50/50 (2011): Trailer εν χρω
Ο Joseph Gordon-Levitt καρκινοφορεί αυτό το φθινόπωρο στις αίθουσες, όσο ο Seth Rogen τον παρακολουθεί παίζοντας (έκπληξη!) τον μπουνταλά με τους μπάφους, και η Anna Kendrick τον στηρίζει από πιο μακριά αναρωτώμενη αν θα του κάτσει κιόλας, και η Bryce Dallas Howard τον αγαπάει αλλά προτιμάει να επενδύσει σε τίποτα με καλύτερες πιθανότητες αποκατάστασης, και η Anjelica Huston βρίσκει ευκαιρία να του κατσικώνεται σα τυπική εβραιομάνα. Και η Summit στα ανακοινώνει ολαυτά με διαδιχτυακό trailer, το οποίο μάλλον στόχευε τις, τιγκαρισμένες υπό θετικότατες κριτικές, περιορισμένες προβολές του Νοήματος Ποδαριού Δέντρου της Ζωής (2011) το σαββατοκύριακο στην Αμερική.
Η ταινία λέγεται 50/50 (2011), αλλά αν ακολουθήσει την επανεπάνοδο της τάσης ποιητή Τιμολέοντα Φανφάρα στις οθόνες, μέχρι το Σεπτέμβρη το πιο πιθανό είναι να έχει μετονομαστεί σε Πωπωπώ/Πωπωπώ, The Cancer of Life στο αγγλικότερο. Με τον Rogen στη παραγωγή, μην αποκλείεις όμως σα τίτλο και το Weed of the Universe and Everything, που τουλάχιστο θα δίνει και ένα τόνο ελαφρότητας, αυτής της αβάσταχτης του είναι κατά προτίμηση, σε ένα φιλμ που τελειώνει προαποφασισμένα γεμάτο "αγάπη, ευτυχία και τα πράγματα που πραγματικά μετράνε", μιας και βασίστηκε στις εμπειρίες του ακόμα ζωντανού και κλωτσιάρη σεναριογράφου Will Reiser. Απόφοιτος του Hampshire College το 2003 σύμφωνα με το Google, ο Reiser πέρασε μια μάχη με τον καρκίνο των οστών την ίδια περίπου εποχή, και το quote στη προηγούμενη πρόταση είναι από review του σεναρίου του στο Scriptshadow το 2009, όταν αυτό (το σενάριο) είχε ήδη μπει στη χολιγουντιανή Μαύρη Λίστα. Ο τίτλος του σεναρίου ήταν τότε I'm with Cancer, και σα spec είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του Rogen και μπει σε fast track από τη Mandate, λίγο πριν βρεθεί στα κατάστιχα του Franklin Leonard στο τέλος του 2008. Το fast track αποδείχτηκε μετ' εμποδίων, η Nicole Holofcener παράτησε τη σκηνοθεσία λόγω.. "τοποθεσιακών διαφορών", βαριόνταν να μετακομίζει στον Καναδά, πατρίδα του Rogen και τόπο των προγραμματισμένων γυρισμάτων, και το project έχασε, μάλλον εξαιτίας των καθυστερήσεων, και τον πρωταγωνιστή του, τον James McAvoy. Αρχές του 2010, το project ξανάσκασε μύτη στα δημοσιεύματα, το ανέλαβε ο Jonathan Levine, επίσης φάτσα Sundance (σα τη Holofcener), αλλά δημιουργός που δεν έκανε όνομα σκηνοθετώντας επεισόδια του Sex and the City και ταινίες με άλλα γυναικεία κουαρτέτα στις αφίσες, οπότε υποθέτεις πιο κατάλληλος να χειριστεί μια αντρική αντιμετώπιση του καρκίνου σε νεαρή ηλικία. Στη πραγματικότητα, ο Levine έχει ένα από τα πιο άψογα βιογραφικά του 21ου αιώνα, γύρισε το All the Boys Love Mandy Lane (2006) και το Wackness (2008), ταινίες που γίνανε θρύλος για τη λατρεία τους από τους παροικούντες τα φεστιβάλ (η Mandy Lane έπαιζε σε τέτοια κυριολεκτικά για τέσσερα χρόνια), και την αδιαφορία που φάγανε από τις διανομές και το mainstream στη συνέχεια.
Στη πραγματικότητα επίσης, το 50/50 κινδυνεύει να έχει την ίδια τύχη με τις προηγούμενες ταινίες του Levine. Η Summit που ουσιαστικά χειρίζεται τις τύχες του από πέρσι όταν και αγόρασε τη βορειοαμερικάνικη διανομή του, στοχεύει προφανώς να του κάνει πρεμιέρα στα φεστιβάλ του Σεπτέμβρη, αλλά ήδη το πρόβαλλε ανάμεσα στα ανοιξιάτικα χολιγουντιανά screenings, αγωνιώντας να του βρει καλύτερο τίτλο αν κρίνεις από τα ερωτηματολόγια που ακολούθησαν τις προβολές. Βλέπεις, όπως λέει και η Kendrick σαν άπειρη ψυχολόγος στο trailer, στη ζωή αυτές οι καταστάσεις δεν αλλάζουν, μπορείς μόνο να αλλάξεις το πως τις αντιμετωπίζεις, όμως στην οθόνη οι ανίατες ασθένειες έχουν απαράλλαχτο τρόπο αντιμετώπισης, αυτόν του Lifetime, ακόμα και ότι ξεφεύγει λιγότερο ή περισσότερο από το κανάλι των χαρτομάντηλων, My Sister's Keeper (2009) και Biutiful (2010) πιο πρόσφατα ας πούμε, σε εκπαιδεύει Pavlov-ικά στο θανατηφόρο για.. σένα μελόδραμα. Μέχρι και το Funny People (2009), Τιτανικός της ψυχραιμίας με Judd Apatow, Adam Sandler και (έκπληξη!) Seth Rogen να το υπογράφουν, κι αυτό βυθίστηκε κάπου στην εξωφρενικότητα αν όχι στα ταμεία. Με μπούσουλα το πολύ έξυπνο βιντεάκι της προώθησης, ή αν έχουν περάσει τα ίδια κοντινά σου πρόσωπα, ξέρεις βέβαια πως οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε επιζούν είτε όχι, περνάνε τα στάδια της θλίψης και συνεχίζουν να ζουν, γελώντας ενίοτε με τους γύρω τους που νομίζουν ότι παίζουν στη τιβή. Το ίδιο κάνει και ο κεκαρμένος και σκουφοφορεμένος Gordon-Levitt προφανώς στη ταινία, που προφανέστερα θα πρέπει να τη θεωρείς ακόμα τουλάχιστο.. ακατανόμαστη, αν και σίγουρα είναι ότι καλύτερο δοκιμάστηκε σε κοινό στην Αμερική την άνοιξη, και φαίνεται να διατηρεί παρόμοιο status ακόμα κι αν συμπεριλάβεις τον τρελό χειμώνα του Sundance στην εικόνα.