Lisbeth στήνεται σαν απλή αφορμή για να χειροκροτάς όταν ανταποδίδει παρατεταμένα και σαδιστικά (αντί να εξασφαλίζει την επιβίωσή της), με μια απόλαυση που γίνεται παιδικό ζαχαρωτό όταν η ίδια ζητάει στο τέλος άδεια να σκοτώσει αυτόν τον.. άντρα που μισούσε τις γυναίκες (i.e. τον δολοφόνο της νουβέλας) σα να ετοιμάζεται ο Winnie να βουτήξει στον κουβά με το μέλι· και κυριότερα, όλο το μυστήριο των διασυνδεδεμένων φόνων προσπερνιέται σα μοντάζ από το Team America: World Police (2004), δεν ενδιαφέρεσαι στο ελάχιστο για το εξαφανισμένο κορίτσι αφού οι τύχες των γυναικών στις διασυνδεδεμένες περιπτώσεις διατυπώνονται με το ίδιο ελάχιστο πάθος.

Η σκηνοθεσία έχει έναν τυπικό ρυθμό πολυβόλου με κάποιες αιφνιδιαστικές (μέχρι κυριολεκτικά πολικές) αντιπαραθέσεις κάδρων, η υπόκρουση έχει μια τυπική ατμοσφαιρικότητα, η παραγωγή έχει ένα τυπικό σκοτεινό καλογυάλισμα, η Sony ξόδεψε αρκετά για να διατηρήσει το φιντσερικό γωνιακό εστιατόριο στο τετράγωνο όπου πάνε οι μεσήλικες να δειπνήσουν χιψστεριά, και να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα των συνεχειών που ήδη ετοιμάζονται. Η Rooney Mara μάλλον κερδίζει για λογαριασμό του το μεγαλύτερο στοίχημα του Fincher, ο χαρακτήρας της δεν είναι στιγμιαία εικονικός (όπως της Noomi Rapace) αλλά είναι ανδρόγυνος, ιδιοσυγκρασιακός, υπόγεια ενοχλητικός, και άρα η μοναδική υποψία τέχνης στο όλο βιομηχανικό κατασκεύασμα, και έτσι σκοτεινό φαβορί για καμιά οσκαρική υποψηφιότητα της προκοπής.