Βενετία 2011: Τα βραβεία

Απονέμοντας το Χρυσό Λιοντάρι του στον Faust (2011) του Aleksandr Sokurov, το αρχαιότερο φεστιβάλ του πλανήτη, έκανε το Σάββατο, στο Lido, μια κάποια από τις συχνές πυκνές στροφές του προς το διανοουμενισμό, όπως παρατήρησε ο Hollywood Reporter και αναπαρήγαγε το Reuters. Χαλαρά βασισμένη στο έργο του Goethe φυσικά, η ταινία συνέχισε, κλείνοντάς τες, τις διάσπαρτες προσωπογραφίες στιλ Molokh (1999), Telets (2001) και Solntse (2005) στο έργο του Ρώσου σκηνοθέτη, ένα έργο που γενικά εξερευνάει τα όρια της σοβαρότητας ξεχειλώνοντας κι άλλο τον auteur-ισμό προηγούμενων δεκαετιών, και βρήκε φυσικά λίγους αλλά πωρωμένους θαυμαστές φέτος στη Βενετία. Πριν φτάσει μέχρι τη Βενετία, ο Sokurov χρειάστηκε να ταξιδέψει σε καμιά σαρανταριά χώρες για να βρει χρηματοδότηση στην παραγωγή του, όπως δήλωσε κατά τη παραλαβή στην τελετή, θρηνώντας τον αφανισμό του "ποιοτικού, εσωστρεφούς κινηματογράφου του δημιουργού".

Την τάση της φετινής υπό τον Darren Aronofsκy επιτροπής, επιβεβαίωσε και το Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας στον Κινέζο Cai Shangjun, για ένα θεοσκότεινο και καταπεσιμιστικό δράμα σύμφωνα με το Variety, το οποίο μάζεψε συμπάθειες από τους περισσότερους κριτικούς, με εξαίρεση όσους είχανε δει και τη πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη, το Ώριμο Στάχυ (2007) που είχε τσιμπήσει έναν Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη. Τόσο ο Sokurov όσο και ο Cai, ήτανε ανάμεσα στις πολλές σιγουράντζες της τελευταίας στιγμής στα προγνωστικά, αλλά είχανε και πιο κυριολεκτικά ταινίες της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα, η ταινία του πρώτου προβλήθηκε στις τελευταίες μέρες του διαγωνιστικού, ενώ του δεύτερου προστέθηκε στο διαγωνιστικό σαν ταινία έκπληξη. Μέχρι τότε, μέχρι τη τελευταία στιγμή, φαβορί για τις αντίστοιχες θέσεις ήτανε ο Steve McQueen με το Shame (2011) και ο Γιώργος Λάνθιμος με τις Άλπεις (2011). Το Shame πρωταγωνίστησε τελικά έτσι κι αλλιώς στα ρεπορτάζ από την απονομή, ο Michael Fassbender πήρε το Coppa Volpi αντρικού ρόλου, και έκλεψε με τη φωτογένειά του τα φλας από τη λιτή παρουσία του Sokurov. Στη ταινία, ο Fassbender είναι σεξομανής, συνεχίζοντας τη θεματολογία πάλης του ανθρώπου με το σώμα του, την οποία τη ξεκίνησε ο McQueen με το Hunger (2008). Στη Βενετία, ο Fassbender είχε πάει με ρόλο και στο A Dangerous Method (2011) του David Cronenberg, το οποίο είχε πρεμιέρα το Σάββατο στο Τορόντο, και γύρω από τη παρουσία ή μη του πρωταγωνιστή σε αυτή τη πρεμιέρα σβούριξαν τελικά όλες οι βραβειοθεωρίες και βραβειοφαντασιώσεις του Venezia 68, φέρνοντας τον ίδιο, τον Fassbender, ακόμα περισσότερο σε λαμπρό αστέρα της διοργάνωσης. Ο Λάνθιμος έμεινε στο βραβείο σεναρίου, αν και οι Δυτικοί τουλάχιστον κριτικοί τον είχανε πάλι πρώτη επιλογή μπροστά από τις βρετανικές και αμερικάνικες ταινίες του διαγωνιστικού που συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον τους.

Οι Βρετανοί πήρανε και ένα Osella φωτογραφίας για το Wuthering Heights (2011) της Andrea Arnold, ενώ το Tinker, Tailor, Soldier, Spy (2011) του Tomas Alfredson είχε τη θετικότερη υποδοχή από τις οσκαροφιλόδοξες συμμετοχές, και έτσι το editorial του Observer πανηγυρίζει κάπως βάσιμα για χρυσή γενιά κινηματογραφιστών από τη χώρα του, ενώ σίγουρα αυτή ήτανε και η πραγματικότερη (η ανεξάρτητη από τις επιλογές της κριτικής επιτροπής) τάση που βγήκε από τα βενετσιάνικα κανάλια φέτος. Το πρόγραμμα του Marco Müller, πήγε ένα βήμα παρακάτω την επιτυχία του περσινού, διθύραμβοι γράφτηκαν ακόμα και για προβολές τύπου εξάωρου φιλιππινέζικου έπους, και έτσι δύσκολα αναφέρεις καμιά άλλη ταινία παραπέρα, χωρίς να αδικήσεις άλλες εξίσου αγαπημένες. Πάντως στα πινακάκια που συντηρούσε το Variety με δημοσιογραφικές βαθμολογίες, ξεχώρισε και το Carnage (2011) του Roman Polanski, από αυτές τις ταινίες που μοιάζουν διαλείμματα ξεκούρασης στο έργο ενός δημιουργού, και που δεν μαζεύουν συνήθως και πολλές τιμές, ανεξάρτητα από την τυπική αξία τους. Στα κουτσομπολιά, ξεχώρισε φυσικά η Madonna, που απασχόλησε κάποιους μέχρι και με το ποιούς ακριβώς ευχαριστεί στα credits του εκτός συναγωνισμού W.E. (2011), ενώ περάσματα κάνανε φυσικά και άλλα τέτοια σημεία ενδιαφέροντος, από τη μαλλούρα του Al Pacino (Jaeger-LeCoultre Glory to the Filmmaker Award 2011) μέχρι τα βυζιά της Salma Hayek.