Τυφλή κάνει μεταμόσχευση στα μάτια και βλέπει φαντασματάκια.Προδομένοι απ' το σενάριο που στο πρώτο τους hit αποτελούσε την προστατευτική βάση της μουράτης σκηνοθεσίας τους, οι δημιουργοί του Ils (2006) αμερικανοποιούνται πλήρως στο πέρασμά τους στην Αμερική, και φτιάχνουν ένα αλλοπρόσαλο θρίλερ που σε στέλνει αρκετές φορές με τα ατμοσφαιρικά του και πολύ αποτελεσματικά στα ηχητικά αερικά του για κάνα μισάωρο, κι σε ρίχνει στην ανία για άλλο τόσο, με την Jessica Alba να προσπαθεί με πειθώ που προφανώς δεν διαθέτει, να πείσει τους γύρω της ότι δεν είναι τρελή. Μέχρι να συνειδητοποιήσει το σενάριο ότι η ηρωίδα του πρέπει να έχει ένα κάποιο πεπρωμένο πέρα απ' το να περιφέρεται τρομαγμένη, και να μετατραπεί σε λύσιμο εκκρεμοτήτων πρόωρα τεθνεώτων με Final Destination (2000) επιρροές, που βγάζουν μάτι. Στην κυριολεξία.

Η στιγμή που περίμεναν νέοι και γέροι όλων των ηλικιών έφτασε. Κάποιοι γράφουν πια τα απομνημονεύματά τους, περισσότεροι πάσχουν από αυτό που οι γιατροί ήδη ονομάζουν "λιντσεϊκή παλάμη" και "λιντσεϊκός καρπός", όλοι θα θυμούνται που ήταν όταν τα βυζόμπαλα της Lindsay Lohan άρχισαν να αναπηδούν ελεύθερα στα διαδίχτυα.

Υπεύθυνοι της απελευθέρωσης, βυζιών και μαζών, είναι ο Bert Stern και το New York που "παραπάνω από ενθουσιάστηκε" όταν ο άνθρωπος πίσω από τη μηχανή στη τελευταία φωτογράφιση της Marilyn Monroe αποφάσισε να επαναλάβει το σκηνικό, ικανοποιώντας παράλληλα και το ενδιαφέρον του για "κακά κορίτσια" "σαν τη Britney, την Paris ή τη Lindsay". Εναλλακτικά μπορείς να πιστέψεις ότι η πιτσιρίκα αστέρα έπιασε πραγματικό πάτο μετά όσα απίθανα είδες στις καθημερινές ανταποκρίσεις των κουτσομπολίστικων από τον Μάιο που τη παρατήσαμε τρακαρισμένη, μεθυσμένη, τσακωμένη με τη γκόμενά της και φυλακισμένη. Και προφανώς το ίδιο κάναν και οι παραγωγοί, έχοντας πριν απειλήσει αρκετά, οπότε εδώ και καναδυο βδομάδες έχει μπει σε εφαρμογή το σχέδιο "συμμορφωμένης" εικόνας από τον πάντα δαιμόνιο ατζέντη της. Εικόνα που φυσικά δε θα ήταν ολομερής χωρίς κατάθεση εσώψυχων και εξώβυζων για να πειστούν και οι θωμάδες της βιομηχανίας (όσοι τελοσπάντων δε πέρασαν για προσωπική ψηλάφιση). Εικόνα που βγάζει γενικά και ο φακός του Bert χωρίς να κρύβει ούτε τις φακιδούλες (θέλει προσοχή να τις παρατηρήσεις πίσω από τις βυζάρες αλλά συγκεντρώσου) ούτε τις γραμμές της περούκας. Και εικόνα που πολύ δύσκολα θα 'βρισκε το αντικείμενο (του φακού), σε περιοδικά του κώλου της Kim Kardashian (όπως φάνηκε και στη φωτογράφιση της Ludivine Sagnier). Άρα συμμορφώθηκε το κορίτσι και δεν έχει πια καμία ακόρεστη επιθυμία για ξενύχτια, αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ. Καμία. Το διαπίστωσε και η Daily News την Παρασκευή.



