Le Havre (2011)

Στο λιμάνι της Χάβρης, σφραγισμένο κοντέινερ κρύβει χούφτα ψυχές που ταξίδευαν παράνομα προς ένα ανθρώπινο σήμερα, αλλά πιάστηκαν στη μακριά καμπαρτίνα του νόμου. Όλοι εκτός απ’ τον πιτσιρικά που πήρε υπό την προστασία του μεσήλικας λούστρος.Μεσήλικας που κρατά πεισματικά την αισιοδοξία του παιδική και το βλέμμα του καθαρό σαν το σκαμμένο του πρόσωπο, κι εξίσου γυαλιστερή με τα παπούτσια που παραδίδει στον κάθε περαστικό γκάνγκστερ που σταματάει στον πάγκο του στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, μερικά χιλιόμετρα μακριά απ’ την παραγκούπολη που αποκαλεί γειτονιά. Μεταφέροντάς σε για άλλη μια φορά στην τεράστια καρδιά της φτωχολογιάς που αρέσκεται να χρησιμοποιεί για χάρτη στις αναζητήσεις του για την ανθρωπιά και την παραμυθένια της ομορφιά, ο Kaurismäki στήνει ό,τι κοντινότερο έχει φτιάξει σε παιδική ταινία, δοσμένη με αφοσίωση στην αγνότητα και την καθαρότητα των υψηλών της ιδανικών, και την αποφασιστικότητά της να τα διατηρήσει ανέπαφα σ’ ένα κόσμο σκούρων κοστουμιών και συννεφιασμένων βλεμμάτων. Μπλέκοντας το μεταναστευτικό δράμα του πιτσιρικά που προσπαθεί να περάσει νερά και σύνορα για να φτάσει στη μάνα του, με την ιστορία του ιδεαλιστή που ήξερε από παλιά ότι τον περιμένει κάλεσμα κάπου στο τέλος του δρόμου, ο Kaurismäki ποτίζει την ιστορία του με τον ναΐφ σουρεαλισμό και το ιδιότυπο χιούμορ που έχεις μάθει να περιμένεις απ’ τις ταινίες του, ενώ την ίδια ώρα σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε ταξιδεύει στην ιστορία του κινηματογράφου απ’ την προ nouvelle vague εποχή του γαλλικού σινεμά, στο βουβό αμερικανικό slapstick παροξυσμό, κι απ’ τον πολιτικά φορτισμένο εξπρεσιονισμό, στον αγνό μινιμαλιστικό ουμανισμό. Χωρίς να απομακρύνεται απ’ το στιλιστικό πεδίο ασφαλείας του ή να δοκιμάζεται ιδιαίτερα στα εκφραστικά του εργαλεία, ο Φιλανδός δείχνει να έχει φορτίσει αρκετά τις μπαταρίες του ώστε να φρεσκάρει παλιομοδίτικες φόρμες και διαχρονικές θεματικές, με αφαιρετική προσέγγιση που αναδεικνύει απ’ την λιτότητα τον πλούτο της συναισθηματικής καθαρότητας, με τρόπο που κάνει το Λιμάνι της Χάβρης κλασικό Καουρισμακικό σινεμά, με έξτρα ακόνισμα στα παιχνιδίσματα της φόρμας του και τις ανατροπές των προδιαθέσεών σου. Γλυκόπικρη τραγωδία και χαβαλετζίδικη κωμωδία, φτιάχνουν τη γοητευτική πλεξούδα που σου μουσκεύει το βλέμμα την ίδια ώρα που αγαλλιάζει η καρδιά σου, ενώ η εξαιρετική αίσθηση συγχρονισμού σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, σου παραδίδουν δυο τρεις σκηνές ανθολογίας να 'χεις να θυμάσαι, όχι μονάχα στα κωμικά κρεσέντο της ιστορίας, αλλά και στις πιο μεταφυσικοπαραμυθένιου τύπου παρακάμψεις που χρησιμοποιεί, για να του βγει η σεναριακή υπερβολή, που χρησιμοποιεί σαν υπενθύμιση του ότι συμβαίνουν και θαύματα σ’ αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή. Αρκεί να πιστεύεις και ν’ αντέχεις να τα περιμένεις.