John Carter (2012)

Βετεράνος του αμερικανικού εμφυλίου, αντί για χρυσάφι στη σπηλιά, βρίσκει πύλη που τον οδηγεί στον Άρη, εν μέσω εξωγήινου εμφυλίου, του οποίου είναι γραφτό να γίνει βετεράνος.
Βασισμένος στη σειρά διηγημάτων που εξέλιξε σε εντεκάτομο έπος μυθιστορημάτων ο εμπνευστής του Ταρζάν, ο Andrew Stanton ακολουθεί με κάτι μήνες διαφορά τον Brad Bird, στο πέρασμα από την Pixarική παντοκυριαρχία στο animation, στην ολομέτωπη δοκιμασία με το live action –αν και με αποφασιστικά λιγότερο live, όσο και λιγότερο action, στη δική του περίπτωση. Και με παρόμοια προσέγγιση του στουντιακού συστήματος με προσλαμβάνουσες πιο κοντινές στο κλασικό Χόλιγουντ της νιότης του, προσπαθεί να στήσει ένα μοντέρνο CGI υπερθέαμα που θα συνδυάζει παλαιάς κοπής αισθητικές με τις απαιτήσεις του οίκου του ποντικιού, τόσο σε ποιότητες παραγωγής κάπως πιο χαμηλού βεληνεκούς απ’ αυτές που είχε συνηθίσει ο Stanton στα απομονωμένα γραφεία της Pixar, όσο και σε ταχύτητες παράδοσης κάπως πιο βιαστικές απ’ ό,τι θα ήθελε ίσως ο ίδιος, για να βάλει σε μια σειρά τα μακροβούτια του Edgar Rice Burroughs στις εφηβικές φαντασιώσεις των αρχών του προηγούμενου αιώνα, για ηρωικές μάχες σε μακρινούς πλανήτες, με μυστηριώδη πλάσματα και γοητευτικές πριγκίπισσες. Κάπου εκεί στη δημιουργική διαφορά του να κάνεις το κομμάτι σου μπροστά απ’ τους υπολογιστές σου κάπου σε κάποια διαφορετική πολιτεία, απ’ το να προσπαθείς να βρεις τα πατήματά σου μέσα στο ίδιο το σπίτι της Disney, ξεκίνησαν κι οι μουρμούρες μπορείς να υποθέσεις, για τα τουμπανιάσματα του budget, τις καθυστερήσεις στην παράδοση και τις επιστροφές για ξαναγυρίσματα σκηνών που δεν έμπαιναν σε σειρά, μουρμούρες που προκάλεσαν προγνώσεις για συννεφιασμένο καιρό πάνω απ’ την παραγωγή και αστραπόβροντα γύρω απ’ την ποιότητα του τελικού προϊόντος.

Η ομάδα του Stanton, του Brad Bird συμπεριλαμβανομένου, προσπάθησαν φιλότιμα να μεταστρέψουν υπέρ τους αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα που συνάντησαν απ’ τα πεινασμένα media, μπας και καταφέρουν και θυματοποιηθούν για να κερδίσουν καμιά συμπόνοια απ’ το κοινό που προέκυψε παγερά αδιάφορο απ’ την αποπροσανατολισμένη διαφημιστική καμπάνια της Disney, όμως δεν μπορείς να τα ρίξεις κι όλα στους μαρκετίστες, ειδικά όταν δεν έχουν να δουλέψουν και με τίποτα διαφορετικό από έναν ξεχυλωμένο αχταρμά. Ελλείψει αφηγηματικού άξονα αρκετά στιβαρού να συγκρατήσει τα set pieces του, ο John Carter ξεδιπλώνεται στην οθόνη σαν συρραφή επεισοδιακών τηλεοπτικών cliffhangers αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, οι προβλέψιμες στοφές της πλοκής, δεν φτάνουν για να καλύψουν την απλοϊκότητά της, ο οποία με τη σειρά της δεν καταφέρνει να παραγεμίσει τη δίωρη διάρκεια με τίποτ’ άλλο πέρα από γυμναστικές επιδείξεις μισοψημένων ψηφιακών, όποια οπτική εφευρετικότητα είχε επιδείξει ο Stanton στις προηγούμενες δουλειές του, χάνεται κάτω απ’ τις campy αμφιέσεις των εξωγήινων εχθρών του και τη βαβούρα των αβαρών ψηφιακών μαχών του, ενώ η δραματική φινέτσα που είχε μεταμοσχεύσει μια τεράστια καρδιά πίσω απ’ το τενεκεδένιο περίβλημα του Wall-E (2008) και τα πλαστικά σώματα των τριών Toy Story, εδώ έχει αντικατασταθεί με πομπώδη μελούρα που συναγωνίζεται το τούρκικο σήριαλ των εννιά. Μέσα σε όλα αυτά, βάζεις βέβαια και τα απανωτά déjà vu που μπορείς να περιμένεις από μια σειρά μυθιστορημάτων που υποτίθεται ενέπνευσε ό,τι έχεις δει μέχρι σήμερα σε δράση φαντασίας, απ’ τον Indiana Jones μέχρι το Star Wars, για ν’ αρχίσεις μετά ν’ αναρωτιέσαι τι σημασία έχει αν η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα, όταν στο τέλος την ίδια κοτόσουπα έχεις ξαναζεσταμένη μπροστά σου. Μόνο ευπρόσδεκτο μπαχάρι, η ολόκαυτη πριγκίπισσα της Lynn Collins, που δίνει μια απολαυστική, όσο και αποφασιστικά μη family friendly κάψα σ’ αυτό το άστοχο πρώτο επεισόδιο ενός φιλόδοξου, αλλά με πολύ χώρο για βελτίωση, επερχόμενου franchise.