Παγκόσμια πρεμιέρα έκανε το απόγευμα στο Βερολίνο, αφήνοντας ακόμα και τον πρίγκηπα της Ουαλίας να περιμένει στο Λέστερ να τη δει την Τρίτη, Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά (2008) Ερρίκου του Όγδοου που, όπως έμαθες από τη σειρά του καλοκαιριού στο Mega, τις είχε, αυτήν και τις άλλες, στημένες σε ουρά, μαζί με τις έξι (6) γυναίκες του, κι αν καμία είχε πρόβλημα την έστελνε στον Πύργο του Λονδίνου να αφήσει το κεφάλι της να του βάλουν μυαλό.

Η πρεμιέρα έδωσε την απαραίτητη αστρολάμψη στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτεύουσας που φέτος προτίμησε να μη την έχει και τόση ή να της ρίχνει ένα εναλλακτικό μουσικό σακάκι στους γυμνούς ώμους, ξεκινώντας με Rolling Stones στο Shine a Light (2008), και συνεχίζοντας με Neil Young, Madonna και Patti Smith. Στιλπνές κομμώσεις, πλατιά χαμόγελα, βαθιά ντεκολντέ και ακάλυπτους μηρούς μοιράζουν απλόχερα σε όλο τον κόσμο βέβαια οι λαχταριστες πρωταγωνίστριες --Natalie Portman και Scarlett Johansson αν τώρα γύρισες από το κρύο-- της παραγωγής αφού αποτελούν προφανώς, λογικά και τελικά το δυνατότερό της χαρτί. Οι βραβειακές φιλοδοξίες κάηκαν νωρίς και η έξοδος στις αίθουσες μετατέθηκε για πρώτο ανοιξιάτικο μπουμπούκι μετά το τέλος της κινηματογραφικής βαρυχειμωνιάς (στην Αμερική τουλάχιστο), η σκανδαλοθηρία που έκανε τεράστια επιτυχία το ομώνυμο βιβλίο βγήκε μάλλον υπερβολική στη μεταφορά (όπως επιβεβαιώνουν και τα πρώτα reviews) οπότε αιμομιξίες και λοιπά μπερδέματα μη περιμένεις, και οι συντελεστές με αυθεντικές αγγλικές προφορές λίγο ενδιαφέρουν το μεγάλο κοινό όπως καταλαβαίνεις από την αμερικάνικη εκδοχή του τρέιλερ που προσπερνάει χαρακτηριστικά βιαστικά όσους αναγκαστικά αναφέρει. Πάντως η λιγότερο δυσκοίλια "διεθνής" (εκδοχή) δείχνει ότι μπορεί κάτι σε Tudors να μην απολαύσεις αλλά το σεξουλιάρικο στα όρια της καταλληλότητας παίζει, ενώ γενικά διακρίνεις και τα περίφημα production values τόσο εύκολα όσο το κολιέ της Άγκλις Μπέτις στην αφίσα.

Η Odeon σας προσκαλεί στην Avant Premiere του θρίλερ Θανάσιμος Επισκέπτης. Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου στις 9 το βράδυ στo Odeon StarCity στο Νέο Κόσμο.

Την προαναγγελθείσα παγκόσμια πρώτη του έκανε σήμερα ο εξερευνητής αρχαιολόγος και part time καθηγητής, σε αναλόγως διακοσμημένο Yahoo! (και λίγες ώρες μετά τις "διαρροές" bootlegged εκδοχής βεβαίως βεβαίως), με τα χρόνια που τον βαραίνουν εμφανή απ' τη συνοδευτική φωτογραφία κιόλας, και με τα γκρίζα του γένια βασικό μοχλό κωμικών διαλειμμάτων στις χαρακτηριστικές σκηνές χαρακτηριστικής δράσης.

