Contraband (2012)

Ο Mark Wahlberg ευρύτερης οικογένειας λαθρεμπόρων με παράδοση στο σπορ, θα πρέπει να επιστρέψει στην ενεργό δράση, γιατί ο αδερφός της Kate Beckinsale του, τα σκάτωσε μεταφέροντας ναρκωτικά για ψυχωτικό μαφιόζο γείτονα. Σα ριμέικ του Reykjavík Rotterdam (2008), η ιστορία που αφηγείται το Contraband (2012) είναι λιγότερο ιδιοσυγκρασιακή από την υπόλοιπη σκηνοθετική δουλειά του Baltasar Kormákur, αλλά ο Ισλανδός διέκρινε σε αυτή τα στοιχεία που θα του επέτρεπαν να διασχίσει τον Ατλαντικό --οικονομίες κλίμακας, περιεκτικότητα και καθαρότητα--, και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα, η παραγωγή έκανε μια σεμνή εισπρακτική επιτυχία (κάπου $66M) αρκετή για να βρίσκεται στα πρώτα σκαλοπάτια της χρονιάς μέχρι τώρα στην Αμερική. Αντίθετα με το κοινό που αποδείχτηκε να κατέχει καλύτερα το genre, οι μισές περίπου κριτικές θάψανε το Contraband για έλλειψη δράσης και έντασης, όμως αυτή είναι.. η υπογραφή του σκηνοθέτη, ο Kormákur πάγια από την ευρωπαϊκή δουλειά του προτιμάει το τραχύ, ρεαλιστικό και απεριποίητο, και το αμοραλιστικό ενδιαφέρον του για τη κοινωνία του εγκλήματος ήτανε άλλωστε αυτό που πρωτότυπα τον είχε φέρει (στον πρωταγωνιστικό ρόλο και στη παραγωγή του Reykjavík Rotterdam) μέσα στο κόσμο του λαθρεμπορίου στις μεταφορές εμπορευματοκιβωτίων. Η ταινία για παράδειγμα δε σχηματοποιεί (σε τυπικό τόξο επιλογής χρυσής ομάδας) τη σχετική επάρκεια και την οργάνωση που χρειάζεται το λαθρεμπόριο, αντίθετα πλησιάζει αυτή που δημιουργήθηκε από τη.. φυσική επιλογή (το μπουντρούμωμα των πιο άχρηστων) με ένα νευρικό ρυθμό που σε απορροφάει, ενώ το μάτι του Kormákur στις λεπτομέρειες ψάχνει ένα couleur locale εντελώς διαφορετικό από τις τζαζιές και τα βουντού της Νέας Ορλεάνης, ψάχνει το χρώμα στις περιοχές των χειρωνακτών εργατών.

Ο Kormákur μετέφερε στη Νέα Ορλεάνη ολόκληρο το πυκνογραμμένο pulp του πρωτότυπου, επεκτείνοντάς το ουσιαστικά μόνο κατά τάξεις μεγέθους στον προϋπολογισμό (κάπου $25M), αλλά και πάλι φαίνεται σε σημεία να "κλέβει" στα πλάνα (πιο χαρακτηριστικά στα εκτός budget μεγέθη των εμπορικών πλοίων), στόχο έχει να εντείνει την επιβλητικότητα των μηχανών στη καθημερινότητα των ηρώων του, και το αποτέλεσμα είναι να μη φαίνεται και τόσο μικρός ο κόσμος τους στα μάτια του μέσου θεατή. Με τη βοήθεια και την απατηλά χειρός κάμερα του Barry Ackroyd, ο Kormákur πλησιάζει τελικά αυτό που οι Αμερικάνοι λένε "solid thriller" με τον.. παραδοσιακό τρόπο, γεμίζοντας την οθόνη, και από κει και πέρα εμπιστεύεται τους πρωταγωνιστές του να το κουβαλήσουν, πράγμα που δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο, μιας και όλοι τους διαλεγμένοι με το χέρι είναι και το σενάριο φιλοδοξεί μόνο να επιβεβαιώσει το νόμο του Murphy για τα τελευταία υποχρεωτικά μεγάλα κόλπα κάθε θρυλικού αποσυρμένου λωποδύτη. Πιο καρτουνικά από τους υπόλοιπους αντιμετωπίζει το ρόλο του ο Giovanni Ribisi, υποχρεωμένος είναι μιας και οι ιδέες του χαρακτήρα του αποδεικνύονται συνέχεια τόσο λαμπρές όσο και του μέσου εγκληματία, ο Kormákur επιδιώκει έτσι κι αλλιώς το offbeat στο χιούμορ, τόσο για να εξομαλύνει τα (ζητούμενα μεν) απρόβλεπτα που μόνο συσσωρεύονται, όσο και για να περιορίζει στο ρεαλιστικό τις προσδοκίες σου από τη βαριά ατμόσφαιρα δυσοίωνου που στάζει κι αυτή ώρες ώρες.