Dark Horse (2011): Trailer με Selma Blair και Αpatow-ική αποδόμηση

Πιο πρόσφατη δουλειά του Todd Solondz, το Dark Horse (2011) αναμενόμενα πρωταγωνίστησε το φθινόπωρο στη Βενετία (στο επίσημο διαγωνιστικό) και στο Τορόντο, και κατέληξε μια από τις κριτικά αναγνωρισμένες ταινίες της περσινής χρονιάς. Σα δουλειά του σκηνοθέτη της βέβαια, η ταινία απέχει τόσο από το mainstream όσο ο διάολος από σπιτικό εικονοστάσι γριούλας, και έτσι ξεκινάει από αυτό το καλοκαίρι να βρίσκει το δρόμο της προς τις όποιες κινηματογραφόφιλες αίθουσες της γης, παρόλο που από τις περσινές Κάνες --και νωρίτερα-- είχε ήδη αρχίσει να βρίσκει πρόθυμους διανομείς. Στις υπεραντλαντικές πολιτείες, τα δικαιώματα εξασφάλισε μόλις πριν λίγες μέρες η Brainstorm Media, μια εταιρεία που ειδικεύεται σε video-on-demand και νέα μέσα, και με το Άλογο θα ξεκινήσει τα παραδοσιακά θεατρικά, οπότε στις πρώτες της προωθητικές κινήσεις εντάσσεται και το παραδοσιακό τρέιλερ που προβάλλεται από χτες διαδιχτυακά μέσω του Playlist. Στη στέγη του Playlist, στο indieWIRE, ο σκηνοθέτης δήλωνε επιπλέον το Σεπτέμβρη, πως φυσιολογικά τον δυσκολεύουν οι προσδοκίες όσων παρακολουθούν τη δουλειά του, όλοι περιμένουμε από τη μια το έργο του να κουβαλάει συγκεκριμένες αποσκευές και από την άλλη να μας ταξιδεύει σε.. εξωτικούς προορισμούς κάθε φορά, οι προσδοκίες απαιτούνε συγκεκριμένη οικεία υπογραφή αλλά και φρέσκια θεματολογία.

Και έτσι, για παράδειγμα, με το που βλέπεις την Selma Blair στο κάδρο (που το 'χει αυτό το σκίσε με φυσικό από πάνω) ανυπομονείς για καμιά ακόμα.. ανεπανάληπτη σεξοπορνοδιαστροφή τύπου Storytelling (2001), ή έστω κάτι σε A Dirty Shame (2004) μιας και το σκηνικό θυμίζει παρακμιακή suburbia του John Waters. Αλλά ακόμα και στην ίδια συνέντευξη που πιάσαμε, αναφέρεται πως το Dark Horse είναι απροσδόκητα η πρώτη δουλειά του δημιουργού χωρίς "απροκάλυπτα σεξουαλική" θεματολογία. Δυστυχώς. Απροσδόκητα, σύμφωνα με όλες τις κριτικές από τότε, η ταινία μοιάζει αρχικά και με Apatow-ική κωμωδία, η αφήγηση φαινομενικά αγκαλιάζει ευγενικά έναν τριανταπεντάρη που μένει με τους δικούς του και ασχολείται να διαλέγει action figures (ή στρατιωτάκια αν προτιμάς) για τη συλλογή του. Ο Solondz βέβαια ενδιαφέρεται να αποδομήσει αυτό ακριβώς το πρότυπο αξιαγάπητου άντρα-παιδιού, η ιστορία γίνεται θλιβερή και εφιαλτική (εδώ παίρνεις ανάσες ανακούφισης), σύμφωνα με τις αναφορές πάντα, και αυταπάτες γίνονται καύσιμη ύλη για τη φωτιά "ανωριμότητας και ανικανότητας" που ακολουθεί μέχρι το τέλος. Για τον κεντρικό ρόλο κάνανε καμπάνιες όλα τα μεγάλα παιδιά του Hollywood, ο Zach Galifianakis και ο Jonah Hill, αλλά ο σκηνοθέτης προτίμησε τον καρατερίστα Jordan Gelber, για να τον παραχώσει στο τυπικά πιο μαύρο από τα μαύρα χιούμορ του, επίσημα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά οι άλλοι τύχανε μεγάλοι ή μικροί (σε ηλικία), λέει. Φανερά πάντως το υπόλοιπο καστ συμβάλλει, μαζί με το περιορισμένο των χώρων, σε μια αίσθηση πως πρόκειται για το πιο συγκρατημένο έργο του Solondz, και άρα ευκολότερα και το πιο ολοκληρωμένο του (άσχετα με το πως αντιμετώπισε κανένας τα προηγούμενα) από την εποχή του Welcome to the Dollhouse (1995) και δώθε. Το άμορφο ψηφιακό των σκηνών, μακριά από τις ματ κινηματογραφικές αποχρώσεις μέχρι τώρα, θεωρείται μέρος του (και φωτογραφικού) νατουραλισμού της υπόθεσης, όπως και να 'χει.