The Cabin in the Woods (2012)

Ένα μάτσο κολεγιόπαιδα καβαλάνε το βανάκι ψάχνοντας καλύβα δίπλα σ’ εκείνη τη λίμνη που βρίσκεται σ’ εκείνο το δάσος που κρύβεται στη μέση του πουθενά, κι όταν τη βρίσκουν, μυστήρια πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν.Πριν μιάμιση δεκαετία και κάτι, ο Wes Craven αποφάσισε να σού αλλάξει τα φώτα του τρόμου, αρπάζοντας απ’ τα μαλλιά όλους τους κανόνες του και βουτώντας τους στο καζάνι του κυνισμού, για να σού σερβίρει έναν meta-σχολιασμό του είδους, τεμαχισμένο σε μερίδες με νυστέρι σαρκαστικής αυτοκριτικής. Το Scream (1996) έγραψε ιστορία, γέννησε κλώνους κι απογόνους, και έσπειρε μια νέα σοδιά ταινιών τρόμου, γενετικά τροποποιημένων με τρόπο τέτοιο ώστε να αποτολμήσουν την στροφή του είδους σε πιο ενήλικα ματάκια και μυαλουδάκια, είτε προσπαθώντας να στήσουν πλοκές που θα ιντριγκάρουν (και) σκεπτόμενους θεατές, είτε αφήνοντας μακελάρηδες σαν τον Eli Roth να κρατήσουν τις λευκές τους κάρτες και να βάψουν βαθυκόκκινες τις λευκές οθόνες. Ύστερα το πράγμα εκφυλίστηκε, όπως ξέρεις, ο ενήλικος τρόμος έγινε τοξικό ομόλογο κάπου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, στις αρχές της τωρινής ακόμα κι ο ίδιος ο Craven κατέληξε σε αλτσχαϊμερικές παρωδίες του εαυτού του, και η βιομηχανία ξανάστρεψε τα σκόπευτρα του teen slasher στους συνομίληκους των πρωταγωνιστών, αποδεχόμενη τις απαιτήσεις της MPAA μαζί με τις υποχωρήσεις εγκεφαλικής νέκρωσης του είδους.

Μιάμιση δεκαετία μετά το Scream, λοιπόν, μια επανανάγνωση του genre χρειαζόταν, μπορείς να πεις, και ένα καινούριο ξεχαρβάλωμα της φάσης δεν θα μπορούσε να κάνει κακό σε ένα κομμάτι της αμερικάνικης βιομηχανίας, που έβλεπε την Ευρώπη στους εφιάλτες της να την κυνηγάει μεταλλαγμένη σε φαντάσματα απ’ το El Orfanato (2007) και ζόμπι απ’ το REC (2006), ας πούμε. Η ταινία του αιρετικού Joss Whedon και του πνευματικού του τέκνου, Drew Goddard, δεν κάνει μονάχα ακριβώς αυτό, αλλά και κάτι παραπάνω. Πιάνοντας την ιδέα της πολυεπίπεδης ανάγνωσης των ταινιών τρόμου και μετατρέποντας το ίδιο το concept των πολλαπλών επιπέδων, σε βάση για ταινία, το The Cabin in the Woods σου προσφέρει με εντελώς καινούριο (ή, έστω, εντελώς ανανεωμένο) τρόπο, μια πλήρη ξενάγηση στις γειτονιές του αγαπημένου σου είδους, κομπλέ με ματιές πίσω απ’ τα παρασκήνια. Την ίδια ώρα, με διαολεμένα έξυπνο (ή οριακά εξυπνακίστικο) κι ευρηματικό τρόπο, σου σατιρίζει όχι μονάχα το γιατί το είδος παραδόθηκε στον εκφυλισμό του, αλλά γιατί είναι καταδικασμένο πάντα να περιπλανιέται γύρω απ’ αυτό το σημείο μηδέν του. Απ’ τις πρώτες κιόλας του σκηνές, απ’ τη γνωριμία σου με τους ήρωες, μέχρι τις στημένες επιλογές της χειραγωγημένης τους ελεύθερης βούλησης, μέχρι τη γελοιότητα του μεγάλου του φινάλε, το επανενωμένο σεναριογραφικό δίδυμο δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να σου υπογραμμίζει συνεχώς και να χαβαλεδιάζει συνεχώς με τηντεχνητή φύση ενός είδους που οφείλει την ύπαρξή του στην δική σου προδιάθεση να το διαιωνίζεις, τροφοδοτώντας το με συλλογικούς εφιάλτες και συνειδητή απόφαση να περιορίζεις τη δυσπιστία σου σε βαθμό εγκεφαλικής κάκωσης. Η αποθέωση του φαταλιστικού πρίσματος μέσα απ’ το οποίο ο Whedon έγραψε αυτό που αργότερα χαρακτήρισε loving hate letter στις ταινίες τρόμου, προφανώς ξέρεις ήδη ότι δεν ακολουθεί τη συνηθισμένη διαδρομή του είδους, ή τουλάχιστον δεν την ακολουθεί με τον συνηθισμένο τρόπο. Όμως χωρίς να βασίζεται σε καμιά μεγάλη ανατροπή, όσο στην αλληλουχία των μικρών απότομων στροφών στην τροπή των εξελίξεών του, το σενάριο σού πετάει συνεχώς εγκεφαλικά δολώματα δεμένα με εθιστική ευαισθησία στην παλέτα των χαρακτήρων του, και σε κρατάει σε εγρήγορση προκαλώντας σε να μαντέψεις που θα σε πάει μετά αυτό το pop quiz για fanboys του τρόμου, πλασαρισμένο σε συσκευασία ταινίας. Η οποία δεν είναι ακριβώς τρόμου, αλλά μέσα στην απόλαυση του τρόπου με τον οποίο στήνεται η ανατομία, περνάς τόσο καλά, που το ψιλοξεχνάς.