Περισσότερα στη σελίδα του New York όταν ξανασηκωθεί από το βάρος όλων των διχτύων. Ή στο τεύχος του περιοδικού που θα κάνει ρεκόρ κυκλοφορίας, με ημερομηνία στο εξώφυλλο 28 Φεβρουαρίου 2008 .

Ανανέωση στο χώρο της φούντας θα φέρει το συγγραφικό δίδυμο του Superbad (2007) με τη νέα του κωμική αταξία, αυτή τη φορά ενδεχομένως εμπνευσμένη από πραγματικά περιστατικά της ζωής τους μετά το λύκειο --ξέρεις, τότε που πίναν μπάφους και βλέπαν Χαβάη 5-0. Με την προστασία της σφραγίδας του Judd Apatow βέβαια (που σπάει το 2 degrees of separation βάζοντας τον David Gordon Green στη σκηνοθεσία), ο Seth Rogen κι ο Evan Goldberg, εκτός από μια νέα ποικιλία μαριχουάνας που μυρίζει σαν τον κόλπο του Θεού (και σε κάνει Jackie Chan), φέρνουν σε κανονικό ρόλο στην παρέα και το ωραίο προσωπάκι (με μαλλούρα τύπου καμένο βαποράκι) του James Franco, ο οποίος επανενώνεται με τους συμμαθητές του απ' το Freaks and Geeks, και θα μπορούσε να 'ναι ο πρώτος, μιας μεγάλης σειράς ταμειακά ημιαποτυχημένων ηθοποιών, που στο group των περί τον Apatow, μπορούν να ψάξουν για ζωή έξω απ' τον αργό επαγγελματικό θάνατο δεύτερων ρόλων σε μεγάλα franchise. Μπας και φαρδύνει λίγο η κλίκα δηλαδή. Το κόκκινο trailer με τα μπόλικα ναρκοαστεία, έσκασε απρογραμμάτιστα κι απροειδοποίητα πριν μερικές μέρες στο YouTube, προκαλώντας εγκεφαλικά στη Sony, που έτρεξε να το μαζέψει εν ριπή οφθαλμού, για να το βγάλει σε κανονική, δική της σελίδα, απ' αυτές με τον ηλικιακό έλεγχο (στις οποίες, μετά την Paris Hilton, ο νέος συχνότερος επισκέπτης είναι ο George Bush). Πιθανολογείται μάλιστα, ότι τη "διαρροή" την έκανε ο ίδιος ο μανιακός με την προώθηση των ταινιών του Apatow, προφανώς εκτιμώντας ότι το YouTube είναι η ιδανικότερη λεωφόρος για να βρει παθιασμένους stoners να παθιαστούν με την ταινία του. Εδώ που τα λέμε, δεν έπεσε κι έξω.

Απογυμωμένος όπως είχε πει, από αναφορές, στυλιστικές ή αφηγηματικές, ο Paul Thomas Anderson με την αλλόκοτη ερωτική ιστορία του Punch-Drunk Love (2002), είχε αποπειραθεί να επαναπροσδιορίσει την ρομαντική κομεντί, μιλώντας σε μια απαιτητική, δική του κινηματογραφική γλώσσα, με οδηγούς αποκωδικοποίησης τρία βασικά χρώματα, ένα κυρίαρχο αντικείμενο-σύμβολο, επιθετική μουσικοηχητική υπόκρουση και την χρήση των αντανακλάσεων του φακού, για να οπτικοποιήσει το υποσυνείδητο σύμπαν του ήρωα και να το παντρέψει με την ορατή περιβάλλουσα πραγματικότητά του. Και στην προσπάθειά του, έφερε τον θεατή αντιμέτωπο με μια αναπάντεχη επίθεση στις δύο αισθήσεις που δημιουργούν την κινηματογραφική του εμπειρία, και το κομμάτι του εγκεφάλου του που την βάζει στη σειρά. Αναμενόμενα βέβαια (και δικαιολογημένα αν θες, με τη "ρετσινιά" του βραβείου σκηνοθεσίας στις Κάνες κολλημένη στην αφίσα), η ταινία δεν βρήκε και πολλούς πρόθυμους να ασχοληθούν να τη διαβάσουν, πόσο δε μάλλον να ασχοληθούν και με μια σχεδόν τελείως άγνωστη θεωρία, που θα μπορούσε, όπως λέει κι ο rotweiler, αν μη τι άλλο να λειτουργήσει σαν χαριτωμένο δόλωμα για να δει κανείς και καμιά άλλη παλιά ταινία του Anderson, πέρα απ' το συμπαντικά αποδεκτό σπαραξικάρδικο και κομματάκι φωνακλάδικο Magnolia (1999) (για το οποίο είχε σηκώσει και το χρυσό καλύτερης ταινίας στο Βερολίνο).