Λογικό, αφού ο Indiana Jones επιστρέφει κάτι λιγότερο από δυο δεκαετίες μετά την τελευταία του περιπέτεια, και το να στείλει από 'κει που ήρθαν τις φτηνές απομιμήσεις τύπου National Treasure και φωτοκόπιες τρίτης γενιάς τύπου Fool's Gold (2008) που σπάνε ταμεία στις αίθουσες της χώρας του και όχι μόνο, είναι παραπάνω από αρκετός λόγος. Το αν θα περάσει και τη δάδα του απόγονου στον εκλεκτό του Steven Spielberg, Shia LaBeouf, τoν πιο καυτό νεαρό ανερχόμενο σταρ του σημερινού Hollywood και μόνο υποψήφιο για κινηματογραφικό franchise Πιτσιρικά Τζόουνς (ενδεχόμενο που καθόλου δεν αποκλείεται), υποθέτω θα το δούμε αφού αρχίσουμε πρώτα να βλέπουμε το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου, που παραμένει αδιευκρίνιστο αν είναι εξωγήινης αρχιτεκτονικής και προέλευσης όπως υποδηλώνουν οι διαρροές, οι ανεπιβεβαίωτης εγκυρότητας φωτογραφίες, η πλοκή με τα στρατιωτικά απόρρητα, κι εκείνο το πλάνο με τα γυαλιά που κολλάνε πάνω στο κουτί απ' το Roswell. Μετά τα πρώτα production videos πάντως, με το ασπρισμένο τρίο των Spielberg, Lucas και Ford που μοιάζαν με εικόνες οικογενειακού reunion, το κομματάκι χοντροκομμένο στον ήχο και κομματάρα μισοάψητο στα εφέ teaser με το βάρος ριγμένο στο σκάλισμα της νοσταλγίας του μύθου της τριλογίας, μένει αναμενόμενα λακωνικό στο θέμα της ανατομίας του κειμηλίου, και κρατά τον LaBeouf με το πέτσινο και την Cate Blanchett με τη dominatrix κόμμωση και φορεσιά ρωσίδας στρατιωτικού στο ελάχιστο των κλεφτών ματιών. Για να ασχοληθεί κυρίως με τα σαλτοκοπίδια του 65άρη πρωταγωνιστή του, που φέρει ευνόητα σ' αυτά τα πρώτα στάδια της προώθησης, τον φόρτο της αποστολής να αποδείξει ότι παραμένει αγέραστος.

Ντιτζέης χωρίζει την κοπέλα του με μήνυμα στον τηλεφωνητή ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου και των γενεθλίων της, κι οι φίλοι της προσπαθούν να της το κρύψουν.Ασπαζόμενος τη λαϊκή σοφία ότι για κάθε φοβερή γκόμενα υπάρχει κι ένας (τουλάχιστον) άντρας που'χει βαρεθεί να την πηδάει, αποδέχεσαι το γεγονός ότι ο Τσιμιτσέλης μπορεί να έχει αρκετή μούρη για να παρατήσει τη Ζέτα Μακρυπούλια και πας και στήνεσαι στην ουρά για μια ταινία τόσο φτιαγμένη για τη μέρα εξόδου της και τυλιγμένη στο πιο αποτελεσματικό και καλόγουστο πακέτο προώθησης που έχουμε δει σ' αυτή την άνοιξη του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου απ' την εποχή της Πολίτικης Κουζίνας (2003), που ξέρεις ότι και όλες τις εκδοχές των λουλουδένιων, λούτρινων και σοκολατένιων βαρών της ημέρας να έχεις σηκώσει, πάλι θα αναγκαστείς να βρεις ψιλά να χωρίσεις απ' το πορτοφόλι σου.

