W.E. (2011)

Πλειστηριασμός του Sotheby’s γίνεται αφορμή για δυστυχισμένη με το γάμο της Αμερικάνα να αναπολήσει μπροστά σου όλη την ιστορία του έρωτα που οδήγησε στην αυτοεξορία τον αδερφό του Βρετανού Βασιλιά Γεωργίου του 6ου.
Σαν κιτς απάντηση στην οσκαρική ταινία του Tom Hooper, η Madonna στη δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα προσπαθεί να πιάσει την ιστορία του αδερφού του King’s Speech (2010) και να της φορέσει μοντέρνο πρίσμα με τον κυριολεκτικότερο τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί. Βάζοντας τον ασυμβίβαστο έρωτα που κόστισε έναν θρόνο, να παραλληλίζεται με τις απογοητεύσεις μέλλουσας ζωντοχήρας στην Αμερική του σήμερα, μπορείς να υποθέσεις ότι η Madonna χρησιμοποιεί την ηρωίδα της σαν αντικατοπτρισμό της ίδιας και της χρόνιας εμμονής που υποτίθεται ότι φέρει η σκηνοθέτιδα, με την δις διαζευγμένη δούκισσα που οδήγησε τον πρίγκιπά της πρώτα στην δημόσια κατακραυγή κι αργότερα στις σκοτεινότερες των σελίδων της βρετανικής Ιστορίας. Το κατά πόσο η επί χρόνια απόλυτη εκπρόσωπος της επιτομής του stardom, βρήκε αυτοβιογραφικά στοιχεία στην αγάπη για έναν κοινό θνητό και την ανάγκη να δραπετεύσει απ’ τη γυάλα της δημοσιότητας για να αυτοεξοριστεί μαζί του σε κάποιο μακρινό κι απομονωμένο ηλιόλουστο θέρετρο, υπάρχουν σίγουρα εγκυρότεροι απ’ τον υπογράφοντα αναλυτές να το αναλύσουν, το σίγουρο όμως είναι πως η Madonna καταφέρνει σ’ αυτή τη δεύτερη, πιο συγκεντρωμένη της βόλτα πίσω από τις κάμερες, να συνθέσει ένα στιλιζαρισμένο, κατά καιρούς αποπροσανατολισμένο, κατά συρροή μονότονο και κατά προσέγγιση τεκμηριωμένο δράμα, που δεν καταφέρνει να είναι κάτι άλλο από αισθηματικό, με τα ψυχογραφικά στοιχεία να εξαντλούνται σε επίπεδα τηλενουβέλας και την αισθητική να μην ξεπερνά αυτή των προσεγμένων διαφημιστικών. Η ομορφιά της εικόνας δεν είναι κι εύκολο πράγμα βέβαια, όπως θα επιβεβαίωνε κι η Wally Simpson που υπογραμμίζει στην ταινία την σημασία του να μπορείς να ντύσεις όμορφα κάτι που δεν είναι απαραίτητα κι ότι πιο κομψό, οπότε θα'ταν κι άδικο να μη δώσεις πόντους στην σκηνοθέτιδα για την κομψότητα με την οποία μεταχειρίζεται την ιστορία της δις χωρισμένης Αμερικανίδας με τον γαλαζοαίματο Βρετανό της, την σεναριογραφική οικονομία τόσο στην επιλογή των κομβικών σημείων του ειδυλλίου τους και των συνεπειών του, όσο και στην ευστοχία των διαλόγων που έχουν στη διάθεσή τους οι ερμηνευτές της για να στηρίξουν το μέγεθος του πάθους δυο χαρακτήρων με τόσα ευκόλως εννοούμενα που λίγα μένουν να ειπωθούν, όπως σημειώνει κι ο Ebert. Αυτό που την βαραίνει, παραδόξως, είναι η σύγχρονη πτυχή της ταινίας της, η χοντροκομμένη προσπάθειά της να εφεύρει μια παράλληλη ιστορία προσαρμοσμένη στα καλούπια αυτής που ξέρει απ’ έξω και τελικά η ανεπάρκειά της να καμουφλάρει τις τεχνητές της συμβάσεις, τις εκβιασμένες καταστάσεις και τις κενές εντάσεις, που θα οδηγήσουν την ηρωίδα της στον καρπό του απαγορευμένου, στερεοτυπικά ξεπερασμένου και ελαφρώς ρατσιστικά φορτισμένου έρωτα, πριν την ταινία καταπίει η επιστημονική φαντασία.