Get the Gringo (2012)

Καριερίστας κλέφτης προσγειώνεται στη νότια πλευρά των αμερικανικών συνόρων, κι ενώ ψάχνει έξοδο απ’ τη μεξικανική φυλακή του, αποφασίζει να σώσει κι εννιάχρονο αγοράκι με τη μάνα του.Ρίχνοντάς σε με τα μούτρα στη μέση της πλοκής, το Get the Gringo ξοδεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της πρώτης πράξης του να σου συστήσει το περιβάλλον μιας φυλακής εμπνευσμένης απ’ το θρυλικό (και προ δεκαετίας αποσυναρμολογημένο) El Pueblito, κι από ‘κει καταλαβαίνεις ότι αυτή η μικροκοινωνία κακοποιών που ακονίζουν τις τέχνες τους όταν δεν μαθαίνουν καινούριες, ήταν που ήθελαν οι σεναριογράφοι να χρησιμοποιήσουν περισσότερο σα χαρακτήρα, παρά τον ίδιο το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Η περιήγησή σου στην τοπογραφία της φυλακής όμως, γίνεται με απρόσμενα βιαστικό τρόπο, ο Grunberg (βοηθός σκηνοθέτη του Gibson στο Apocalypto (2006)) δεν καταφέρνει να βρει γωνιά να στήσει την κάμερά του για να σου δώσει σαφή εικόνα των λαβυρίνθων της και του μεγέθους τους, και τα συνεχή κοντινά του πλάνα στις σφιχτές γωνιές, σε υποψιάζουν ότι το budget που είχε καταφέρει να μαζέψει με τον συμπαραγωγό και πρωταγωνιστή του, μάλλον δεν έφτανε ακριβώς για το μέγεθος της ανακατασκευής της φυλακής που ήθελαν να στήσουν. Οπότε πολύ σύντομα και διαδικαστικά, το βάρος στρέφεται στην τυπικούρα του ρομάντζου και της ευκαιρίας εξιλέωσης που αποκαλύπτεται στον ήρωα, και τα οποία πρέπει να εντάξει στις προσπάθειές του να δραπετεύσει απ’ το κολαστήριό του.

Πιο κοντά στον χαρακτήρα του Payback (1999) απ’ οτιδήποτε άλλο έχει κάνει, ο ανώνυμος χαμαιλέοντας του Gibson, ως άνθρωπος χωρίς παρελθόν, αλλά με καλές προθέσεις που αγιάζουν την αγριάδα των τρόπων του, κινείται σε αρχετυπικά δραματουργικά καλούπια, και χωρίς να έχει καμιά φιλοδοξία να τα διευρύνει, τα γεμίζει με σπιρτάδα και ερμηνευτική βαρύτητα, ενώ οι ελλείψεις στο περίγραμμα του αντιήρωα κομπλέ με την χοντροκομμένη γοητεία που του χαρίζει ο Gibson, σε ιντριγκάρουν αρκετά ώστε να μπορέσεις να παρακολουθήσεις με άνεση τις εκδοχές του για τις εφαρμογές του δόγματος της επιβίωσης δια της προσαρμογής. Η ευθύβολη, στρωτή πλοκή, βοηθά τις γρήγορες εναλλαγές της δράσης να γεμίσουν τη σύντομη, μιαμισάωρη διάρκεια, χαρίζοντας και μια-δυο σκηνές ανθολογίας στην πορεία, και μέσα στις εκρήξεις και τα πιστολίδια, κάπου ξεχνάς τις τρύπες στην ιστορία και την κούφια δραματουργία, πράγματα που θα ήταν λεπτομέρειες έτσι κι αλλιώς σε μια τυπική αμερικάνικη παραγωγή με μπιμουβιάρικες προδιαγραφές και A-list ηθοποιό στη μαρκίζα, αν ο συγκεκριμένος δεν ήταν χαντακωμένος απ’ το περιστατικό της αντιεβραϊκής του έξαρσης. Η οποία έριξε την καριέρα του σε κώμα απ’ τα μισά της προηγούμενης δεκαετίας, έβαλε το Get the Gringo (γυρισμένο ως How I Spent my Summer Vacation) αρχικά στον πάγο, μπας και κατακάτσει το κουρνιαχτό, κι ύστερα το πέταξε στην ουρά της λίστας των VOD επιλογών των Αμερικανών διανομέων, που βολτάριζαν στο market των περασμένων Κανών, όταν πια είχε αποδειχθεί ότι ούτε κι η ερμηνεία του Gibson στο The Beaver (2011), ήταν ικανή να επαναφέρει στον ηθοποιό δραματικό κύρος. Μια πορεία ταινίας που αξίζει θέση στα ψιλά γράμματα της κινηματογραφικής Ιστορίας, ως χαρακτηριστική περίπτωση της ζημιάς που μπορεί να κάνει η δημόσια εικόνα ενός αστέρα, στην ίδια τη δουλειά που τον είχε κάνει εξ αρχής φιγούρα άξια δημόσιας εικόνας.