Η θεωρία, που ο χαρακτηριστικά κρυπτικός όταν έρχεται στην ερμηνεία της δουλειάς του Anderson, αποφεύγει μ' ένα σιβυλλικό τίναγμα των ώμων, ψάχνει στα αστέρια και τα χρώματα των εξπρεσιονιστικών έργων του Jeremy Blake που εμφανίζονται στην ταινία και τις πέντε βασικές νότες του score που ο Jon Brion κι ο Anderson εμπνεύστηκαν απ' τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977), για να βρει την προέλευση του χαρακτήρα της Lena, που μπαίνει στη ζωή του Barry εντελώς ξαφνικά, για να του πει ότι ταξίδεψε πολύ μακριά μόνο και μόνο για να τον βρει. Και με σημεία αναφοράς (πάρε ανάσα) τις φήμες ότι ο Anderson στα γυρίσματα συμπεριφερόταν σα να είχε άλλη μια ταινία μέσα στο κεφάλι του, ότι ζητούσε απ' τους φωτιστές να φωτίσουν κάποιους χώρους (με έμφαση στο διαμέρισμα της Lena) σαν να είναι εσωτερικά διαστημόπλοιου, τα υπόλοιπα περίεργα φώτα και τις διάσπαρτες διακριτικές αναφορές μεγάλων ταξιδιών, αλλά και με τα πιο απτά στοιχεία όπως το ότι στη μόνη σκηνή που η Lena βλέπει τηλεόραση (και μπορείς να βρεις στα κομμένα του DVD, ή στο youtube), και βλέπει την προσσελήνωση, ή τις οδηγίες του Anderson στην Emily Watson να την ερμηνεύσει σα να ήρθε από άλλο πλανήτη, αυτή η θεωρία σου δίνει ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα για να (ξανα)δεις την ταινία. Ταινία που, στην τελική, αν δεν είχε δει ο Daniel Day Lewis, δεν θα είχε κατέβει απ' τη στάνη του βασισμένος μόνο και μόνο σε μισό προσχέδιο σεναρίου για το There Will Be Blood (2007), δεν θα είχε φτάσει ως τον Ιανό για να δώσει συνέντευξη τύπου και να απαντήσει στις ερωτήσεις που του έχουν κάνει άλλες διακόσιες πενήντα δύο χιλιάδες φορές, και χωρίς αυτόν, ο Paul Thomas Anderson, πιθανότατα δεν θα είχε γυρίσει ποτέ την ταινία που του έφερε προχθές την Αρκούδα σκηνοθεσίας, και θα τον έχει στο Kodak Theatre την ερχόμενη Κυριακή, να περιμένει τα περιεχόμενα οκτώ φακέλων που τον ενδιαφέρουν πάρα, μα πάρα πολύ.

Η Hollywood Entertainment σας προσκαλεί στην Avant Premiere της αντιπολεμικής ταινίας Εν Ψυχρώ. Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου στις 8 το βράδυ στo ΡΕΞ Videorama στη Δραπετσώνα.

Στη πιο σημαντική στιγμή ευρωπαϊκού φεστιβάλ από το 2004 που ο Quentin Tarantino παρέδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στον Michael Moore, ο Κώστας Γαβράς έκανε το 1-2, αφήνοντας την Χρυσή Αρκούδα στα χέρια του José Padilha για την Tropa de Elite (2007) και οδηγώντας την (κουτσουρεμένη) επιτροπή του να δώσει το Μέγα Βραβείο της (i.e. την Ασημένια Αρκούδα παραγωγής) στον Errol Morris για τη Standard Operating Procedure (2008), στην χτεσινοβραδινή τελετή απονομής των βραβείων της 58ης Berlinale στο Παλάτι της διοργάνωσης.