Παραδόξως όμως, χάρη στην μοντέρνα, γουστόζικη και παιχνιδιάρικη αισθητική στη σκηνοθεσία και το μοντάζ, τα όμορφα σκηνικά, τη σοβαρότητα στην παραγωγή που δεν πέταξε τσουβάλια χρήματα σε εφετζίδικα εξωτερικά γυρίσματα (όλα έγιναν στο τεράστιο Ολυμπιακό Ακίνητο της Άρσης Βαρών), και το χεράκι του Άγγελου Φραντζή που είναι ένας απ' τους ελάχιστους νέους Έλληνες σκηνοθέτες που μπορείς να τους πεις σκηνοθέτες και να το εννοείς, η αποκόλληση ούτε βίαιη, ούτε επώδυνη θα σου φανεί. Η ταινία σου πιάνει απαλά το χεράκι στην τραβηγμένη σε διάρκεια εισαγωγή που μετατρέπουν σε όμορφο mood setter intro οι υπεύθυνοι του άνισου soundtrack Μίκρο (που σου σηκώνουν την τρίχα στα revamps παλιών ελληνικών σουξέ, αλλά δίνουν ρέστα στις αυθεντικές συνθέσεις τους), σου σερβίρει απολαυστικά gags και κωμικές καταστάσεις που βγάζουν το γέλιο σου σχετικά αβίαστα αν έχεις καλή διάθεση να παραβλέψεις μερικές επαναλήψεις και να αφεθείς στις κουρδισμένες ερμηνείες, και στο τέλος σου χαϊδεύει την καρδούλα με ένα φινάλε βαριά σουρωπιαστό για να ταιριάζει με τη μέρα. Κι αν στο μεταξύ ξεπεράσεις το de facto πρόβλημα της κλεισούρας σ' ένα δωμάτιο που φέρνει μαζί του το θεατρικό, και τις φρίκες που τραβάει κάθε τόσο η ταινία λες και γίνεται βιντεοκλίπ (τις φάσεις που μοιάζει διαφημιστικό, πες τις αντέχεις), μπορεί, εκτός απ' την αγιοβαλεντίνικη διάθεση, να σου ανανεώσει και την άποψη για τις εισιτηριοαρπάχτρικες ταινίες.

Κτίριο στο κέντρο του Καΐρου, άλλοτε υπερπολυτελές και τώρα στο πιο υπό κατάρρευση, χρησιμεύει σα φόντο για διάφορες, δραματικές, ανθρώπινες ιστορίες.Κάτι σαν αιγυπτιακό Far from Heaven (2002) ένα πράμα, το Μέγαρο Γιακούμπιαν (2006) χρησιμοποιεί μελοδραματισμό που θα έκανε τον Douglas Sirk περήφανο για να καταπιαστεί, σε μια λίγο πολύ καθυστερημένη και ταλαιπωρημένη κοινωνία, με όλα τα βασικά ταμπού θέματα, σε όσες περισσότερες εκφάνσεις τους μπορεί να αγγίξει στην τρίωρη διάρκειά του. Kαι βάλε. Ομοφυλοφιλία, σεξουαλική απελευθέρωση και καταπίεση, εκτρώσεις, πολυγαμία, φονταμενταλισμός, τρομοκρατία, αστυνομική βία, ναρκωτικά, διαφθορά, πλουτοκρατία, ξεπεσμένη αριστοκρατία, και ότι άλλο επιφανειακά αντιμετωπισμένο έχει εξοστρακιστεί πια σε σαπουνοπερικές τηλεοπτικές ζώνες στη Δύση, δημιούργησαν προφανώς ένα εκρηκτικό μίγμα σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει αποφασίσει καν για την αραβική της ταυτότητα. Αν προσθέσεις ότι το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε ήταν best seller για χρόνια, το φιλμ φέρεται σαν το ακριβότερο αιγυπτιακό (με κόστος $3-6 εκατομμύρια ανάλογα ποιον ρωτάς και πόσα έφαγε μάλλον) και συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ονόματα της χώρας, ακόμα και από το χώρο της κωμωδίας, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους όπου εξέχει ο Adel Imam που χρειάζεται δέκα λίφτιν για να παίζει τον εξηντάρη (και άνετα μπορείς να φανταστείς ότι στον αραβικό κόσμο όπου είναι πανδιάσημος κάνει τον σαραντάρη), ενώ ο σκηνοθέτης ήταν πρωτάρης και 28χρονος (με τον πατέρα του σεναριογράφο), μπορείς εύκολα να δεις πως το σκηνικό θα μπορούσε να καταλήξει σε παροιμιώδη τραγέλαφο.

