La Source des Femmes (2011)

Ισλαμικό χωριό αναστατώνεται όταν οι γυναίκες αποφασίζουν αποχή απ’ το σεξ, μέχρι οι άντρες τους να αποφασίσουν να φτιάξουν υποδομές ύδρευσης.
Ξεκινώντας απ’ την Λυσιστράτη όχι όπως την άφησε παρακαταθήκη ο Αριστοφάνης, αλλά όπως την είχε παραλλάξει πριν μερικά χρόνια ο Veit Helmer στο (βραβευμένο στις Νύχτες Πρεμιέρας) Absurdistan (2008), ο Radu Mihaileanu κάνει απόπειρα εκμοντερνισμού του αρχαίου κειμένου, μειώνοντας την κωμωδία και γειώνοντας την ιστορία σε πιο ρεαλιστικά δραματικά πλαίσια, ψάχνοντας στην ικανότητα των γυναικών να αναστατώσουν το χωριό τους, την αξία του ασθενούς φύλου σε μια, αποφασισμένα απ’ το θεό της, ανδροκεντρική κοινωνία. Η ζωή είναι δύσκολη από μόνη της σ’ ένα χωριό στη μέση του πουθενά, όπου το νερό κρατιέται μερικά χιλιόμετρα μακριά απ’ τα χείλη που ψάχνουν τη δροσιά, και γίνεται ακόμη δυσκολότερη όταν οι γυναίκες του χωριού, σε μια επαναστατική πράξη τινάγματος του ανδρικού ζυγού απ’ το σβέρκο τους, κηρύσσουν απεργία μέχρι οι άνδρες να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Για να γίνουν οι πολιτικοκοινωνικές αλληγορίες αρκετά προφανείς, ο Αλλάχ συγκρατεί τους γέροντες απ’ το να στείλουν μερικά κεφάλια να κυλάνε στην κεντρική πλατεία, και την ιστορία εμπλουτίζουν με νεοϊσλαμιστικές τοποθετήσεις οι νεαρότεροι άντρες του χωριού, ή όσοι απ’ αυτούς ασπάζονται έστω κι επιφυλακτικά τις μοντέρνες απόψεις του δασκάλου, που όχι μόνο δεν αντιδρά στην επανάσταση, αλλά τη σιγοντάρει κιόλας, ενθαρρύνοντας την στιγματισμένη, ξενόφερτη, και πιθανότατα στέρφα γυναίκα του, να διεκδικήσει το δικαίωμά της σε μια ζωή δίχως διαδρομές μπρος-πίσω στο βουνό με κουβάδες στους ώμους.

Η κεντρική ιδέα της φεμινιστικής αφύπνισης ξεχνιέται κάπου στα μισά, όταν εμφανίζεται πρωτευουσιάνος δημοσιογράφος που φέρνει μαζί του υποψίες για παράνομους δεσμούς με την παραπάνω επαναστάτρια, το σενάριο του Mihaileanu κάνει ένα πέρασμα απ’ το τηλεοπτικό δράμα για να φέρει τους δυο άντρες στη σύγκρουση που με τις σπίθες της θα φωτίσει το μεγαλείο της αγάπης, κάπου εκεί μέσα πετάγονται και διδακτικές κορώνες για το ότι η προσήλωση στις γραφές, δεν αρκεί αν δεν έχεις καταλάβει τι θέλουν να πουν στ’ αλήθεια οι διδαχές, μια υποπλοκή για φονταμεταλιστές, περνάει και χάνεται με διαδικασίες συνοπτικές, τα διάφορα διαλείμματα για μιούζικαλ φολκλορικές βοηθάνε αρκετά για να μπερδευτεί ο τόνος μιας ταινίες που μοιάζει να προσπαθεί να συνδυάσει τρεις διαφορετικές αφηγηματικές διαδρομές σε δυο και κάτι ώρες διάρκειας αρκετά απαιτητικές, ε κι όταν φτάνεις σε σημείο να βλέπεις ένα νιάνιαρο 25 Μαΐων να μαθαίνει ανάγνωση του Κορανίου σ’ έναν έκθαμβο ιμάμη 142 χρονών, καταλαβαίνεις ότι ολοκληρώνεται κι ο σεναριακός εκτροχιασμός, σε μια υπερφιλόδοξη απόπειρα κοινωνικού στιγματισμού, που σαλατιάζει τα μούτρα της μοναχιά της.