Η βράβευση του ντοκιμαντέρ που επανεξετάζει, κατά το ενοχλητικό συνήθειο του δημιουργού του, την ιστορία πίσω από τις πρώτες φωτογραφίες από το Abu Ghraib για να αποδείξει ότι όσοι τιμωρήθηκαν ήταν αποδιοπομπαίοι τράγοι, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη (και κάπου λογική) αν κοιτάξεις την ιστορία βραβεύσεων από τα φεστιβάλ εκείνου του εκπροσώπου του είδους που τους παίρνει τη παρθενιά του διαγωνιστικού. Με άλλα λόγια, πρώτη φορά, έστω και αργά, το Βερολίνο φιλοξένησε επίσημα-επίσημα documentary και φυσικά του 'δωσε κάτι, όπως είχε κάνει και πριν πέντε χρόνια με ένα από τους πιο περίφημους εκπροσώπους του animation, το Sen To Chihiro No Kamikakushi (2001). Αλλά παρά τη μεγάλη πολιτική ιστορία του φεστιβάλ, ξεθωριασμένη τελευταία μάλλον επειδή χάνει το χρώμα της και η σχετική παραγωγή --o Andrzej Wajda δήλωσε ότι δε θέλει να κάνει άλλο Katyń (2007) και ο Neil Young ότι "η μουσική δε μπορεί να αλλάξει πια τον κόσμο"--, ελάχιστοι περίμεναν τη μέγιστη τιμή σε ένα φιλμ που δεκάδες εκατομμύρια Βραζιλιάνοι, από κάθε πλευρά, αναγνώρισαν σαν αυθεντικά σημαδιακό. Αφού πάντα κάποιοι ξέρουν καλύτερα από τη πολυθρόνα τους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ακόμα κι αν μπορείς να τους ξεγελάσεις με ένα τσεμπέρι και περιδιάβαση της τεχνητής λίμνης στα Τρίκαλα, όπως άφησε να εννοηθεί ο Padilha και πριν και μετά τη βράβευσή του, τονίζοντας παράλληλα ότι οι περισσότεροι κατάλαβαν πώς το κράτος εξωθεί την αστυνομία του στη διαφθορά, την απάθεια ή τη βία, και ελπίζει (αυτοί) να βοηθήσουν να σταματήσει ο κύκλος αφού το φιλμ μόνο του δε το μπορεί. Ο σκηνοθέτης ευχαρίστησε και τον Γαβρά "ήρωα για κάθε Νοτιοαμερικάνο κινηματογραφιστή", ενώ ο Glen Basner, πρόεδρος της διεθνούς διανομής της εταιρείας των Weinsteins, βρήκε ευκαιρία να διαφημίσει τις επενδύσεις του και στη περιοχή μετά την Ασία (και όπου αλλού μου ξέφυγε).