Αντί γι' αυτό, η παραγωγή όχι μόνο σκούπισε τα ταμεία στις κοιλάδες του Νείλου αλλά κρίθηκε αρκετά καλή για να συμμετέχει σε όλα τα φεστιβάλ του πλανήτη, με συγκρατημένες διαβαθμίσεις στα τμήματα και τις τιμές, έστω. Και όπως καταλαβαίνεις, γενικά βλέπεται αν είσαι πολίτης του κόσμου κι έχεις ώρες για σκότωμα, διατηρώντας μια μετριοπαθή κι έντιμη στάση αλλού φίνα κι αλλού θεατρινίστικα, κάτω από μια επίβλεψη που μπορεί να μη ξέρει τι φακούς να βάλει στα πλάνα από γερανό και τι ακριβώς να κάνει με τις χρωμο-διαβαθμίσεις αλλά δε χάνει τη μπάλα. Που ήταν και το ζητούμενο.

Το 1965, το αεροπλάνο του Dieter Dengler έπεσε στο Λάος, στη διάρκεια "μυστικής" αποστολής βομβαρδισμού, και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος.Ξέροντας πόσο παρανοϊκός, με τη.. καλή έννοια, είναι ο Herzog, μπορείς να τον φανταστείς άνετα να κρυφογελάει στα γυρίσματα με όσους θα έβλεπαν και θα έγραφαν για την Αυγή Διάσωσης (ή Απόδρασης στον ελληνικό υπερθεματισμό στο πιασάρικο), κι ακόμα περισσότερο τώρα με όσους, Αμερικάνους και λοιπούς, την αγόρασαν μαζικά(ish) στο DVD παρασυρμένοι από το εξώφυλλο με τον Christian Bale σε φόντο ζουγκλοκαταστροφών. Εκτός από τα πονηρά χαμόγελα και την ευκαιρία για βασανισμό ενός ακόμα συνεργείου για ενάμισο μήνα στην Ταϋλάνδη, το μοναδικό άλλο κίνητρο που διακρίνεις είναι για αξιοπρεπέστερες αναπαραστάσεις της δράσης απ' ότι στο ντοκιμαντέρ του με το ίδιο θέμα (και ανάλογα ειρωνικό τίτλο), το Little Dieter Needs to Fly (1997). Με ακόμα περισσότερες ελευθερίες απ' ότι παίρνει στα μη μυθοπλαστικά του, και πρωτάρηδες Γιάνκηδες παραγωγούς, ο εκκεντρικός Γερμανός δεν έχει κανένα πρόβλημα να μετατρέψει μια αληθινή ιστορία σε ανθολογία του βιβλίου με τα κλισέ (ο μοναδικός καλός φύλακας, ο κακός φύλακας, ο αγνός ήρωας, ο αποτρελαμένος φυλακισμένος, ο κακούργος φυλακισμένος, ο φυλακισμένος απ' άλλο πλανήτη, κτλ.), να βάλει τους πρωταγωνιστές του στις γνωστές δοκιμασίες που απαιτεί η τέχνη (βρώση σκωλήκων, όσφρηση κλανιών), να χρησιμοποιήσει αρχειακό και άθλιο ψηφιακό υλικό σαν τα επίκαιρα και το καρτούν άλλων εποχών, και να τελειώσει (με την έννοια και της εκσπερμάτωσης δες το, no problemo) με σκηνές που ακόμα και ο Steven Seagal θα το σκέφτονταν να συμπεριλάβει πια. Στη πορεία κάποιες του έχουν βγει ιδιοφυείς, στις περισσότερες πασχίζεις να διακρίνεις ένα δεύτερο επίπεδο της μάστιγας της ειρωνείας (πέρα από αυτή στα μούτρα σου που περίμενες άλλα), σε όλες κυριαρχούν οι γνωστές του ψυχώσεις.

