50/50 (2011)

Στο ιντερνέτ λέει πως από τη σπάνια μορφή καρκίνου στη σπονδυλική σου στήλη, έχεις πενήντα πενήντα πιθανότητες να επιζήσεις. Το καλό είναι πως η υποκριτική ανθρωπιά της γκόμενάς σου θα ψοφήσει πολύ νωρίτερα, και με βεβαιότητα, φυσικά. Πολλούς μήνες μετά τη θετική εμπορική και κριτική υποδοχή της στην Αμερική (αρκετούς για να.. αναληφθεί στους ουρανούς ως απορροφημένη πλέον από τη Lionsgate μέχρι και η εκεί εταιρεία διανομής της, η Summit), και την αναγνώρισή της σε υποψηφιότητες για Indie Spirits και Χρυσές Σφαίρες, μια από τις εκ των πραγμάτων καλύτερες ταινίες της περασμένης χρονιάς φτάνει και στην Ελλάδα, σε απρόσμενη διανομή από τη Village. Και έτσι μπορείς να καταλάβεις, αν δε το ξέρεις ήδη από πρώτο χέρι, πως το 50/50 (2011) του Jonathan Levine έχει γίνει το πιο εκτεταμένο από τα σύγχρονα καλτ που σπέρνει στο έργο του ο σκηνοθέτης, έχει βρει θερμό κοινό πολύ μεγαλύτερο από αυτό του Wackness (2008) και του All the Boys Love Mandy Lane (2006) μαζί. Πράγμα που ο Peter Bradshaw στον Guardian έλεγε ότι το οφείλει στον συνηθισμένο χολιγουντιανό καρκίνο ντυμένο με σοβαροφανή "bros before hos" διάθεση, και πράγμα που μπορείς κάπως να διακρίνεις με εξαιρετικά κυνική διάθεση σα μαγιά του σεναρίου του Will Reiser, αλλά πράγμα που δε μπορείς να.. προσάψεις στη δημιουργική προσπάθεια σε τελική ανάλυση, η ταινία είναι δύσθυμη κωμωδία after all, κάπου πρέπει να εκτονώσει τη κακή της ψυχική διάθεση και από κάπου πρέπει να αντλήσει την αισιοδοξία της, και από αυτά, από τους στόχους και τις εμπνεύσεις της ξεκινάς να τη κρίνεις. Εκεί ήτανε φανερό από το τρέιλερ πως το 50/50, βασισμένο άλλωστε σε πραγματικές εμπειρίες του σεναριογράφου του, έχει σύγχρονες και αυθεντικές προτάσεις ζωής, εξετάζει και εκθέτει όσα αντέχουν και όσα γίνονται φύλλο και φτερό στη μπόρα που θα πιάσει στη ζωή κάθε ανθρώπου που λένε και οι Queen (ή ο Longfellow αν προτιμάς). Κυριότερα, και σε αντίθεση με τηλεορασιές, με προσεγγίσεις που χαρακτηριστικά χρησιμοποιούν τον καρκίνο σα φόντο στιλ The Big C, το 50/50 ασχολείται αποφασιστικά με το μεγάλο κάπα, ακολουθεί τα ψυχολογικά στάδια της ασθένειας υποδειγματικά, μέσα από έναν ήρωα που δεν είναι πάντα συμπαθητικός, και δεν ενδιαφέρεται να σου είναι (μιας και αυτός.. πεθαίνει). Σκηνοθετικά ο Levine έχει σα κύριο μέλημα να διατηρεί το σπινθηροβόλο στην ατμόσφαιρα, έτσι ώστε οι ηλεκτρικές εκκενώσεις, οι αστραπές του υποχρεωτικού σαρδόνιου αντρικού χιούμορ να μοιάζουνε τα φυσικά φαινόμενα που είναι, το κεντρικό τρίδυμο του καστ επιβεβαιώνει την εξέχουσα θέση του στην indie και όχι μόνο παραγωγή, χωρίς να ξεφεύγει και πολύ από τη ζώνη άνεσής του.