Κατά τα άλλα το φεστιβάλ δε κατάφερε και φέτος να έχει τελικά πολύ χρώμα στο διαγωνιστικό του, ούτε να αποφύγει το κράξιμο (με το Fireflies in the Garden (2008), όχημα για τη Julia Roberts, επίσημη προβολή εκτός διαγωνιστικού, να καταδικάζεται σε τηλεοπτικές διανομές από τους περισσότερους), παρόλο που μια περισσότερη προσοχή την έδωσε και λιγότερους αστέρους κάλεσε, όπως ξαναματάπαμε. Τόσο νωρίς στη περίοδο, με τον πλανήτη να γυρίζει όλο και γρηγορότερα, το Βερολίνο μπορεί να έχει εκτός από το ρόλο του μεγαλύτερου παζαριού για ότι περίσσεψε από τη προηγούμενη και ετοιμάζεται για την επόμενη, και μια θέση ευρωπαϊκού Sundance, αλλά το 2008, ακόμα κι αν καθόσουνα μόνο να διαβάζεις το blog του Forum του όπως εγώ, θα 'βλεπες ότι δε κουνήθηκε και τίποτα (παρά.. άπειρα εισιτήρια στο πάντα ενθουσιώδες κοινό), με το ίδιο λίγο πολύ να συμβαίνει και στο Panorama (αν εξαιρέσεις τις ήδη γνωστές συμμετοχές). Έτσι η βράβευση του There Will Be Blood (2007) για σκηνοθεσία και μουσική, της Sally Hawkins για την ερμηνεία της στο Happy-Go-Lucky (2008) του Mike Leigh (που γενικά ξεχώρισε έστω και λόγω ευχάριστης διάθεσης στο ζοφερό κλίμα των υπολοίπων) και του μεξικάνικου ¿Te acuerdas de Lake Tahoe? (2008) με τα.. επώνυμα κριτικά Alfred Bauer και FIPRESCI, μαζί με τα γαμήσια που πέφτουν εκεί που δε το περιμένεις σε Caos Calmo (2008) και Restless (2008), είναι τα αξιολογότερα που μπορείς να προσθέσεις στον απολογισμό.

Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "AWARDS OF THE 58th BERLIN INTERNATIONAL FILM FESTIVAL"

Παγκόσμια πρεμιέρα έκανε το απόγευμα στο Βερολίνο, αφήνοντας ακόμα και τον πρίγκηπα της Ουαλίας να περιμένει στο Λέστερ να τη δει την Τρίτη, Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά (2008) Ερρίκου του Όγδοου που, όπως έμαθες από τη σειρά του καλοκαιριού στο Mega, τις είχε, αυτήν και τις άλλες, στημένες σε ουρά, μαζί με τις έξι (6) γυναίκες του, κι αν καμία είχε πρόβλημα την έστελνε στον Πύργο του Λονδίνου να αφήσει το κεφάλι της να του βάλουν μυαλό.

Η πρεμιέρα έδωσε την απαραίτητη αστρολάμψη στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτεύουσας που φέτος προτίμησε να μη την έχει και τόση ή να της ρίχνει ένα εναλλακτικό μουσικό σακάκι στους γυμνούς ώμους, ξεκινώντας με Rolling Stones στο Shine a Light (2008), και συνεχίζοντας με Neil Young, Madonna και Patti Smith. Στιλπνές κομμώσεις, πλατιά χαμόγελα, βαθιά ντεκολντέ και ακάλυπτους μηρούς μοιράζουν απλόχερα σε όλο τον κόσμο βέβαια οι λαχταριστες πρωταγωνίστριες --Natalie Portman και Scarlett Johansson αν τώρα γύρισες από το κρύο-- της παραγωγής αφού αποτελούν προφανώς, λογικά και τελικά το δυνατότερό της χαρτί. Οι βραβειακές φιλοδοξίες κάηκαν νωρίς και η έξοδος στις αίθουσες μετατέθηκε για πρώτο ανοιξιάτικο μπουμπούκι μετά το τέλος της κινηματογραφικής βαρυχειμωνιάς (στην Αμερική τουλάχιστο), η σκανδαλοθηρία που έκανε τεράστια επιτυχία το ομώνυμο βιβλίο βγήκε μάλλον υπερβολική στη μεταφορά (όπως επιβεβαιώνουν και τα πρώτα reviews) οπότε αιμομιξίες και λοιπά μπερδέματα μη περιμένεις, και οι συντελεστές με αυθεντικές αγγλικές προφορές λίγο ενδιαφέρουν το μεγάλο κοινό όπως καταλαβαίνεις από την αμερικάνικη εκδοχή του τρέιλερ που προσπερνάει χαρακτηριστικά βιαστικά όσους αναγκαστικά αναφέρει. Πάντως η λιγότερο δυσκοίλια "διεθνής" (εκδοχή) δείχνει ότι μπορεί κάτι σε Tudors να μην απολαύσεις αλλά το σεξουλιάρικο στα όρια της καταλληλότητας παίζει, ενώ γενικά διακρίνεις και τα περίφημα production values τόσο εύκολα όσο το κολιέ της Άγκλις Μπέτις στην αφίσα.