Αμέτρητα χρόνια από τη τελευταία φορά που πρωταγωνίστησε σε ταινία άλλου (παράδοση με ρίζες που απλώνονται τόσο προς τη γόνιμη σεναριοσκηνοθετική του καριέρα όσο και προς την άγονη επιμονή να παίζει τον εαυτό του), ο Nanni Moretti πόζαρε για τους φεστιβαλικούς φακούς, απόψε στο Βερολίνο, σε πιο περιορισμένο ρόλο απ' ότι συνηθίζει. Αλλά με την άνεση που του δίνει το ρωμαϊκό καπέλωμα κάτι ατίθασων Γαλατών το σαββατοκύριακο στα ιταλικά ταμεία, και το ξεπούλημα ήδη του Caos Calmo (2008) στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές και λατινοαμερικάνικες διανομές. Παρά τη στριμοκωλίαση (τόσο.. πραγματική όσο και μεταφορική εξ' αιτίας των αντιδράσεων) ενός φιλμ, απλουστευμένου παρόλο που διαδραματίζεται σε ένα παγκάκι (και στη νουβέλα στην οποία βασίστηκε σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο), με θέμα την απώλεια που επουλώνεται μεταξύ άλλων και με (διαβόητη από τα γυρίσματα και ακόμα πιο διαβόητα εξαιρετικά καταπραϋντική σε τέτοιες περιπτώσεις γενικά) παρατεταμένη σκηνή διείσδυσης από την πίσω πόρτα.

Η estelle, μετά τα μποξοφικά αποτελέσματα που κάναν επιτακτικό το αφιέρωμα σε ένα φιλμ που είχαμε έτσι κι αλλιώς σε ουρά αναμονής, έκανε ένα εικονικό ταξιδάκι μέχρι την Ιταλία για να αλιεύσει περισσότερα:

Μόνη ιταλική ταινία στο διαγωνιστικό του Βερολίνου, το Caos Calmo τα πήγε τόσο καλά εισπρακτικά στη χώρα του -–ξεπέρασε σε εισιτήρια ακόμη και το Astérix aux Jeux Olympiques (2008)-- όσο και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ένα χρόνο πριν, όταν η ομώνυμη νουβέλα του Sandro Veronesi στην οποία βασίστηκε, κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Premio Strega.

Ο Nanni Moretti, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής μιας ακόμα πιο ξακουστής ταινίας για την απώλεια, του La Stanza del Figlio (2001), αφήνεται στα χέρια άλλου, του Antonio Luigi Grimaldi, να τον σκηνοθετήσει να πενθεί όχι πλέον το γιο αλλά τη γυναίκα του, με αρωγό στην επούλωση του τραύματος τη δεκάχρονη κόρη του --αν και ο ίδιος θέλει να πιστεύει ότι αυτός τη βοηθάει να ξεπεράσει το χαμό της λατρεμένης μητέρας της. Το παγκάκι μπροστά από το σχολείο της κόρης του γίνεται το προπύργιο των σκέψεων του χήρου, καθώς και τόπος συνάντησης με τον εαυτό του και τους άλλους. Εξωτερικά ήρεμος, παρόλο που τα συναισθήματα μέσα του προφανώς είναι χαώδη, περνάει τις μέρες του παρατηρώντας τους περαστικούς, χαιρετώντας που και που την κόρη του από το παραθύρι, ενώ διάφοροι συγγενείς, γνωστοί και συνάδελφοί του (ανάμεσά τους μια πολυλογού Valeria Golino και ο Roman Polanski σε cameo μεγιστάνα με στοιχεία από Silvio Berlusconi και Rupert Murdoch), έρχονται να τον βρουν και να λύσουν διάφορα θέματα, πάντα στο παγκάκι, ανάμεσα σε θρόισμα δέντρων και πολύ ευχάριστο soundtrack.

Οι τόσο ανθρώπινες και συγκινητικές ταινίες που ασχολούνται με την άξαφνη επίσκεψη του θανάτου πάντα είχαν πέραση, αλλά όπως γίνεται με τις λογοτεχνικές μεταφορές, τα κλασικά παράπονα ότι οι σελίδες του βιβλίου γεμάτες με σκέψεις του πρωταγωνιστή που περνούν και χάνονται δεν μπόρεσαν να μεταπηδήσουν αυτούσιες στο κινηματογραφικό πανί, ακούγονται από ορισμένους βιβλιόφιλους. Πολύς λόγος βέβαια γίνεται και για την τολμηρή ερωτική σκηνή ανάμεσα στον Moretti και τη, πρώην σεξοβόμβα και νυν σινεφίλ αναζητήσεων, Isabella Ferrari.