Underworld: Awakening (2012)

Ενδιάμεσα από κει που δε θυμάσαι τι γίνονταν, οι άνθρωποι έχουνε εκτελέσει, και αν καταλαβαίνεις καλά επαναεκτελέσει την "Εξολόθρευση", ένα ανελέητο κυνηγητό των λύκανς και των βαμπίρς, με μοναδικό σκοπό να επικεντρώσουνε τη προσοχή σου σε συγκεκριμένο κρυογενετικό θάλαμο που αρχίζει να λιώνει. Χωρίς περιττό λίπος, η τέταρτη στη σειρά ιστορία στο σύμπαν του Underworld συνοψίζει βιαστικά τις προηγούμενες, προτού ρίξει στη πίστα τη Kate Beckinsale, κάπως πιο υπερκοντοστούπα απ' ότι τη θυμόσουνα γιατί δεν είναι οι σκηνοθέτες γκόμενοί της, αλλά πάντα έτοιμη να πέσει από τον ουρανό σε φαστ φόργουορντ, και να σκάσει στα τσιμέντα σε σλόου μόσιον, όπως Μπόλιγουντ. Και άμεσα αντιλαμβάνεσαι πως η Sony επιχειρεί ενός είδους συγχώνευση του franchise με αυτό του Resident Evil, απλοποιεί τον μύθο μάλλον για να χρησιμοποιεί ενιαίο "αγωγό" στο σχεδιασμό της παραγωγής των δυο εμπορικών της προνομίων, των οποίων η εμπορική αξία φθίνει ανά έκδοση φυσικά. Που είναι ένα κρίμα γιατί αντίθετα με τη, παρολαυτά διασκεδαστική ως.. auteur-ική (με υπογραφή Paul W.S. Anderson), σειρά του Resident Evil, αυτή του Underworld είχε πάντα μια ιστορία να αφηγηθεί: το πρώτο φιλμ δούλεψε ιδιαίτερα τη μυθολογία του σύμπαντός του πριν πετάξει μέσα λυκανθρωπάκια και βαμπιράκια να συγκρούονται, και οι συνέχειες επεκτείνανε αυτή τη μυθολογία, αναδιαρθρώσανε το σύμπαν, χωρίς πολλούς κραδασμούς. Ακόμα πιο πέρα, απαλλαγμένη από την υποχρέωση να εισάγει κυριολεκτικά χαρακτήρες από βιντεοπαιχνίδια, η σειρά πρόσεξε και τους ήρωές της, πιο χαρακτηριστικά χωρίς να εισάγει ανθρώπινους για φτηνό δράμα, οι συγκρούσεις "έρχονταν" από τους νόμους της φυσικής στον κόσμο της.

Το Underworld: Awakening (2012) ακόμα έχει μια ιστορία να αφηγηθεί, ο Len Wiseman και ο J. Michael Straczynski έχουνε βάλει το χεράκι τους στο σενάριο άμα πρόσεξες, η Selene όχι μόνο δεν επιστρέφει χωρίς λόγο αλλά έχει και τον σημαντικότερο του φύλου της, που από πάνω δεν υπερδραματοποιείται, μένει παράλληλος όσο το κωλαράκι της ηρωίδας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να κλωτσάει έτερους κώλους. Στη πραγματικότητα να ξεκοιλιάζει εντόσθια δηλαδή, μιας και η συγχώνευση που λέγαμε επιβάλλει ζομπι-οποίηση των λύκανς που χοροπηδάνε συνήθως στα σκηνικά σαν εξελιγμένα απέθαντα ντόμπερμαν κομπλέ με τετράποδη κίνηση και κατάλληλα καλτ (ή αλλιώς ημι-άθλια) ψηφιακή υλοποίηση, πράγμα που προς το παρόν τουλάχιστο ούτε αυτό είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται, η με την καλή έννοια γραφική βία δίνει στιλ αλλά και μια αίσθηση επείγοντος στο Awakening, έχεις μια εντύπωση ότι κάτι διακυβεύεται πέρα από το μάτι σου που απειλούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά να στο βγάλουνε τα τρισδιάστατα εφέ. Η Sony προσέλαβε στη σκηνοθεσία τους Σουηδούς του Shelter (2010), και κατάφερε γενικά ακριβώς το αντίθετο με το Underworld (2003) όπου ο Len Wiseman είχε κάνει $20 εκατομμύρια να μοιάζουνε 70, όμως, το μάντεψες, ακόμα και σε αυτό το επίπεδο η παραγωγή καταφέρνει να ισορροπήσει, οι άνθρωποι έχουνε μια τηλεοπτική διαδικαστική λογική στην αφηγηματική ροή, αλλά οι κασιδοκεφαλοπειραματισμοί τους με το S3D, τη RED EPIC και τους ευρυγώνιους φακούς, έχουνε έναν ερασιτεχνικό ενθουσιασμό αν όχι τιποτάλλο, οι σκηνές δράσης αποζημιώνουνε το αντίτιμο στην είσοδο, και ο μονταζιέρης φρόντισε να μη ταλαιπωρηθείς από παραγεμίσματα στα 88 λεπτά μέχρι τους Evanescence στα credits.